Χτες βλέποντας το χαζοκούτι έπεσα πάνω στην εκπομπή του κυρίου Τρυανταφυλλόπουλου.
Το πρόσωπο με αφήνει παγερά αδιάφορη.Αν όμως ,όλα όσα είπε ήταν αληθινά..ε τότε είμαστε για κλάμματα.
Η εκπομπή μου ξύπνησε μνήμες δυσάρεστες.Μου θύμησε την εποχή, που κι εγώ ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους είχα συγκλονιστεί από την ιστορία του Παναγιωτάκη.
Ημουν βλέπετε τότε και νέα μητέρα και οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες.
Εξαιτίας αυτού , έκανα και ασφάλεια ζωής στο παιδί μου και μέχρι να πεθάνω θα την πληρώνω ,γιατί τόσο πολύ τρέμω με το γεγονός , ότι είμαστε ανήμποροι μπροστά στα συμφέροντά τους.
Η ιστορία του παιδιού με συγκλόνισε τόσο ,που όταν πολύ λίγες μέρες αργότερα ένα άλλο παιδάκι από τον Βόλο με την ίδια ακριβώς πάθηση έδινε τον δικό του αγώνα για να μαζέψει χρήματα για το Memorial ,κάπου 90,000,000 τότε κι αυτό επειδή το ΙΚΑ πάλι δεν τα έδινε,άσχετα αν στο τέλος το έκανε γιατί ο θάνατος του Παναγιώτη τους ανάγκασε , ασχολήθηκα αρκετά με τον Νικολάκη από το Βόλο, μαζεύοντας χρήματα από γνωστούς και φίλους και επικοινωνόντας με την γιαγιά του από καιρό σε καιρό...
Θα φτάσω όμως στο δια ταύτα...Ο Νίκος και πήγε στο εξωτερικό και για 3 χρόνια τουλάχιστον ζούσε και βασίλευε μέχρι που έχασα και έχασαν τα ίχνη μου...
Ημουν και είμαι πολύ χαρούμενη για εκείνο το γεγονός ,ο θάνατος όμως του Παναγιωτάκη τότε ,και εκείνη η τραγική εικόνα της κουβέρτας, μου έκλεψαν για πάντα κάτι από την ψυχή μου ,κάτι από την ελπίδα μου ,κάτι από την αγνότητά μου...Ανασκουμπώθηκα ...μαζεύτηκα και άρχισα αλλιώς να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα...
Από τότε ,δεν ψηφίζω πια...δεν έχω πολιτική άποψη ή δε Εθνική δεν υπάρχει πια στις συναλλαγές μου ,(ούτε το επίδομα του Οαεδ παίρνω ,αφού ζητούν λογαριασμό της Εθνικής.)
Κι ήταν τότε που μέσα μου άρχισε να δημιουργείτε η άποψη , ότι άλλο παιδί δεν θα έκανα ,άλλο δούλο για την Ελλάδα δεν θα έφερνα στον κόσμο ..Δεν ξέρω κάποιοι μπορεί να διαφωνούν...Θα μου πείτε ε και....Εγώ έτσι μπόρεσα να αντιδράσω ,αν αυτό είναι αντίδραση.
Χτες πάλι ....η πληγή άνοιξε, γιατί πληγή ήταν και δεν το γνώριζα, όταν άκουγα και έβλεπα όλα εκείνα τα αίσχη ,ανατρίχιασα και σιχάθηκα...Και αναρωτήθηκα...καλά ρε παιδί μου ,πόσο κοιμισμένοι είμαστε ,πόσο απαθείς ,πόσο βολεμένοι...
100,000,000 δραχμές ,δραχμή και ψυχή , που είμασταν τότε τόσοι άνθρωποι , να κατέβουμε στο πεζοδρόμιο και να τους πάρει ο διάολος την μάνα....
Ενα παιδί ,μας κοιτούσε στα μάτια και δεν είχαμε ούτε την αξιοπρέπεια να χαμηλώσουμε το βλέμμα...παρά καθόμασταν αποχαυνωμένοι και παρακολουθούσαμε τα τεκτενόμενα.
Ντράπηκα ...για τον εαυτό μου.
Για τον Παναγιωτάκη λοιπόν θα γράψω το επόμενο τραγούδι ,γιατί κάθε φορά που το ακούω τον φέρνω στην θύμησή μου και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ,όχι πια για τον χαμό του ...αλλά για την ντροπή μου ,που ως άνθρωπος δεν έκανα τίποτα για να αντιδράσω στην αδικία...και μαζί με αυτό να γράψω και μια συγνώμη...Ξέρω πια πως είναι αργά...
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν
δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα
ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου
εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
!
σεισμό ,έγινε χαμός...ακόμα και στο σπίτι μου τα είδα όλα...
....Εκεί όπου μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι για να πορευόμαστε και συνεννοούμαστε δεν χρειάζονται οι συμβάσεις και η υποκρισία .Τα σημάδια που εμείς βάζουμε στο χρόνο μας δεν έχουν αξία, γιατί αυτός ο χρόνος είναι προσωπικός για τον καθένα και ορίζεται από τις δικές του εμπειρίες.Οι καινούριες εμπειρίες είναι αυτές που μπορούν να επαναθεωρήσουν ,να σηματοδοτήσουν και να αλλάξουν το νόημα της ζωής μας.....
....Με την Ελένη , δεν έγιναν ποτέ φίλες, δεν θα μπορούσαν άλλωστε , δεν ήταν μόνο που ήταν δυο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι , ήταν που ποτέ δεν της συγχώρεσε το γεγονός πως σαν τυφώνας μπήκε στην ζωή του και τα σάρωσε όλα και σαν τυφώνας έφυγε. Μπόρεσε όμως και κράτησε τις ισορροπίες, ανάμεσα σε αυτό το τρίο...Κατόρθωσε να κρατήσει τους ρόλους καθώς τους έπρεπε...Αυτή ήταν η κολλητή φίλη του Δημήτρη , ο Δημήτρης ήταν ο κολλητός της και η Ελένη ήταν ο έρωτάς του...Παρέα έκαναν ,όλοι μαζί .Πήγαιναν σινεμά, έπιναν κανένα καφέ ,χαζοχαρούμενα πράγματα ,ποτέ ουσιαστικά και δεμένα.Βρίσκονταν, απλώς για να βρίσκονταν..
...Με τον καιρό τον αγάπησε κι αυτή ,για την απλότητά του ,την ηρεμία του ακόμα και για τον χύμα χαρακτήρα του ,που καθόλου δεν ταίριαζε στην δική της παρορμητική μεν ,ευγενική δε ιδιοσυγκρασία.Κι εκείνος ο Γιώργος ,άνθρωπος απλός ,αφέθηκε να τον παρασύρει η σιγουριά του γάμου τους και παιρνόντας την ως δεδομένη ,από την αρχή κιόλας του γάμου ,άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σύννεφα
...Το είπε ,το έδειξε ,το ούρλιαξε σχεδόν ...*το βαλτώσαμε* στον Γιώργο ,αυτός όμως ζούσε στον δικό του κόσμο ,έτσι...ο χωρισμός ήρθε σαν το απολύτως φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο . Μόνο γι αυτήν όμως ,για τον Γιώργο ήταν λες και του τραβηξε κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια του.Και χώρισαν.....
...¨Ενας ξερός ήχος ,καθώς ο αέρας έκανε το παραθυρόφυλλο να χτυπήσει ,διέκοψε τις σκέψεις .Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο..Τα δέντρα έξω κουνιόνταν δυνατά και το φεγγάρι έπαιζε δημιουργώντας σκιες , άλλοτε οικίες κι άλλοτε ξένες και τρομακτικές.Κοίταξε απέναντι προς το μπαλκόνι του σπιτιού της ,είδε την κουρτίνα της κρεβατοκάμαράς της να ανεμίζει και σκέφτηκε πως το σπίτι θα είχε γίνει πάγος ...με το παράθυρο ανοιχτό...Γύρισε να φύγει και καθώς περνούσε δίπλα από τον τοίχο ,ασυναίσθητα χάιδεψε την φωτογραφία του και έσκυψε και την φίλησε...
Ήταν ,παρόλα τα προβλήματα ,ένα καταπληκτικό Σαββατοκυριακοδεύτερο.
ολόκληρος ,είτε
......Ηταν 3 τα ξημερώματα ,όταν , από το νοερό της ταξίδι την έβγαλε απότομα ένα ρίγος που διαπέρασε το κορμί της.Η φωτιά στο τζάκι είχε πια σβήσει και μόνο τα κάρβουνα έμεναν να την κοιτάζουν σαν δυο μάτια τεράστια και κατακόκκινα...Σηκώθηκε και αναζήτησε για άλλη μια φορά το κινητό της....Τίποτα κανένα μύνημα...Μα τι διάολο μονολόγησε ,γιατί δεν έχει πάρει ακόμα τηλέφωνο...Ασυναίσθητα σχημάτισε τον αριθμό του ,αλλά αμέσως πάτησε το πλήκτρο με το κόκκινο σημάδι...Ακυρο είπε...αν θέλει θα πάρει αυτός.
του ,πόσα και πόσα δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει στο πέρασμα του χρόνου .Αν μπορούσε να μιλήσει και τι δεν θα έλεγε.....Ασυναίσθητα κοίταξε τα παράθυρα, τα παραθυρόφυλλα ήταν ανοιχτά...Αναστέναξε ανακουφισμένη.Ηταν ένα βίτσιο που είχε από παιδί ,δεν της άρεσαν τα σπίτια με τα κλειστά παραθυρόφυλλα, την μελαγχολούσαν και την φόβιζαν.Κι εκείνος λες και το γνώριζε ποτέ δεν τα έκλεινε..Πάντα ανοιχτά..και τα δικά της επίσης.Ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει αυτή της τη μανία...ακόμα κι όταν έφευγε για διακοπές και της φώναζε η μάνα της να κλείσει τα παράθυρα ..εκείνη απαντούσε *Αστα ρε μάνα,θα ψυχοπλακώσουμε την γειτονιά χωρίς λόγο....*
φυσική κίνηση , έβαλε το χέρι της στην τσέπη ,πήρε τα κλειδιά, άνοιξε την πόρτα και με απαλές κινήσεις γλίστρησε μέσα...Μπήκε στο σαλόνι και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρά του...Προχώρησε προς το κρεβάτι και ξάπλωσε φαρδιά πλατιά...Οι σκιές στο δωμάτιο δεν την ξένιζαν,τις είχε δει χιλιάδες φορές από τότε που ήταν παιδί ,ήξερε κάθε σπιθαμή αυτού του δωματίου...Ανοιξε το πορτατίφ δίπλα της και το βλέμμα της πλανήθηκε στο δωμάτιο αναζητώντας την μεριά με τις φωτογραφίες....Να τες μονολόγησε ....όλες εκεί ,αμέτρητες φωτογραφίες πάνω στον λευκό τοίχο ...Ολες οι στιγμές της ζωής του ,ήταν εκεί πάνω και ο τοίχος φάνταζε σαν σελίδες από ανοιχτό βιβλίο...
τουλάχιστον η Κατερίνα είχε μια εξήγηση..δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες ..Τους ανθρώπους που αγαπούμε έλεγε τους κουβαλάμε πάντα στην ψυχή μας ,δεν είναι ανάγκη και να τους εκθέτουμε σαν εκθέματα μουσείου..Αλλά ο λόγος ήταν άλλος...δεν τις γούσταρε τις φωτογραφίες...της είχε μείνει απωθημένο από τον θάνατο του πατέρα της ,όταν η μάνα της στόλισε κάθε γωνιά του σπιτιού με φωτογραφίες του πατέρα της, και αυτό έκανε τον πόνο της δυσβάσταχτο γι αυτόν τον χαμό...Από τότε είχε συνδυάσει ,σχεδόν αρρωστημένα ,τις φωτογραφίες με τους πεθαμένους...Γι αυτό και δεν τις γούσταρε...
Αναρτήσεις
