Δευτέρα, Δεκεμβρίου 15

Γιατί υπάρχουν κι άτομα.......!!!

Κυριακή πρωί ,βγήκα στους δρόμους , να περπατήσω μια συνήθεια που για αρκετά χρόνια ,ήταν ξεχασμένη....όπως και τόσα άλλα.
Γυρνούσα στις γειτονιές της περιοχής μου ,σπίτια κλειστά και άνθρωποι μετρημένοι στους δρόμους...
Ξένη ανάμεσα σε ξένους.......
--------------------------------------------------------------------------------
Κάτι άλλαξε μέσα μου με όλα αυτά.Κάτι μου πήραν που δεν μπορούν να μου το ξαναδώσουν πίσω.Κάποιους άφησα να με κάνουν κομμάτια. Και όταν είσαι 15 ή 16 και παλεύεις , είναι δυνατόν ,να την σώσεις την αθωότητά σου .¨Οταν όμως είσαι σαράντα και προσπαθείς να διατηρήσεις την παιδικότητά σου ,επειδή είναι, ίσως το μόνο που μπορεί να σε βοηθήσει να κρατηθείς και να παλέψεις .....και αυτή η παιδική αθωότητα χάνεται ξάφνου....τότε είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα!
-------------------------------------------------------------------------------

Δεν ξέρω να πω ,ποιός με απογοήτευσε περισσότερο.Μάλλον με τον εαυτό μου τα έχω...που έφτασα σαράντα κι ανήκω ακόμα σε αυτήν την συνομωταξία ανθρώπων.....σε αυτούς που μπορούν ακόμα να γίνονται κομμάτια.

Σε όλους αυτούς λοιπόν,σε αυτούς που γίνονται κομμάτια αφιερωμένο το παρακάτω .....



Κοντά στα κύματα

θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια


Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια


Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το 'πε αδυναμία
που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία

11 σχόλια:

kiki είπε...

Λέει πολλά το άσμα...

tdjm είπε...

Λέει .....

witchofdaffodils είπε...

μερσι για την αφιέρωση..

Μαριλένα είπε...

σιγά που την εχασες την παιδικότητα σου!
εκει ειναι, για να μπορεις εσαεί να πληγώνεσαι..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Mμμμ...ήρθε κι' έδεσε το αγαπημένο τραγούδι με τη μελαγχολία τούτων των ημερών..

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

τι καταπληκτικό τραγούδι....

Ανώνυμος είπε...

Σ' ευχαριστώ κι εγώ για την αφιέρωση ...
Θέλω όμως , να σου πω και κάτι ακόμα :
Εκτός που το τραγούδι , είναι το αγαπημένο μου , πρέπει να ξέρεις πως οι κομματιασμένοι άνθρωποι , είναι οι ... πλέον δυνατοί , γιατί αν μη τι άλλο ... επιβίωσαν . Και το ξέρουν .

fvasileiou είπε...

Έχει δίκιο η Μαριλένα: Αφού πληγώνεσαι, αφού αναζητάς ηρεμία σε μοναχικούς περιπάτους, αφού παράξενεύεσαι με όσα βλέπεις καθημερινά, την παιδικότητά σου δεν την έχασες. Ούτε την ευαισθησία σου.

Κι επειδή συνηθίζω να περπατάω κι εγώ για να χαλαρώσω και να σκεφτώ, είμαι βέβαιος ότι κάπου καποτε θα συναντηθούμε...

βασίλης είπε...

Φανταστικό ποστ... Πόσες φορές δεν έχω πει και δεν έχω γράψει παρόμοια λόγια... Πόσο μοιάζουμε τελικά οι άνθρωποι. Μπράβο Ντίνα μου, μείνε έτσι

Masterpcm είπε...

Είναι άραγε κακό να πληγώνεσαι; Να γίνεσαι ακόμα κομμάτια;

Για μένα όχι... είναι δείγμα πως είμαστε ακόμα ζωντανοί και οι αλχημικές ενώσεις ορμονών λειτουργούν στο εσωτερικό της σάρκας μας, ακόμα καλύτερα, τα συναισθήματα μπορούν να γεμίζουν τις ψυχές μας. Η δυστυχία νομίζω έρχεται στην πραγματικότητα όταν ΔΕΝ θα μπορούμε να γίνουμε κομμάτια...

Είστε ακόμα τυχερή.

Crazy Tourists είπε...

Μακάρι και στα 100 μας (ε ναι, 100 σκοπεύω να φτάσω) να είμαστα ακόμα παιδιά!! Η μάλλον στα 50-60-60 γιατί στα 100 σίγουρα παιδιά θα είμαστε!!
Πολλά φιλιά ξανθούλα!

Τρελοτουρίστρια