Στην διάταξη των μπλογκς ,που καθημερινά παρακολουθώ, χωρίς κανένα άλλο κριτήριο, πέρα από το *τυχαία σειρά* ,μπήκε ,τότε που πρωτοξεκίνησα ,το μπλογκ ενός αξιοθαύμαστου ανθρώπου και μοναδικού πατέρα!!
Του πατέρα της Λυδίας!
Διαβάζω πάντα τα μπλογκς με την σειρά που εμφανίζονται στο μπλογκ μου ...τελευταίο είναι το μπλογκ της Λυδίας.
Τυχαίνει πάρα πολλές φορές να θέλω ,να γράψω κάτι που με έχει νευριάσει ,πληγώσει ,αναστατώσει ή χαροποιήσει......
Τελειώνοντας όμως την περιήγησή μου στην blogosfaira με το μπλογκ της Λυδίας ,υπάρχουν φορές που μετανιώνω και δεν γράφω.
Είτε γιατί λυπάμαι , είτε γιατί χαίρομαι ,είτε γιατί ντρέπομαι και έτσι απλά το βουλώνω....
Μια από αυτές τις μέρες είναι και η σημερινή....
Και με πλήρη συνείδηση του τι ,σημαίνει αυτή η παραδοχή για έναν άνθρωπο τόσο εγωιστή όσο η αφεντιά μου ,παραδέχομαι πως ίσως να είναι και ο μόνος άνθρωπος πάνω σε τούτο τον κόσμο που μπορεί να με κάνει να το βουλώνω!!
Με τις υγείες μου λοιπόν γιατί ,πάλι ήμουν έτοιμη ,κάτι να πω ,κάτι να περιγράψω ,για κάτι να παραπονεθώ ,για κάτι να γκρινιάξω...ξεχνόντας για μια ακόμη φορά ...πολλά και σοβαρά!!
Ευχαριστώ πατέρα...!!!
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Πολύ σωστά το έθεσες. μακάρι όλοι να βαζαμε τη λογική πριν μεμψιμοιρήσουμε...
Δυστυχώς Λυδίες υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλές...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Τον διαβάζω κι'εγώ το Ναυτίλο.
Αλλά σπάνια αφήνω σχόλιο.
Νομίζω πως αυτό που θα γράψω θα είναι πάντα πολύ λίγο...
Όταν πριν από 2 χρονάκια αντιμετώπιζα μια σωρεία προβλημάτων σε κάθε πτυχή της ζωής μου (επαγγελμπατική, προσωπική, οικονομική, κοινωνική), φίλοι για να με παρηγορήσουν μου λέγαν το περίφημο: "Υπάρχουν και χειρότερα".
Δεν μπορώ να πω, αυτό βοηθούσε κάπως. Μετά όμως έπαψε να βοηθάει και στο τέλος μου δημιουργούσε εκνευρισμό, ώσπου μια φορά τους είπα ακριβώς τι σκεφτόμουν. ΑΥΤΟ πραγματικά με ξαλάφρωσε.
(Εγώ το μπλογκ του πατέρα της Λυδίας δεν το ξέρω και πολύ λυπάμαι μετά από όσα έγραψες, Ξανθιά μου. Κλικάρω αμέσως στο μπλογκρολ σου...)
Με καλύψατε και η γράφουσα και οι σχολιάστριες.
έτσι είναι...
Το διάβασα μια φορά .άφησα σχόλιο.
Δεύτερη δεν μπόρεσα. Ναι εγώ η ανεμοδαρμένη και βραχοτσακισμένη
δεν το αντέχω.Ξεπερνά τα όριά μου.
¨ως προς το αίσθημα της ντροπής το συμμρίζομαι απόλυτα, Δεν τολμώ να πω πονάω.Αμέσως έρχεται στο μυαλό μου ένας αγαπημένος φίλος
33 ετών που ζεί, σκέπτεται, ελπίζει
με μια σπάνια ψυχή μέσα σε ένα
σώμα που δεν τον ακούει , και κοκκινίζω.
http://ligery.pblogs.gr/2008/12/parakrateiste-thn-stigmh-toy.html
Διαβασέ το αξίζει !!!
Αυτος ο συγκεκριμενος πατερας και αυτη η συγκεκριμενη οικογενεια, ειδικα το τιγρακι μας, μας εχει δωσει πολλα μαθηματα...μα πολλα ομως!!!!
Δημοσίευση σχολίου