Τετάρτη, Ιανουαρίου 16

Ιδια διαδρομή (2)

...Ἐνας αναστεναγός ανακούφισης ακούστηκε από μέσα της ,καθώς έμπαινε στο σαλόνι.
-Και τώρα οι δυό μας , σκέφτηκε και προσπάθησε να ξεχάσει την γκρίνια του Δημήτρη.Το σπίτι ήταν παγωμένο από τον χιονιά και σκέφτηκε πως ,καλύτερα να άναβε το τζάκι.
Εξάλλου το είχε προγραμματίσει, θα σάπιζε αυτό το σαββατοκύριακο στον καναπέ.Φωτιά ,κρασί ,ντελίβερι ,dvd και ύπνος, δεν θα κουνούσε ρούπι...Εβαλε τα ξύλα ,βλαστήμησε λίγο γιατί παιδεύτηκε να ανάψει φωτιά ,(ποτέ δεν ήταν καλή σε αυτό) και όταν οι φλόγες άρχισαν να ξεπηδούν ανάμεσα από τα κούτσουρα, έμεινε άγαλμα να τις χαζεύει...Λίγα πράγματα την μαγνήτιζαν τόσο πολύ......ένα από αυτά ήταν και η φωτιά.
Εκεί ανάμεσα στις φλόγες και την ζεστασιά που χάιδευε το προσωπό της , ξεπήδησε η μορφή του , ασυναίσθητα κοίταξε το ρολόι του φούρνου.....18,45 .-Τώρα θα έχει βγει στην εθνική μονολόγησε και ήταν ασυνείδητη η φωνή ,γιατί αμέσως σηκώθηκε χωρίς καν να έχει ακούσει τι είπε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.
Πεινούσε σαν λύκος , αλλά το ανέβαλε για αργότερα.Τώρα θα έκανε μπάνιο...,γέμισε την μπανιέρα με καυτό νερό ,πέταξε τα ρούχα της και χώθηκε μέσα .Και το νερό το λάτρευε κι όταν μπορούσε ,χάριζε στον ευατό της αυτήν την πολυτέλεια..ένα αργό και απολαυστικό μπάνιο...Σαν τα μικρά παιδιά ,έπαιζε με το νερό, ακόμα και βουτιές έκανε μέσα στη μπανιέρα...Πρέπει να χάζεψε ,πολύ ώρα ,γιατί το νερό άρχισε να παγώνει και έξω είχε ήδη βραδυάσει...Βγήκε και τυλίχτηκε με την πετσέτα ,καθαρίζοντας τον καθρέπτη για να δει την αντανάκλασή της ,είδε πάλι την μορφή του...Ανασήκωσε σχεδόν αδιάφορα τους ώμους και βγήκε από το μπάνιο....Η φωτιά στο τζάκι κόντευε να σβήσει, έβαλε ξύλα στην φωτιά , γέμισε το ποτήρι με το αγαπημένο της κρασί, κόκκινο Αγιωργίτικο.Σε λίγο θα άρχιζε και η αγαπημένη της σειρά...Χάζεψε λίγο τα dvd που είχε για αργότερα και έκανε ζάπινγκ...
Οταν γύρισε να κοιτάξει την ώρα ...το ρολόι έδειχνε 20,50...αμέσως στο μυαλό της ζωγραφίστηκε μια πόλη...η Λαμία...τούτη την ώρα πρέπει να περνούσε έξω από το Κάστρο...
Νάτος πάλι ....ο Δημήτρης , ασυναίσθητα έφερε στο μυαλό της την διαδρομή και για κάμποσα λεπτά ...ταξίδεψε μαζί του....Αχ βρε Δημήτρη ,σκέφτηκε, τόσα χρόνια την ίδια διαδρομή κάθε δεύτερη Παρασκευή το ίδιο δρομολόγιο...δεν κουράστηκες ?
Ο Δημήτρης, ήταν ο ήρωας της , από τότε που ήταν παιδί,τον θαύμαζε ,τον αγαπούσε και ως παιδί τον είχε ερωτευθεί κιόλας..Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, λίγα χρόνια μόνο μεγαλύτερος της , μοναχοπαίδι με καλή ανατροφή ,καλός μαθητής , καλός άνθρωπος,ήσυχος ,ευγενικός.Σαν παιδί ,ύπηρξε το καμάρι της οικογένειας και των φίλων..Παράδειγμα προς μίμηση που λένε.Τον θυμάται τότε ..στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ,που την έπαιρνε στους ώμους, για να την περάσει απέναντι ,όταν πλυμμήριζε ο δρόμος του σχολείου,που πλάκωνε όποιον την πείραζε,που την βοηθούσε στα μαθηματικά ,γιατί ήταν σκράπας. Τον θυμάται και αργότερα που την πήγε στο πρώτο της ραντεβού....Στις 9,30 θα είσαι πίσω ...της είχε πει με ύφος πολλών καρδιναλίων.
Θυμήθηκε και τον πόνο που αισθάνθηκε όταν έφυγε για σπουδές στην Αγγλία...-Ελα ρε χαζό ,πως κάνεις έτσι 3 χρόνια είναι , να δεις θα περάσουν...εμείς δεν θα χαθούμε....
Και δεν χάθηκαν , κοντά σαράντα χρόνια τώρα...είναι συνοδοιπόροι στην ίδια διαδρομή...και μοιάζουν πολύ....Ακόμα και οι ζωές τους στα μεγάλα και τα δύσκολα μοιάζουν...
Ωραία αναδρομή ,σκέφτηκε ,καθώς το μπουκάλι κόντευε να αδειάσει. Τι σε έπιασε μέσα στην νύχτα και τα θυμάσαι όλα αυτά...¨Ηθελε όμως να το κανει αυτό το νοερό ταξίδι ,απόψε...γι αυτό και συνέχισε.....
(Υγ συνεχίζεται...)

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου και πάλι καλή μου...(μου επιτρέπεις τον ενικό;;έτσι;;)...πολύ ωραίο το κείμενό σου...μου θύμισε και μένα τον παιδικό μου έρωτα...έτσι είναι κάποτε θα βρεθεί και κάποιος άνθρωπος στη ζωή μας που θα μας κάνει να νιώσουμε όπως κανένας άλλος...και που μαζί του θα μοιραστούμε όλα όσα δεν έχουμε μοιραστεί με κανέναν και όλα όσα δε θα μοιραστούμε ποτέ ούτε και στη μετέπειτα ζωή μας με κανέναν...πρωσοπικά χαίρομαι που είχα την τύχη να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο κοντά μου κι εγώ..κάποτε πριν από πολλάαααααα χρόνια...πολύ ωραίο κείμενο πραγματικά...Με αγάπη,Αθανασία.

tdjm είπε...

Αθανασία μου ,σε ευχαριστώ.
Βεβαίως και επιτρέπεται ο ενικός.

BUTTERFLY είπε...

Γλυκια μου ειπα να ανταποδωσω τη βεγγερα και πολυ το χαρηκα! Ομορφο κειμενο,ανθρωπινο...αναμενω εναγωνιως τη συνεχεια!

witchofdaffodils είπε...

κόρη ξανθιά, το άρωμα της οικειότητας συνεχίζεται και σ'αυτό το ποστ..κατι μου λέει πως στο επόμενο θα γίνει η έκπληξη :)

tdjm είπε...

Mάνα μάγισσα σας το φέρνω λάου λάου μην σας έρθει και κανένας ταμπλάς με το συγγραφικό μου ταλέντο....(τρομάρα μου)

H.Constantinos είπε...

Διαθέτετε πέννα βλέπω...
Πολύ καλή κιόλας!

βασίλης είπε...

Πολύ όμορφη εξέλιξη, με σκέψεις και αναμνήσεις. Έχω μια θεωρία. Αγαπάμε ότι θυμόμαστε ευχάριστα... ακόμα κι αν το ταξίδι της ζωής έχει χιονιάδες θύελλες και ξέρες

sealike2 είπε...

Καλησπέρα, η πραγματικότητα είναι εκείνη που βιώνουμε και όχι αυτή που σκεπτόμαστε. Με όλη μου την πίστη, ειλικρινά σου εύχομε τα "θέλω σου" να χτυπήσουν την πλώρη της καθημερινότητας σου!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ααααα....εξελίσσεται ωραία η ιστορία, έει ενδιαφέρον και συ γράφεις πολύ ωραία!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα ντινάκι μου..πολύ όμορφο κείμενο,γεμάτο "αρώματα" ζωής :)

tdjm είπε...

constantine ...Πένα μόνο ερασιτεχνική...Ευχαριστώ..

Βασίλη κι εγώ την ίδια θεωρία έχω...μόνο που την εκφράζω αλλιώς...συνιθίζω να λέω πως μετανιώνω για τα λάθη μου και δυστυχώς όλοι με μαλώνουν...Αλλη φορά θα το λέω όπως κι εσύ...

Sealike Πολύ όμορφο αυτό που λες..
Ευχαριστώ.

Κυρά των Γλάρων...η συνέχεια είναι ακόμα πιο τρυφερή..

Diianeira...Φιλια...


Η συνέχεια επί της οθόνης σας....