Παρασκευή, Νοεμβρίου 23

update Mαστογραφίας!!

Ολα καλά με την μαστογραφία.... τώρα θα κοιμάμαι σαν το μωρό της φωτογραφίας.
Αντε και του χρόνου πάλι.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 22

Είσαι ελληνάρας και φαίνεσαι!!!!

Από πέρυσι το πάλευα και τελικά φέτος τα κατάφερα να πάω θέατρο!! Πήρα παρέα την αδερφούλα μου και πηγαμε να δούμε την πρεμιέρα του *Μπαμπά ...μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή*.
Ηταν η πρεμιέρα όπως είπα και ένας ψιλοπανικός γινόταν , στηθήκαμε λοιπόν στην ουρά ,πήραμε το εισητήριο μας και αφού χαζέψαμε τις κυρίες με τις οξυζενέ κουρούπες και τα χρυσαφικά μπήκαμε στην αίθουσα.Γινόταν το έλα να δεις και να θαυμάσεις ... Οι άνθρωποι του θεάτρου ,επειδή ακριβώς ήταν η πρεμιέρα ,σε κάθε κάθισμα είχαν αφήσει από ένα σακουλάκι με διάφορα δώρα γνωστής εταιρίας καλλυντικών.Επεσαν πάνω στην σακούλα σαν τα ζώα...τις έπαιρναν τρεις -τρεις , δεν τους αρκούσε το δώρο της θέσης τους ,έπαιρναν και το δώρο της διπλανής και της πίσω και της μπροστά...Μιλάμε για ...το κόμπλεξ..Στην έξοδο πέτυχα μια κυράτσα που τις είχε βάλει την μια μέσα στην άλλη τις σακούλες...Εμείς βέβαια δεν πήραμε ,αφού είχαν πέσει οι ακρίδες... Αλλά λέω ρε παιδί μου ...τόση πείνα πια...για μια παλιοσακούλα....και σε μια εκδήλωση που έρχεσαι για να θαυμάσεις τον καλλιτέχνη....?
Να σπρώχνονται .....και να γίνεται ...της φουτάνας το κάγκελο..Οταν πια βρήκαμε θέση και καθίσαμε....η αδερφή μου ,πράγμα παράξενο για την ίδια , περισσότερο από εμένα θα το περίμενα ,τα πήρε τόσο πολύ....που ρώτησε την διπλανή κυράτσα που κρατούσε 5 σακουλάκια ....Που τα βρήκατε ? Βέβαια απάντηση δεν πήρεεεε.....γιατί η άλλη έκανε πως δεν την άκουσε.
Τελοσπάντων....παρακολουθήσαμε το έργο...κατά την δική μου άποψη ,ήταν ωραίο αλλά στο τέλος λίγο κουραστικό ....Ο Τσαρούχας πολύ καλός ,καθώς επίσης και η Βογιατζάκη ...καταπληκτική.
Πάντως είναι κρίμα ρε παιδί μου , να πηγαίνεις να δεις ένα θεατρικό έργο και από όλη την βραδιά να σου μένει η* γυφτιά * (ας με συγχωρήσουν οι γύφτοι) ,του διπλανού σου ή της διπλανής σου.
Αλλά είπαμε είμαστε Ελληνάρες και δεν παυούμε στιγμή να το δείχνουμε!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 9

To αποφάσισα.....και ζήτω!!!!


Η προτροπή μιας καλής φίλης ,με βαρύ ιστορικό κληρονομικότητας στον καρκίνο , με έκανε να αποφασίσω να την κάνω επιτέλους την ρημαδομαστογραφία.Για την φίλη τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα.Το είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό αλλά περίμενα τα 40.
Είπα λοιπόν να μην περιμένω ,αφού πια...οι γυναίκες πρέπει να εξετάζονται από τα 35 εως τα 40 μια φορά και μετά κάθε χρόνο.
Διάβασα και στο νετ, ότι λόγω της έγκαιρης πρόγνωσης , το ποσοστό θνησιμότητας των γυναικών από τον καρκίνο του μαστού ,έπεσε στο 3 %. Ε λοιπόν ουδεμία καθυστέρηση πια..
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι έχω λίγο φοβηθεί , γιατί η κληρονομικότητα καλώς κρατεί και στην δική μου οικογένεια.Αλλά λέω πως μάλλον πρέπει να μαγειρέψω πριν πεινάσω.
Πάντως το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, από την στιγμή που το αποφάσισα ,ένα τράβηγμα κάτω από την μασχάλη το αισθάνομαι. Ενα ψηλάφισμα κάθε μέρα ,το κάνω.Χτες με έπιασα να ψηλαφίζω το στήθος μου ,πάνω από την μπλούζα , την ώρα που περίμενα να σχολάσει ο μικρός από τα αγγλικά του , μέσα στο σκοτάδι.
Οκ όμως , την άλλη Παρασκευή θα έχουμε και τα αποτελέσματα.

Εγώ το αποφάσισα και ως γνήσια Αιγόκερως ,το προγραμμάτισα και για άμεσα!

Εσείς Κυρίες μου?

Τετάρτη, Νοεμβρίου 7

Πρωταγωνιστές!

Για άλλο θέμα θα έγραφα σήμερα , γι άλλο θα γράψω . Δεν βαριέσαι .
Τον τελευταίο καιρό , λόγω φόρτου εργασίας , πολύ διάβασμα με τον μικρό ,αργώ να τελειώσω και όπως είναι φυσικό ,τηλεόραση γιοκ...(να κι ένα καλό).
Χτες βράδυ λοιπόν, εκεί κατά τις 11,30 , ξάπλωσα στον καναπέ μου και άνοιξα το ρημαδοκούτι.Εκανα το σχετικό ζάπινγκ , ένα ,δυο ,τρία κλικ...και ωπ ,έπεσα πάνω στους πρωταγωνιστές, δεν θυμάμαι τον δημοσιογράφο. Μου έκανε εντύπωση όμως ο πρόλογος του και σταμάτησα να τον παρακολουθήσω...Είπε ...άλλο θέμα είχαμε κι άλλο μας προέκυψε ,ο άρχοντας του Κολωνακίου μπορεί να περιμένει.
Μου άναψε λοιπόν την περιέργεια και έκατσα να το δω.
Το θέμα του ήταν οι πρόσφυγες και συγκεκριμένα μια οικογένεια από το Αφγανιστάν η το Ιράκ ,δεν θυμάμαι καλά. Είχαν έρθει το πρωί από την Τουρκία και θα έμεναν στην Πλατεία Αττικής για όλο το βράδυ, αφού ,ούτε που να κοιμηθούν είχαν ,αλλά ούτε κι είχαν φάει τίποτα όλη την ημέρα. Ο δημοσιογράφος προσφέρθηκε να τους πάει σε ένα ξενοδοχείο να κοιμηθούν και να φάνε....η ιστοριά διακόπηκε εκεί ..για να συνεχιστεί σε άλλη μέρα , για τους γνωστούς εμπορικούς λόγους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μου έκανε εντύπωση , ούτε ότι στην Πλατεία Αττικής είναι μαζεμένες όλες οι φυλές του κόσμου , ούτε ότι τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο με τον δημοσιογράφο , ούτε και οι άλλοι οι Ελληνες που φωνάζουν για το γιατί και το πως ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι στην χώρα μας και για το πως θα ζήσουν και για το αν είναι καλοδεχούμενοι...
Με συγκλόνισε ,το ύφος αυτής της γυναίκας, το κατεβασμένο κεφάλι , ο φόβος της ,που δεν εκφραζόταν με λόγια ,αφού πολύ λίγα έλεγε, αλλά που ήταν έκδηλος σε όλες της ,τις κινήσεις.
Παρακολουθούσα τα παιδιά να χαζεύουν την κάμερα ,αμέριμνα και ούτε τα ενοιαζε αν σε λίγο θα έπιανε βροχή . Ο πατέρας και η μάνα όμως ....ήταν τραγικοί.
Παρατηρούσα αυτούς τους ανθρώπους και ειδικά αυτήν την μάνα , κοιτούσα στον διπλανό καναπέ και έβλεπα το αγγελούδι μου να κοιμάται αποκαμωμένο και ήρεμο , μέσα στην ζεστασιά του , κολλούσε το βλέμμα μου πάνω του και ξανά κοιτούσα εκείνα τα παιδιά και μετά πάλι την μάνα και τον πατέρα....
Και όπως χάζευα την φωτιά στο τζάκι , μέσα από τις φλόγες της ξεπηδούσαν εικόνες.....τρομαχτικές.....
Τι θα έκανα εγώ στην θέση αυτών των ανθρώπων , πως θα προστάτευα το παιδί μου...?
Τρόμαξα...όχι στην σκέψη που έκανα....αλλά στη δύναμη αυτής της σκέψης....
Θα σκότωνα....είναι τόσο απλό.