Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 10

Γυναίκες σε καθεστώς ....ομηρίας!!


Χτες μπαίνοντας στο σπίτι μετά την δουλειά ,χτύπησε το κινητό μου.Ηταν η Σ ,μαμά συμμαθητή του γιού μου.Γνωστή ,όχι φίλη ,συναντιόμαστε σε εκδηλώσεις των παιδιών και στο σχολείο το πρωί που αφήνω τον γιό μου. Εχει έρθει και δυο φορές σπίτι.
-Ντίνα?
-Παρακαλώ ποιός είναι?
-Η Σ... είμαι η μαμά του Σ...!
-Α καλώς την ,τι κάνεις?
-Καλά ,θα στα πω.Σε παρακαλώ θέλω μια μεγάλη χάρη γιατί είναι ανάγκη!
-Αν μπορώ!!!
-Θα ήθελα να μου κρατούσες τα παιδιά για καμιά ώρα ,γιατί έχω μια δουλειά και δεν έχω κανέναν να τα αφήσω!! Αν μπορείς βέβαια!
-Φυσικά ,της απάντησα ,χωρίς σκέψη....Θα χαρεί κι ο δικός μου πολύ!!
-Ευχαριστώ!!
-Δεν κάνει τίποτα ,μην το συζητάς!!

Λίγο αργότερα ,χτυπούσε το κουδούνι. Ανοιξα και τα πιτσιρίκια ...έτρεξαν στην σκάλα χαχανίζοντας και γελώντας!!
Ευχαριστώ μου ξαναείπε ,θα έρθω σε μια ώρα το πολύ να τα πάρω...Την κοίταξα ,της είπα να μην το συζητάει ...αλλά με έζωσαν τα φίδια...Η όψη της ,το βλέμμα της μου φάνηκαν οικεία ,γνωστά...κάτι μου θύμησαν .Μακάρι να κάνω λάθος σκέφτηκα.....και έκλεισα την πόρτα ,αποχαιρετώντας την...
Τα παιδιά έπαιξαν ,εγώ έκανα τις δουλειές μου και η ώρα κύλησε χωρίς να το καταλάβω.
Ηταν γύρω στις 7 ,όταν το κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά έτρεξαν να ανοίξουν στην μητέρα τους.
Μπήκε ,ήταν χλωμή και όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει ήταν ανήσυχη...Ευχαριστώ πολύ μου ξαναείπε...Την κοίταξα πάλι με τα μάτια ορθάνοιχτα και της πρότεινα ,να πάμε τα παιδιά στις κούνιες ,να πιούμε έναν καφέ και να μιλησούμε...
Δέχτηκε σχεδόν ανακουφισμένη...
Μπουκάραμε στο αυτοκίνητο και μια και δυο ...στην παιδική χαρά .
Τα παιδιά ξαμολύθηκαν και εμείς βρήκαμε ένα απόμερο παγκάκι και καθίσαμε...Κι εκεί οι φόβοι μου επιβεβαίωθηκαν.
Μου είπε εν ολίγοις ,πως είχε πάει σε δικηγόρο,γιατί ο άντρας της έφυγε από το σπίτι ,μου είπε πως τον κυνηγούν αφού είναι μπλεγμένος με χαρτιά και καζίνα ,μου είπε ότι υποψιάζεται ότι έχει γκόμενα ,ότι λεφτά δεν της δίνει εδώ και ένα χρόνο ,πως τα Αγγλικά της περσινής χρονιάς του μικρού τα πλήρωσε την προηγούμενη μέρα με λεφτά που της έδωσε ο πεθερός της. Πως δουλειά δεν έχει , πως αυτός θα ξαναγυρίσει και θα αρχίσουν οι καβγάδες , πως οι γονείς της είναι στην κοσμάρα τους .Πως ,πως,πως..
Ηταν τρελλαμένη γιατί δεν ξέρει με ποιό τρόπο θα τα βγάλει πέρα με ενοίκιο ,δυο παιδιά και τόσες υποχρεώσεις και πως αν διανοηθεί ότι θα ξαναζήσει μαζί του ένα δευτερόλεπτο θα πέσει να πεθάνει...
Και κάπου ανάμεσα εκεί ...του έστειλε μύνημα για να την πάρει τηλέφωνο και την πήρε αργότερα και μέσα σε άλλα της απάντησε ,πως θα έρχεται και θα φεύγει όποτε γουστάρει...
Η θέση μου ήταν πολύ δύσκολη , ακουγοντάς την ,ήξερα πως η αλήθεια ήταν κάπου στην μέση .Πως τα προβλήματα είχαν ξεκινήσει και από τους δυο η τουλάχιστον πολύ πριν αυτή τα αντιληφθεί...
Προσπάθησα να την συμβουλεύσω ,την κοιτούσα και στα μάτια της ,στις κινήσεις του σώματός της ,αναγνώριζα μια άλλη γυναίκα 5 χρόνια πριν ,απεγνωσμένη ,που ήθελε πάσει θυσία να φύγει.Που δεν μπορούσε να πάρει άλλο ανάσα.Αναγνώρισα τον εαυτό μου...
Την λυπήθηκα, έπρεπε όμως να της δώσω την σωστή συμβουλή...
Πού να πάει ,χωρίς δουλειά με δυο παιδιά και χωρίς σπίτι??
Εν ολίγοις της είπα ,να μείνει και να προετοιμαστεί κατάλληλα ,μέχρι να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της .Και αφού θα ήταν έτοιμη θα έβλεπε τι θα έκανε...
Και εκεί ήταν που μίσησα τον εαυτό μου.
Πώς λες σε έναν άνθρωπο απελπισμένο ,χωρίς αγάπη και φροντίδα ,χωρίς καμιά βοήθεια,
* σκάσε και κάτσε μέσα στα σκατά?*
Κι όμως το έκανα ,γιατί ήξερα καλά ,πως αυτό που της ζητούσα να κάνει ήταν τίποτα ,μπροστά σε αυτό που ετοιμαζόταν ,όντας ανέτοιμη ,να επιχειρήσει...

Αργότερα ,της είπα,αργότερα ,όταν θα είσαι έτοιμη!! Θα ειναι όμως ποτέ ?

Κάπου εκεί ,άρχισαν να μαζεύονται δυο τρεις άλλες γυναίκες,όλες εκεί γύρω στα 40,γειτόνισσές της ,που λίγο πολύ ήξεραν το πρόβλημα και άρχισαν κι αυτές να μιλούν και να λένε τα δικά τους.Τον πόνο τους ,την αγωνία τους .
Η μια μιλούσε για το πως την πέταξε ο άντρας της έξω από το σπίτι ,ένα καλοκαίρι που γύρισε από την Κρήτη με τα παιδιά από διακοπές.Πως της έκανε ασφαλιστικά μέτρα για να μην πάρει τα παιδιά και πάει στην Κρήτη,αφού δεν θα είχε που να μείνει και όλα αυτά μέσα σε μια βδομάδα.Πως τώρα ζει με 1000 ευρώ και ενοίκιο αυτά τα παιδιά κάπου κοντά στο σπίτι τους..το παλιό.
Η άλλη έλεγε για το πως ο άντρας της πίνει και την τελευταία φορά που πλακώθηκαν πήδηξε από τον πρώτο όροφο για να την εκβιάσει να μην πάρει τα παιδιά και φύγει....

Κοίταξα γύρω μου και με έπιασε άγχος,μια παλάμη γυναίκες ,μέσα σε μια παιδική χαρά εκεί γύρω στα 40 , απόλυτα και αφόρητα γερασμένες..Γυναίκες απελπισμένες ,μάνες με παιδιά ,άνθρωποι ,που έκαναν λάθη και που τώρα καλούνται να τα πληρώσουν...

Γυναίκες σε καθεστώς ...ομηρίας!!!

Υγ Να μην ξεχάσω να συγχαρώ τους άντρες τους, τους πρώην και τους νυν !!!

22 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

αν τουλάχιστον οι γονεις της βοηθουσαν, πολλα θα μπορούσαν να αλλαξουν.

αλλά, οπως το ειπες ειναι και το ιδιο, με μεγάλη μου στεναχωρια ειπα σε πολυ κοντινή μου φίλη.

αν δεν εργάζεσαι, δεν εχεις αλλη επιλογή.
εκτός αν εισαι πολυ νεα κι εχεις παιδί αρκετά μεγάλο, ωστε να πηγαινει στο σχολειο, στη φυλαξη μετα κλπ

αλλιως η αγορά, για τις γυναίκες άνω των τριαντα ειναι κλειστή.

τι να πω κοριτσι μου..
τα ζω μεσω της φίλης μου και αρρωσταίνω


φιλιά και καλημερα

witchofdaffodils είπε...

ξανθιά κόρη,
δεν μπορώ να πω τίποτα, όντας έξω από το χορό..

Το μόνο, που σκέφτομαι τη μάνα που από τα 10 μου χρόνια μου πιπίλιζε το μυαλό: "Μη διανοηθείς ποτέ σου να μη δουλέψεις, μην εξαρτηθείς από κανένα όσο κι αν σε αγαπά, ούτε από γονιό".
Εργαζόμενη κι εκείνη, σαν κάτι να'ξερε..

mamma είπε...

Στεναχωρέθηκα :(
Μακάρισα τον εαυτό μου που είμαι μόνη, έχω τη δουλειά μου και το παιδί μου. Που δεν έχω κάποιον ανάγκη. Όχι πως το έκανα τώρα με την ευκαιρία του ποστ... τον τελευταίο χρόνο με μακαρίζω για την τύχη μου σχεδόν καθημερινά.

tdjm είπε...

Aυτό ξαναπέστο Mamma!!
Και εγώ το ίδιο κάνω....και ο μόνος φόβος μου ,είναι μην μείνω ποτέ από δουλειά...και μετά τρέχω και δεν φτάνω!!

Aστα Μαριλενάκι μου ο κάθε άνθρωπος κουβαλά τον σταυρό του..

Μάγισσα σοφή η μαμά!!!

Xenia είπε...

Εσυ ξερεις την ιστορια μου. Καποτε παραλιγο να παντρευτω και τελικα εκανα πισω.
Οχι πως θα ημουν στην ιδια μοιρα με την κοπελα αφου και δουλευω και σε καθε περιπτωση οι γονεις μου θα βοηθουσαν...
Απλα δεν εκανα ενα γαμο μονο και μονο για να παντρευτω. Πολλες φιλες μου το εκαναν και ζουν ασχημα...
Οσο για εκεινη θα πρεπει να οργανωθει αμεσα αλλιως θα χασει το "τρενο" ...

kiki είπε...

Αχ...μεγάλο θέμα έθιξες... Α μπορούσαν αυτές οι γυναίκες να κοιτάξουν 10-15 χρόνια πίσω και να δουν με τι όνειρα ξεκίνησαν, δε θα πίστευαν ότι ήταν οι ίδιες. Κάποιες από αυτές θα τσακώθηκαν ακόμα ακόμα με τους δικούς τους για τις επιλογές τους ως προς τον άντρα που ήθελαν. Μα ακόμα πιο σοφά, τα λόγια της μάνας της μάγισσας: Μη μένει καμία γυναίκα χωρίς δουλειά. Τα ίδια μου έλεγε κι εμένα, τα ίδια λέω και στην κόρη μου. Μην απλώσεις χέρι, να μην έχεις ανάγκη να ζητήσεις. Αλλιώς σκέφτεται και άλλα υπομένει μια άνεργη γυναικα με 1-2 παιδιά και νοίκι και αλλιώς μια εργαζόμενη. Κι αν αυτή είχε σήμερα δουλειά, κι εσύ άλλες συμβουλές θα μπορούσες να δώσεις. Τι συμβουλή να δώσεις τώρα; Την πιο σοφή: κάτσε στα σκάτα όπως είπες, μέχρι να είσαι έτοιμη...Ουφ...

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

"Γυναίκες σε καθεστώς... ομηρίας!!"

"...άνθρωποι, που έκαναν λάθη και που τώρα καλούνται να τα πληρώσουν..."

:((

Ανώνυμος είπε...

Τι κρίμα, ρε γαμώτο... Να μην ξέρει πώς να κουμαντάρει τον εαυτό της, το σπίτι της, τα παιδιά της. Να μην μισείς τον εαυτό σου. Θεωρώ ότι αυτό που της είπες ήταν μια κουβέντα λογική. Μην ξεχνάς ότι οι φίλοι -και οι γνωστοί ακόμα- είναι εκεί για να μπορούν να ξεμπλοκάρουν τον άλλον, όταν το έχει ανάγκη. Υποστήριξη χρειάζεται σε πρώτη βάση. Και, μπράβο, που ήσουν δίπλα της και τη βοήθησες, έστω και με μια συζήτηση... Φιλιά!

Juanita La Quejica είπε...

Η απαίσια πραγματικότητα. Τείνει να γίνει ο κανόνας.
Καθώς δεν υπάρχει και κράτος πρόνοιας, ακόμα και η δουλειά δεν μπορεί να είναι η σωτηρία. Είναι μια βοήθεια σίγουρα, ένα δίχτυ ασφαλείας...
Όταν όμως στην πλειοψηφία των εργαζομένων οι άνδρες είναι σαφώς πιο καλοπληρωμένοι και έχουν την δυνατότητα να κυνηγήσουν μια καριέρα όταν οι γυναίκες κυνηγούν τα παιδιά, ένας μέτριος μισθός πώς μπορεί να συντηρήσει μια μάνα με τα παιδιά της, όταν οι ανάγκες τους είναι στο φουλ;
Και μην μου πείτε τα περί διατροφής. Τα ορίζει μεν ο νόμος, αλλά πόσες τα εισπράττουν τελικά;

tdjm είπε...

Δίκιο έχετε όλοι!!


Αλλά θα σταθώ στα πολύ σωστά πράγματα που γράφει η χουανίτα!!

Το κράτος πρέπει να κάνει κάτι (τί είπα τώρα εεεε).
Απο όπου και να το πιάσεις βρωμάει!!
Ξεκίνα από τα ολοήμερα σχολεία και σταθμούς.
Ωράριο 8,15 με 4,15..δηλαδή όχι μόνο δεν έγινε για τους γονείς που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα,αλλά είναι και σαν να κοροιδεύουν τον άλλο μέσα στα μούτρα του!!

Πες ότι βψάχνουν για δουλειά αυτές οι γυναίκες...Που θα βρουν ρε μεγάλεεεεε ,τους περιμένει το δημόσιο με τις πόρτες ορθάνοιχτες???
Ο ιδιωτικός τομέας τους περιμένει και τι θα πουν του εκάστοτε εργοδότη ...*Συγνώμη εγώ θα έρχομαι στις 9 και νωρίς λέω και θα φεύγω στις 3?
Που είναι αυτές οι δουλειές βρε παιδί μου , να πάω κι εγώ????

Αστα βρε χουανίτα ,γιατί όσο τα σκέφτομαι τόσο συγχίζομαι!!

Και δεν είναι μόνο οι χωρισμένες μητέρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ,είναι και οι χήρες ,είναι και οι άγαμες μητέρες...

Αυτές όλες στον Καιάδα!!

mamma είπε...

Άκουσα Άγαμη κι έτρεξα.
Είσαι από τις λίγες που προφέρουν αυτή τη λέξη σωστά. Οι περισσότεροι/ες το λένε Ανύπαντρες.

Αν ήθελα να είμαι "Υπ' Ανδρός" θα είχα παντρευτεί, ok ;)))))

tdjm είπε...

Mamma αυτή η έκφραση από μόνη της ...το *Υπ¨ανδρός.*..μου την βαρούσε ανέκαθεν.
Αλλά εσύ μάλλον ξέρεις γιατί πράγμα μιλάω!


Πολλά μου την βαράνε γενικότερα...

tdjm είπε...

Τέρας καλώς σε βρήκα!!

BUTTERFLY είπε...

Κι ομως...καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη. Αν ο συγκεκριμενος ανθρωπος ουτως η αλλως δεν προσφερει οικονομικα στο σπιτι, αφου στα πεθερικα και στους γονεις της παει ουτως η αλλως για στηριξη, αν τα παιδια ζουν σε καθεστως καβγαδων καθημερινα, αν αν αν...τοτε πρεπει να φυγει. Πιστευω οτι οατν εχεις ανθρωπους να σε στηριξουν και ενα δυνατο κινητρο, οπως τα παιδια, βρισκεις τον τροπο...βεβαια, εγω ειμαι εξω απο το χορο, δεν ξερω ισως λεω βλακειες...

stelios είπε...

Ωραίο μέρος! Με έστειλε από εδώ η Σιλια (silia.wordpress.com) και πρέπει να θυμηθώ να την ευχαριστήσω για αυτό.

Πολύ όμορφο ποστ, ξανθιά. Αληθινό.

Θέλω να τονίσω και εγώ, και ας επαναληφθεί, δεν πειράζει, αυτό:
«Μη διανοηθείς ποτέ σου να μη δουλέψεις, μην εξαρτηθείς από κανένα όσο κι αν σε αγαπά, ούτε από γονιό».
Και λυπάμαι πολύ που στις μέρες μας έχει επιστρέψει σε ανησυχητικό βαθμό η εγκληματική αντίληψη που θέλει τις γυναίκες στο σπίτι, να μη δουλεύουν, να υπηρετούν τον «κύρη» και να μεγαλώνουν παιδιά. Και έχει επιστρέψει κυρίως από γυναίκες, και μάλιστε νέες, 25-35. Οι οποίες προτιμούν να μπουν υπό την προστασία κάποιου άντρα παρά να παλέψουν την ανεξαρτησία τους επαγγελματικά. Κάποιες το κάνουν γιατί έτσι μεγάλωσαν, γιατί έτσι έμαθαν έχοντας χαντακωθεί από πολύ νωρίς από την οικογένειά τους. Άλλες, το επιλέγουν. Ολέθρια επιλογή!

Και κάτι άλλο, η αξιοπρέπεια είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Το κράτος δεν πρέπει να βοηθήσει. Δεν είναι βοήθεια, κάτι «επιπλέον», η εξασφάλιση των συνθηκών αξιοπρέπειας από ένα κράτος για όλους τους πολίτες του. Είναι υποχρέωσή του. Οι γυναίκες προσφέρουν στην κοινωνία τουλάχιστον όσο και οι άντρες. Το ουσιαστικό δικαίωμα στη δουλειά, χωρίς η μητρότητα να αποτελεί εμπόδιο, θα πρέπει να διασφαλιστεί ουσιαστικά, όχι μόνο τυπικά. Πώς μπορεί να γίνει αυτό πρακτικά, ας το βρουν οι πολιτικοί. Για αυτό πληρώνονται. Ας κάνουν και κάτι χρήσιμο, το ελάχιστο, δηλαδή. Όχι να ασχολούνται αποκλειστικά με το πώς θα σώσουν τον κώλο τους επικοινωνιακά.

tdjm είπε...

Καλώς ήρθες Στέλιο ...
Να θυμηθώ να ευχαριστήσω κι εγώ την Σίλια!!

Κανένα σχόλιο στα γραφόμενά σου...
Νομίζω ότι τα είπες όλα....!!

Ανώνυμος είπε...

Εχει δίκιο η Μαριλένα, η αγορά για τις γυναίκες άνω των τριάντα είναι κλειστή...
Αυτή η κατάσταση είναι απαράδεκτη και πρέπει να αλλάξει.
Οι γυναίκες που κάνουν καριέρα συνήθως δεν έχουν προσωπική ζωή, τα δίνουν όλα στη δουλειά και χαίρονται αυτή την ανάπηρη ανεξαρτησία τους.
Αυτή δεν μπορεί να είναι η απάντηση. Συμφωνώ με το πνεύμα του Στέλιου, ποντάρω στη γυναικεία μαχητικότητα και αλληλεγγύη, ποντάρω στις χιλιάδες αυθόρμητες και συνειδητές εκρήξεις και στην κατεδάφιση των τειχών που μας κλείνουν στα σπίτια μας στις θλιβερές μεγαλουπόλεις, κι ο καθένας μένει μόνος με την απόγνωσή του.

Γεια σου ξανθιά, ευγενεστάτη!

tdjm είπε...

Kαλώς ήρθες....!!!

Στην γυναικεία αλληλεγύη ποντάρω κι εγώ .
Και για αυτό τον λόγο η Σ...βρήκε δουλειά και την Πέμπτη ξεκινά!!!

Μάλλον υπάρχει φως στο τούνελ..όσο υπάρχουν άνθρωποι!!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Α βρε συ Ξανθούλα...Τι μου θύμησες... Τι με έκανες να "ξαναζήσω"...
Ξέρεις κάτι; έτοιμη δεν είναι ποτέ μια γυναίκα μια μάνα. Η ζωή..Οι στιγμές δεν ετοιμάζονται αν δεν είναι στρωμένος ο δρόμος από πολύ νωρίς, μετά είναι αργά.

Έτσι ξεκίνησα και γω...Ανέτοιμη, γιατί δεν τα κατάφερα να..."ετοιμαστώ" μέσα στα προβλήματα, και φροντίζοντας 3 παιδιά,τι ετοιμασία δηλαδή; να αποκτήσω σπίτι; πως; καριέρα; από που; το μόνο που ήξερα ήταν ότι ΔΕΝ άντεχα λεπτό παραπάνω. Δεν έφυγα, εκείνον πέταξα έξω,(από το νοικιασμένο σπίτι)στο δρόμο τα πράγματα του σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών, ένα χάραμα γύρω στις 5, η ώρα που γύρισε σπίτι από τα..."Ματάκια" (έτσι είχε περασμένη στην ατζέντα του την γκόμενα.
Το τι πέρασα για να μεγαλώσω με αξιοπρέπεια και ηρεμία τα παιδιά μου; άσε... Άλλη φορά...

Φιλί γλυκό Ξανθούλα μου, μου έλειψες!

id65 είπε...

Και εμένα "Ξυπόλυτη" έτσι με πέταξε από το σπίτι η πρώην μου.
Όχι δεν είχα ...γκόμενα , δεν είχαν δράσει ακόμα τα αντιψυχωσικά που έπαιρνε.
Όχι , δεν την "τρέλανα" εγώ, από πριν ήταν και χαμπάρι δεν πήρα.
Όχι , δεν γκρινιάζω για τον αγώνα μου -πλέον των τεσσάρων ετών- για να σώσω τον υιό μου.
Οχι , δε. θυματοποιούμαι.
Οχι , δεν λυπάμε κανέναν που κουράζετε για τα παιδιά του, επιδοκιμάζω αυτών που το κάνει με αξιοπρέπεια.
Όχι δεν ψάχνω "μαύρα πρόβατα" , αποποιούμενος την ευθύνη της κατάστασής μου.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ μας είναι ΟΜΗΡΟΙ των δικών μας επιλογών και της μεμψίμοιρης νοοτροπίας που καλλιεργήτε σαν άλλοθι.
Όλοι είμαστε εν δυνάμει θύτες και θύματα,και κάτω από τέτοιες καταστάσεις που περιγράφονται παραπάνω γινόμαστε ΘΥΤΕΣ των παιδιών μας.
Κρατώντας τα ΟΜΗΡΟΥΣ σε καταστάσεις που και εμείς ευθυνόμαστε, προβάλλοντας την δική μας αυτολύπηση, ενδεδυμένοι τον μανδύα της θυματοποιησεις , τα στερούμε από το μέγιστο μάθημα και στάση ζωής που λέγετε ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Όταν το εγώ μου και τα θέλω μου, δεν μετουσιώνονται σε ΕΜΕΙΣ και θέλω ΜΑΣ ( με την βοήθεια των γονιών μας ενίοτε ) δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγουμε από την ισοπεδωτική αντίληψη μας, που παραμορφώνει τα πάντα, ασφαλέστερη πορεία ,( καταστροφική ) ,δέσμιοι των παθών μας, ασφαλέστερο δείγμα του ανερμάτιστου του χαρακτήρα μας.
Περαστικά μας.

http://id65.tripod.com

tdjm είπε...

Yπάρχουν πατεράδες και πατεράδες Κύριε!!!

Εδώ το θέμα μας ήταν * οι γυναίκες που βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας* ,όχι οι μάνες!

Παρεξηγήσατε!

Θα τολμήσω βέβαια να πω ,πως η δική σας περίπτωση χρήζει άλλης προσσέγγισης από τον νομοθέτη!
Αν και εφόσον ισχύουν αυτά που αναφέρετε στο site σας!
Καταλαβαίνετε ...για την *τρελλή μάνα* μιλώ!
Σαφώς και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.
....... Το γεγονός όμως ,ότι επι μια σειρά ετών ,συμβιώνατε με μια ασταθή συναισθηματικά και ψυχολογικά γυναίκα, με την οποία αποφασίσατε να κάνετε και παιδί, σε ποιά ακριβώς κατηγορία σας κατατάσσει?
Εκτός αν μιλάμε για σχιζοφρενή προσωπικότητα ,με αποδεδειγμένη σχιζοφρένεια. Η οποία όντως εμφανίζεται ξαφνικά!

Τώρα υπό τέτοιες προυποθέσεις μου είναι αδιανόητο το δικαστήριο να αφήνει την επιμέλεια ενός παιδιού σε έναν ψυχασθενή άνθρωπο!

Πάντως σας εύχομαι κάθε επιτυχία στον *ειλικρινή* αγώνα σας,που γνώμονα έχει ,όπως εσείς διατίνεστε την ψυχική ισσοροπία του παιδιού σας!

id65 είπε...

Γνώμη μου είναι πως είμαστε όλοι μας σε ομηρία , και ιδικά ΚΑΙ τα ΔΥΟ φύλα ( και τα τρία και τέσσερα , αν θέλετε).
Μας "βαράν " το ντέφι να χορέψουμε με το ζόρι, και εμείς αλληλοσπαραζόμαστε για το ποίος το κάνει καλύτερα ή είναι αδικημένος.
Από την μία ζητάμε "ισότητα" για την απρόσκοπτη ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας ( και όχι μόνο ) και από την άλλη διαχωρίζουμε φύλα και ρόλους κατά πώς μας συμφέρει, για ωφελήματα που διεκδικούμε.
Έτσι τα παιδιά μας , όμηροι των Μητέρων τους και , γίνονται μέσο πίεσης για διεκδικήσεις κάθε είδους , εθελοτυφλώντας στο καθεστώς ΟΜΗΡΊΑΣ που ΌΛΟΙ ζούμε.

Αγαπητή-ε tdjm
Ζητώ συγνώμη αν παρεξήγησα, το άρθρο σας , αλλά και τα αναρτημένα σχόλια.
Το πνεύμα που τα διέπει , και εγώ κατάλαβα (!;), με οδήγησε στο προηγούμενο σχόλιο μου ,πιστεύω δικαίως.
Κατατάξτε με , παρακαλώ, όπου θέλετε. Η αγάπη , η εμπιστοσύνη αλλά και οι άγνοια μου περί ψυχιατρικών νοσημάτων δεν φτάνουν για να χρησιμοποιηθούν σαν άλλοθι.
Για τα υπόλοιπα που αναφερόσαστε:
Υπάρχουν πατεράδες και πατεράδες, μάνες και μάνες,.... , ....
Τρελός μπορεί να είμαι εγώ, η μάνα είναι ψυχικά ασθενής. (αλήθεια!.. εσείς τι υποθέτετε ότι έχει όταν λαμβάνει, 10 χρόνια τουλάχιστον, αντιψυχωσικά, μόνο;).
Ευχαριστώ για την ευχή σας ( έστω και υπό αυτού του ύφους "....")

Περισσότερα ...αδιανόητα θα αναρτηθούν εν καιρό στην ιστοσελίδα μου.