Στενή!!!!!

Προς Στενή Ευβοίας!!

Και όπως σας υποσχέθηκα φωτογραφίες από την περιπέτεια στην Στενή..

Ξεκινήσαμε με βροχή...που την συναντήσαμε στην Εθνική..

Στην γέφυρα της Χαλκίδας ο καιρός
άλλαξε...μόνο σύννεφα και καθόλου βροχή..

Λίγο πιο κάτω ,είδαμε και την παλίρροια. (νομίζω)

Ανηφορίζοντας προς την Στενή ,άρχισε πάλι να βρέχει

Iδια διαδρομή 7

.....Πρωταγωνίστρια σε τούτη την πράξη η Ελένη ,που την κοιτούσε από την φωτογραφία σχεδόν με ένα χαμόγελο συνωμοτικό..Εμεινε ώρα με το βλέμμα μετέωρο πάνω της ,ο νους έτρεχε τώρα στα δικά του μονομάτια, είχε καβαλήσει το δικό σου σύννεφο και αρμένιζε σε μέρη και εποχές αγαπημένες και μισημένες μαζί...
....Με την Ελένη , δεν έγιναν ποτέ φίλες, δεν θα μπορούσαν άλλωστε , δεν ήταν μόνο που ήταν δυο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι , ήταν που ποτέ δεν της συγχώρεσε το γεγονός πως σαν τυφώνας μπήκε στην ζωή του και τα σάρωσε όλα και σαν τυφώνας έφυγε. Μπόρεσε όμως και κράτησε τις ισορροπίες, ανάμεσα σε αυτό το τρίο...Κατόρθωσε να κρατήσει τους ρόλους καθώς τους έπρεπε...Αυτή ήταν η κολλητή φίλη του Δημήτρη , ο Δημήτρης ήταν ο κολλητός της και η Ελένη ήταν ο έρωτάς του...Παρέα έκαναν ,όλοι μαζί .Πήγαιναν σινεμά, έπιναν κανένα καφέ ,χαζοχαρούμενα πράγματα ,ποτέ ουσιαστικά και δεμένα.Βρίσκονταν, απλώς για να βρίσκονταν..
....Η σχέση τους με τον Δημήτρη ,κρατούσε καλά ,ενώ η δική της συνεχιζόταν με τον Γιώργο..Βλέπεις η ζωή είχε άλλα σχέδια γι αυτούς και ήταν ανήμποροι να άλλαξουν αυτό που ερχόταν..:Οτι κι αν ήταν.
...Πάντα πίστευε ,ακόμη και τώρα ,πως η ζωή της ,την πήγε όπου εκείνη ήθελε . Μάταια προσπάθησε να αντισταθεί ,δεν ταίριαζε καθόλου στον χαρακτήρα της ,όλη αυτή η μοιρολατρεία ,μα είχε μεγαλώσει πια και στον εαυτό της τουλάχιστον μπορούσε να το παραδεχτεί. Οποια σχέδια κι αν κατέστρωνε ,όποιο δρόμο κι αν χάραζε ,η ζωή θα την τραβούσε στα δικά της λημέρια ,θα την έβαζε σε δρόμους και σε παιχνίδια ,που δεν τα γούσταρε και που θα έκανε τα πάντα για να τα αποφύγει και τελικά θα πετύχαινε πάντα το αντίθετο.
....Ενας τέτοιος δρόμος αντίδρασης ήταν και η σχέση της με τον Γιώργο, ήρεμος άνθρωπος ,καλός .Την κυνήγησε με αξιοπρέπεια και επιμονή ,ώσπου την κατάφερε .Σίγουρα δεν ήταν ο μεγάλος της έρωτας ,στην άρχη όμως ήταν ένα λιμάνι γι αυτήν ,μια σιγουριά πως κάπου ύπηρχε ένας άνθρωπος που την αγαπούσε και νοιαζόταν.
...Με τον καιρό τον αγάπησε κι αυτή ,για την απλότητά του ,την ηρεμία του ακόμα και για τον χύμα χαρακτήρα του ,που καθόλου δεν ταίριαζε στην δική της παρορμητική μεν ,ευγενική δε ιδιοσυγκρασία.Κι εκείνος ο Γιώργος ,άνθρωπος απλός ,αφέθηκε να τον παρασύρει η σιγουριά του γάμου τους και παιρνόντας την ως δεδομένη ,από την αρχή κιόλας του γάμου ,άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σύννεφα
...Η Κατερίνα δεν ήταν έτσι , ποτέ ,τίποτα δεν της χαρίστηκε στη ζωή κι έτσι έμαθε τίποτα να μην θεωρεί δεδομένο , την είχε μέσα της την ανησυχία , ζούσε με αυτήν ,το να ανησυχεί και να ψάχνεται ,την έκανε να αισθάνεται δυνατή και ζωντανή..Μαμούνι ήταν το παρατσούκλι της και ως μαμούνι δεν ησύχαζε ποτέ. Κάποτε ,κάποτε η αποδοχή της ηρεμίας του Γιώργου άρχιζε να την νευριάζει ,μέχρι που τελικά της έγινε ανυπόφορη.
...Το είπε ,το έδειξε ,το ούρλιαξε σχεδόν ...*το βαλτώσαμε* στον Γιώργο ,αυτός όμως ζούσε στον δικό του κόσμο ,έτσι...ο χωρισμός ήρθε σαν το απολύτως φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο . Μόνο γι αυτήν όμως ,για τον Γιώργο ήταν λες και του τραβηξε κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια του.Και χώρισαν.....
.....Θυμάται την έκφραση του Δημήτρη όταν του ανακοίνωσε το γεγονός.Ενα ξερό ...ήταν αναπόφευκτο ,κανένα κοινό δεν είχατε και τέλος.Καμιά συζήτηση περαιτέρω ,κανένα σχόλιο ..Λες και το να χωρίζει κάποιος ,από ένα γάμο ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο...Ετσι ήταν ο Δημήτρης όμως ,απόλυτα ορθολογιστής και ρεαλιστής.Ανθρωπος της άποψης πονάει κεφάλι ...κόβει κεφάλι.Η Κατερίνα όμως δεν ήταν έτσι, βαθιά συναισθηματική ,καθώς ήταν ,θεώρησε το διαζύγιο προσωπική ήττα και κλείστηκε πιο πολύ στον εαυτό της μετά από αυτό..
...¨Ενας ξερός ήχος ,καθώς ο αέρας έκανε το παραθυρόφυλλο να χτυπήσει ,διέκοψε τις σκέψεις .Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο..Τα δέντρα έξω κουνιόνταν δυνατά και το φεγγάρι έπαιζε δημιουργώντας σκιες , άλλοτε οικίες κι άλλοτε ξένες και τρομακτικές.Κοίταξε απέναντι προς το μπαλκόνι του σπιτιού της ,είδε την κουρτίνα της κρεβατοκάμαράς της να ανεμίζει και σκέφτηκε πως το σπίτι θα είχε γίνει πάγος ...με το παράθυρο ανοιχτό...Γύρισε να φύγει και καθώς περνούσε δίπλα από τον τοίχο ,ασυναίσθητα χάιδεψε την φωτογραφία του και έσκυψε και την φίλησε...

(υγ οι φωτογραφίες είναι όλες από το διαδίκτυο)

To σαββατοκύριακο της αγκαλιάς!

Ήταν ,παρόλα τα προβλήματα ,ένα καταπληκτικό Σαββατοκυριακοδεύτερο.

Είχε από όλα, είχε πολλά επιτραπέζια παιχνίδια, πολλές αγκαλιές γύρω από

το τζάκι,πολύ φαγητό.. μέχρι σκασμού , πολύ, πάρα πολύ χιόνι και κρύο και βέβαια πολύ περπάτημα.....

Και είχε και περιπέτεια ,γιατί βρεθήκαμε στην Στενή Ευβοίας και εκεί ήταν καταπληκτικά.Γιατί, όσο ωραίο κι αν είναι το χιόνι στην πόλη,δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με το χιόνι στα χωριά....!!!

Ηταν το σαββατοκύριακο της αγκαλιάς !! Μια αγκαλιά, που όλοι μας την

είχαμε ανάγκη, για να γεμίσουμε της μπαταρίες μας και να θυμηθούμε πόσο

αγαπάμε ο ένας τον άλλο....!!!

(Υγ φωτογραφίες θα σας έχω αύριο από την Στενή και από το σπίτι...)

Σας φιλώ με όση γλύκα με γέμισαν αυτές οι μέρες.

Καλή εβδομάδα

blog game Τα επτά κακά της μοίρας μου!!

Με κάλεσε ο Νεουρκέζος να πάρω μέρος στο παιχνιδάκι...
τα 7 κακά της μοίρας μου....Δυσκολεύομαι η αλήθεια είναι, γιατί
δεν ξέρω ποιό να πάρω και ποιό να αφήσω.Διοτι, όπως θα καταλάβατε,
αν ήταν μόνο επτά καλά θα ήταν...αλλά είναι πολύ περισσότερα!!

Για να δούμε λοιπόν

1. Είμαι παρορμητική , πολύ όμως!!!

2. Νευριάζω εύκολα.

3. Και απόλυτη είμαι!

4. Αυστηρή με τους ανθρώπους που αγαπώ.

5. Απαιτητική, όταν ξέρω ότι κάποιος μπορεί να κάνει κάτι ,θα τον πιέσω μέχρι να το καταφέρει.

6. Δεν κρατάω ποτέ πισινή (τι λέξη κι αυτή ...) στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους (γι αυτό με βρίζει κάθε μέρα η κολλητή μου η Χριστίνα)

7. Δεν συγχωρώ εύκολα.

Έχω κι άλλα ,αλλά μόνο επτά μου ζητήσατε....Εγώ πάλι δεν θα καλέσω κανένα...όποιος θέλει ας μας πει....Αν και περιέργεια έχω ....μεγάλη..για κάποιους...

ΟΡΓΗ!

Χτες βλέποντας το χαζοκούτι έπεσα πάνω στην εκπομπή του κυρίου Τρυανταφυλλόπουλου.
Το πρόσωπο με αφήνει παγερά αδιάφορη.Αν όμως ,όλα όσα είπε ήταν αληθινά..ε τότε είμαστε για κλάμματα.
Η εκπομπή μου ξύπνησε μνήμες δυσάρεστες.Μου θύμησε την εποχή, που κι εγώ ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους είχα συγκλονιστεί από την ιστορία του Παναγιωτάκη.
Ημουν βλέπετε τότε και νέα μητέρα και οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες.
Εξαιτίας αυτού , έκανα και ασφάλεια ζωής στο παιδί μου και μέχρι να πεθάνω θα την πληρώνω ,γιατί τόσο πολύ τρέμω με το γεγονός , ότι είμαστε ανήμποροι μπροστά στα συμφέροντά τους.
Η ιστορία του παιδιού με συγκλόνισε τόσο ,που όταν πολύ λίγες μέρες αργότερα ένα άλλο παιδάκι από τον Βόλο με την ίδια ακριβώς πάθηση έδινε τον δικό του αγώνα για να μαζέψει χρήματα για το Memorial ,κάπου 90,000,000 τότε κι αυτό επειδή το ΙΚΑ πάλι δεν τα έδινε,άσχετα αν στο τέλος το έκανε γιατί ο θάνατος του Παναγιώτη τους ανάγκασε , ασχολήθηκα αρκετά με τον Νικολάκη από το Βόλο, μαζεύοντας χρήματα από γνωστούς και φίλους και επικοινωνόντας με την γιαγιά του από καιρό σε καιρό...
Θα φτάσω όμως στο δια ταύτα...Ο Νίκος και πήγε στο εξωτερικό και για 3 χρόνια τουλάχιστον ζούσε και βασίλευε μέχρι που έχασα και έχασαν τα ίχνη μου...
Ημουν και είμαι πολύ χαρούμενη για εκείνο το γεγονός ,ο θάνατος όμως του Παναγιωτάκη τότε ,και εκείνη η τραγική εικόνα της κουβέρτας, μου έκλεψαν για πάντα κάτι από την ψυχή μου ,κάτι από την ελπίδα μου ,κάτι από την αγνότητά μου...Ανασκουμπώθηκα ...μαζεύτηκα και άρχισα αλλιώς να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα...
Από τότε ,δεν ψηφίζω πια...δεν έχω πολιτική άποψη ή δε Εθνική δεν υπάρχει πια στις συναλλαγές μου ,(ούτε το επίδομα του Οαεδ παίρνω ,αφού ζητούν λογαριασμό της Εθνικής.)
Κι ήταν τότε που μέσα μου άρχισε να δημιουργείτε η άποψη , ότι άλλο παιδί δεν θα έκανα ,άλλο δούλο για την Ελλάδα δεν θα έφερνα στον κόσμο ..Δεν ξέρω κάποιοι μπορεί να διαφωνούν...Θα μου πείτε ε και....Εγώ έτσι μπόρεσα να αντιδράσω ,αν αυτό είναι αντίδραση.
Χτες πάλι ....η πληγή άνοιξε, γιατί πληγή ήταν και δεν το γνώριζα, όταν άκουγα και έβλεπα όλα εκείνα τα αίσχη ,ανατρίχιασα και σιχάθηκα...Και αναρωτήθηκα...καλά ρε παιδί μου ,πόσο κοιμισμένοι είμαστε ,πόσο απαθείς ,πόσο βολεμένοι...
100,000,000 δραχμές ,δραχμή και ψυχή , που είμασταν τότε τόσοι άνθρωποι , να κατέβουμε στο πεζοδρόμιο και να τους πάρει ο διάολος την μάνα....
Ενα παιδί ,μας κοιτούσε στα μάτια και δεν είχαμε ούτε την αξιοπρέπεια να χαμηλώσουμε το βλέμμα...παρά καθόμασταν αποχαυνωμένοι και παρακολουθούσαμε τα τεκτενόμενα.
Ντράπηκα ...για τον εαυτό μου.
Για τον Παναγιωτάκη λοιπόν θα γράψω το επόμενο τραγούδι ,γιατί κάθε φορά που το ακούω τον φέρνω στην θύμησή μου και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ,όχι πια για τον χαμό του ...αλλά για την ντροπή μου ,που ως άνθρωπος δεν έκανα τίποτα για να αντιδράσω στην αδικία...και μαζί με αυτό να γράψω και μια συγνώμη...Ξέρω πια πως είναι αργά...
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν
δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα
ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου
εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Το..*για πάντα*..

Με αφορφή το θέμα του e-συνοδοιπόρου sealike2 παίρνω το θάρρος να πω ,γιατί πιστεύω στο για πάντα.

Καθρέπτης θαρρώ πως είναι η ζωή του καθενός μας...

Και στην πορεία της ,άλλοι τυχαίνει κι άλλοι επιτυγχάνουν,
αυτόν τον καθρέπτη να τον κρατήσουν μοναδικό και

ακέραιο ..γράφοντας πάνω του ..το δικό τους για πάντα.

Και αφού μιλά ο φίλος μου sealike2 για έρωτα ,τον δικό

τους μοναδικό έρωτα, ανέγγιχτο και διαχρονικό...

Ας πούμε για πάντα ερωτευμένοι με τον ίδιο άνθρωπο...

Αλλοι τον ίδιο καθρέπτη τυχαίνει ή επιτυγχάνουν να τον σπάσουν

σε χίλια μικρά κομμάτια .Καθένα από αυτά ,ίσως κι ένας έρωτας..

Το αποτέλεσμα όμως είναι ,πως και στους δυο....πάντα και για πάντα κάτι καθρεπτίζεται..

Ετσι γίνεται πιστεύω και στην ψυχή μας.Για πάντα κάτι κουβαλάμε μαζί μας από αυτό που νιώσαμε...Γιατί όταν τον νιώσαμε ήταν απλά αληθινό.....

Ποιός από εμάς έχει ξεχάσει τον παιδικό του έρωτα.Ποιός μπορεί να πει με

απόλυτη πίστη, ότι τους έρωτες του , τους ξέχασε και πως ποτέ δεν τους φέρνει στην μνήμη του.....

Κανείς....
Εγώ λοιπόν, σε αυτό το για πάντα πιστεύω....

Γιατί ...καθρέπτης είπαμε είναι η ζωή μας...και είτε ολόκληρος ,είτε

σε κομμάτια ,πάντα μέσα του κάτι θα καθρεπτίζεται....
Καλημέρα σας...

Ιδια διαδρομή (6)

......Ηταν 3 τα ξημερώματα ,όταν , από το νοερό της ταξίδι την έβγαλε απότομα ένα ρίγος που διαπέρασε το κορμί της.Η φωτιά στο τζάκι είχε πια σβήσει και μόνο τα κάρβουνα έμεναν να την κοιτάζουν σαν δυο μάτια τεράστια και κατακόκκινα...Σηκώθηκε και αναζήτησε για άλλη μια φορά το κινητό της....Τίποτα κανένα μύνημα...Μα τι διάολο μονολόγησε ,γιατί δεν έχει πάρει ακόμα τηλέφωνο...Ασυναίσθητα σχημάτισε τον αριθμό του ,αλλά αμέσως πάτησε το πλήκτρο με το κόκκινο σημάδι...Ακυρο είπε...αν θέλει θα πάρει αυτός.

....Κατευθύνθηκε προς την θέση της και διαπίστωσε πως τα ξύλα είχαν τελειώσει..Φτούυυυυ ,τώρα έπρεπε να κατέβει στο λεβητοστάσιο για να φέρει μερικά.Φόρεσε το παλτό της ,πήρε τα κλειδιά και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά..Εφτασε στην είσοδο και αντί για ξύλα ,αποφάσισε να περπατήσει λίγο...
......Το κρύο είχε μαλακώσει και ο αέρας που πάγωνε το πρόσωπό της ,την έκανε να νιώθει μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας....Εφτασε στη γωνία και έστριψε στο στενό, απέναντί της ορθωνόταν επιβλητικό το σπίτι του Δημήτρη..Το κοίταξε , σπίτι παλιό ,αρχοντικό της εποχής του ,πόσα και πόσα δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει στο πέρασμα του χρόνου .Αν μπορούσε να μιλήσει και τι δεν θα έλεγε.....Ασυναίσθητα κοίταξε τα παράθυρα, τα παραθυρόφυλλα ήταν ανοιχτά...Αναστέναξε ανακουφισμένη.Ηταν ένα βίτσιο που είχε από παιδί ,δεν της άρεσαν τα σπίτια με τα κλειστά παραθυρόφυλλα, την μελαγχολούσαν και την φόβιζαν.Κι εκείνος λες και το γνώριζε ποτέ δεν τα έκλεινε..Πάντα ανοιχτά..και τα δικά της επίσης.Ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει αυτή της τη μανία...ακόμα κι όταν έφευγε για διακοπές και της φώναζε η μάνα της να κλείσει τα παράθυρα ..εκείνη απαντούσε *Αστα ρε μάνα,θα ψυχοπλακώσουμε την γειτονιά χωρίς λόγο....*
.......Στάθηκε για κάμποση ώρα και χάζευε την πόρτα του σπιτιού ,στο τέλος με μια απόλυτα φυσική κίνηση , έβαλε το χέρι της στην τσέπη ,πήρε τα κλειδιά, άνοιξε την πόρτα και με απαλές κινήσεις γλίστρησε μέσα...Μπήκε στο σαλόνι και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρά του...Προχώρησε προς το κρεβάτι και ξάπλωσε φαρδιά πλατιά...Οι σκιές στο δωμάτιο δεν την ξένιζαν,τις είχε δει χιλιάδες φορές από τότε που ήταν παιδί ,ήξερε κάθε σπιθαμή αυτού του δωματίου...Ανοιξε το πορτατίφ δίπλα της και το βλέμμα της πλανήθηκε στο δωμάτιο αναζητώντας την μεριά με τις φωτογραφίες....Να τες μονολόγησε ....όλες εκεί ,αμέτρητες φωτογραφίες πάνω στον λευκό τοίχο ...Ολες οι στιγμές της ζωής του ,ήταν εκεί πάνω και ο τοίχος φάνταζε σαν σελίδες από ανοιχτό βιβλίο...
....Ηταν όλες εκεί ,το παιδί ,η Μαρία ,η Ελένη ,η μάνα του ...όλες .Μόνο την δική μου φωτογραφία δεν έχει....σκέφτηκε με παράπονο...Την ενοχλούσε αυτό ,αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει να το ξεστομίσει...Βέβαια ούτε στο δικό της σπίτι υπήρχε φωτογραφία του, αλλά τουλάχιστον η Κατερίνα είχε μια εξήγηση..δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες ..Τους ανθρώπους που αγαπούμε έλεγε τους κουβαλάμε πάντα στην ψυχή μας ,δεν είναι ανάγκη και να τους εκθέτουμε σαν εκθέματα μουσείου..Αλλά ο λόγος ήταν άλλος...δεν τις γούσταρε τις φωτογραφίες...της είχε μείνει απωθημένο από τον θάνατο του πατέρα της ,όταν η μάνα της στόλισε κάθε γωνιά του σπιτιού με φωτογραφίες του πατέρα της, και αυτό έκανε τον πόνο της δυσβάσταχτο γι αυτόν τον χαμό...Από τότε είχε συνδυάσει ,σχεδόν αρρωστημένα ,τις φωτογραφίες με τους πεθαμένους...Γι αυτό και δεν τις γούσταρε...
.....Την ενοχλούσε όμως , που εκείνος ,δεν είχε δική της φωτογραφία ,αφού την άπεχθειά της για τις φωτογραφίες ,ούτε την καταλάβαινε αλλά ούτε και την συμμεριζόταν...
Το βλέμμα της στάθηκε στην φωτογραφία της Ελένης.....και η αυλαία για την νέα πράξη του έργου που είχε ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα εκείνης της μέρας...άνοιξε...ξανά...

Τι κατάρα!!!

Ρε παιδί μου, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει όλα τα στραβά να έρχονται μαζεμένα!
Γιατί ας πούμε ,δεν βάζουν ένα χρονοδιάγραμμα...Σήμερα θα πάω εγώ για βεγγιέρα ,αύριο εσύ και μεθαύριο το άλλο και ούτω καθεξής..
Τι κατάρα είναι αυτή.....???
Ας πούμε δεν γίνεται να έρχεται την Δευτέρα το ένα στραβό...να μαζεύεσαι , να ανασκουμπώνεσαι , να το πολεμάς και όταν πια έχεις κατατροπώσει τον εχθρό , να έρχεται το άλλο....
Τι διάολο πρέπει να έρχονται όλα όταν οι αμυνές σου είναι περιορισμένες .Γιατί να μην μπορείς να τα επιλύεις ένα την φορά..αλλά να πρέπει να βολοδέρνεις από το ένα στο άλλο...
Μα έτσι δεν λύνονται...πασαλείβονται απλά...και αφήνουν σημάδια....
Μάλλον γιατί έτσι είναι η ζωή θα μου πείτε....
Μάλλον γιατί πρέπει να μένουν τα σημάδια...για να έχουμε μνήμες και αναμνήσεις.
Ας είναι .....για να σηκώνουμε τα μανίκια λοιπόν...γιατί έχουμε αγώνα από αύριο...
Φασίνα.......και πάλι όσα βλέπει η πεθερά θα καθαρίσουμε....γιατί τις παραμελήσαμε τις δουλειές και μαζεύτηκαν κάμποσες...

Οφφφφφφ!!!

Κάτι σαν παιχνίδι!!!

Το αποφάσισα στα ξαφνικά...θα αρχίσω τις αφιερώσεις σε γνωστούς και φίλους.

Θα αρχίσω την αφιέρωση με τον εαυτό μου.

Ενα τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω ,αγγίζει την ψυχή μου.

And so it is

Just like you said it would be

Life goes easy on me most of the time

And so it is

The shorter story no love, no glory

No hero in her skies

Ican't take my eyes off of you

I can't take my eyes off you

And so it is

Just like you said it should be

We'll both forget the breeze

Most of the time

And so it is

The colder water

The blower's daughter

The pupil in denial

I can't take my eyes off of you

I can't take my eyes off you

Did I say that I loathe you?

Did I say that I want to leave it all behind?...

I can't take my mind off of you

I can't take my mind off you...

I can't take my mind...My mind...my mind...'Til I find somebody new

Eνας καινούριος άνθρωπος!!!

Ενας καινούριος άνθρωπος ή μάλλον δυό ,μπήκαν στην ζωή μου από χτες το βράδυ.

Είναι μια γυναίκα για την οποία ελάχιστα γνωρίζω και ο 10χρονος γιος της.

Είναι η σύντροφος του Νίκου.

Την καλοσωρίζω λοιπόν ,με όλη μου την ψυχή,Αφού από εδώ και πέρα οι ζωές μας θα εξαρτώνται η μια από την άλλη.

Να της υποσχεθώ πως θα την βοηθήσω ,έστω κι από απόσταση , σε ότι με αφορά , η σχέση με το παιδί μου και τον πρώην άντρα μου να είναι ομαλή και αρμονική.

Τούτο το γραπτό έχει περισσότερο χαρακτήρα παράκλησης.

Να την παρακαλέσω θέλω , να αγκαλιάσει και να αγαπήσει το παιδί μου σαν να ήταν δικό της.

Να της ευχηθώ να γίνει ευτυχισμένη ,αφού κι αυτή ,όπως όλοι μας ,άλλωστε ψάχνει την ευτυχία. Και μέσα από την προσωπική της ευτυχία ,να κάνει ευτυχισμένους και ήρεμους και τους δικούς μου ανθρώπους.

Είμαι εδώ για να βοηθήσω.

Καλημέρα άγνωστε καινούργιε άνθρωπε..

Καλώς όρισες στο σπιτικό μου...κερνάμε γλυκάκι.

Ιδια διαδρομή (5)

.....Το νερό που έριχνε με βιασύνη στο πρόσωπό της ,ξυπνούσε κάθε ρυτίδα του .Βιαζόταν να πάει στην κουζίνα .Τον άκουγε να φτιάχνει καφέ,ένιωθε ξανά , μετά από καιρό ,την παρουσία του μέσα στο σπίτι κι αυτό την γέμιζε με λαχτάρα.Ηξερε καλά πως τίποτα δεν θα έλεγαν για τα περασμένα,καμία εξήγηση δεν θα δινόταν.Οι εξηγήσεις ήταν πράγματα που δεν χωρούσαν μεταξύ τους.Από τα παιδικά τους ,τότε που τσακώνονταν για μια μπάλα ή την μονόπολη ,όταν τα ξανάβρισκαν συνέχιζαν το παιχνίδι τους ,από εκεί που το είχαν αφήσει ..Εξηγήσεις και συγνώμες δεν δίνονταν ποτέ.Ας τους έλεγαν οι μανάδες τους, θα τα βρουν μόνοι τους .Αυτοί μόνο ξέρουν το πως...Ετσι και τώρα...καμία εξήγηση ,καμία συγνώμη.

....Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα και τον βρήκε να την περιμένει με το τάβλι ανοιχτό , δίνοντας της τα ζάρια....Εξάρες φώναξε...και τον είδε να συνοφρυώνεται ,μουρμουρίζοντας κάτω από τα δόντια ...*αμάν αυτή η κωλοφαρδία σου πια*..Είχαν φτάσει στο τελευταίο *φεύγα* ,όταν της ανακοίνωσε..

-Το Σαββάτο μην κανονίσεις τίποτα, θα βγούμε, θέλω να γνωρίσεις την Ελένη.

-Κι αν δεν θέλω?

-Θες .Και η κουβέντα έκλεισε εκεί.

.....Ολη την βδομάδα είχε τα νεύρα της, όλα της έφταιγαν , όσο δε πλησίαζε το Σάββατο η κατάσταση γινόταν όλο και πιο εκνευριστική.Αδημονούσε και νευρίαζε συνάμα για την έξοδο αυτή.Είχε μεγάλη περιέργια να γνωρίσει την γυναίκα για την οποία τους αρνήθηκε όλους η σχεδόν όλους.Από το πρωί του Σαββάτου ,ετοιμαζόταν σαν νύφη , μαλλιά ,νύχια όλα στην εντέλεια...Είχε από ώρα ετοιμαστεί και τον περίμενε, άκουσε την κόρνα και κατέβηκε...Μπήκε στο αυτοκίνητο ,τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της και του είπε...άντε τι κάθεσαι ..ξεκίνα.

-Είσαι πανέμορφη , είπε και έβαλε μπρος την μηχανή.Στην διαδρομή δεν αντάλλαξαν κουβέντα..Εφτασαν στην Κηφισιά και πάρκαραν ..Φτάσαμε της είπε..πάμε.

...Μπαίνοντας στο μαγαζί ,η καρδιά της κόντευε να σπάσει, είχε εκατο χιλιάδες φορές φανταστεί αυτή την γυναίκα και τώρα να που θα την έβλεπε μπροστά της.Και την είδε.....Εκείνη όρμηξε στην αγκαλιά του και τον φίλησε ,σχεδόν επιδεικτικά..Εκείνος την αγκάλιασε της ανταπέδωσε το φιλί και την τράβηξε προς το μέρος της....Να σου γνωρίσω την Ελένη ...της είπε. Ελένη αυτή είναι η Κατερίνα..,το Κατερινάκι μου.

-Εχω ακούσει πολλά για σένα.

-Χαίρω πολύ απάντησε η Κατερίνα . Εγώ πάλι ,δεν έχω ακούσει τίποτα.

Ηταν μια γνωριμία χλιαρή.Η γυναίκα ήταν πολύ όμορφη ,μελαχροινή με μαύρα ,ολοφώτεινα μάτια , αδύνατη ,ψηλή.Το δέρμα της απαλό και τα χρόνια της ...λίγα..το πολύ μέχρι 30..

Την κοιτούσε καθώς έλεγαν τα απαραίτητα και όσο κι αν την απόφευγε η σύγκριση ερχόταν και φώλιαζε στο μυαλό της....Ηταν το τελείως αντίθετο από αυτήν. Ο χαρακτήρας της ,παρορμητικός και χειμαρώδης, μιλούσε ,γελούσε και είχε την άνεση που της προσέφεραν τα 30 της χρόνια.Προσπάθησε να είναι αντικειμενική και δίκαιη στην κρίση της , το είχε αυτό η Κατερίνα ,όσο κι αν την πονούσε κάτι ,δεν μπορούσε παρά να είναι δίκαιη στην κρίση της.

Ανθρωπος ακέραιος.Της άρεσε η Ελένη ,είχε πάνω της ότι ζήλευε, ότι δεν είχε η ίδια..όμως κάτι δεν της πήγαινε καλά...Το ένστικτό της της άναβε κόκκινο λαμπάκι.Ετσι ήταν η Κατερίνα ....τα πάντα τα έλεγχε με το ένστικτο...Πρώτα θα άκουγε την φωνούλα μέσα της και μετά θα έβγαζε συμπέρασμα.Και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχε πέσει έξω ...Πάντα αλάνθαστο το ένστικτο...Ετσι και τώρα, κάτι δεν της πήγαινε καλά...Αλλά θα το ξεχνούσε..με τον καιρό . Όπως και το ξέχασε.

.....Η βραδιά είχε τελειώσει ,αφήνοντας την Ελένη στο σπίτι της.Στο δρόμο της επιστροφής, οι κουβέντες τους ήταν περί ανέμων και υδάτων..Μόνο λίγο πριν στρίψουν στο στενό τους και παρκάρουν , την ρώτησε.

-Λοιπόν σε ακούω.Τι δεν σου άρεσε? Πόσο καλά την γνώριζε όμως.

-Τίποτα ,όλα μια χαρά.

-Δεν θα μου πεις?

-Θα σου πω, αλλά όχι ακόμα ...Δώσε μου λίγο χρόνο.

Εγειρε στο καπώ του αυτοκινήτου και την τράβησε στην αγκαλιά του.Χρόνο ? Τι χρόνο ? Σιγά ,οικόπεδο θα αγοράσεις?

-Τι σε νοιάζει τι θα πω εγώ...Εσύ κάνε ,αυτό που θες να κάνεις.Λες και άκουσες ποτέ κανέναν..του ψυθίρισε.

-Με νοιάζει , με νοιάζεις εσύ.

Καλά ...θα σου πω ,αλλά θα περιμένεις ...Πάω τώρα γιατί αύριο θα σηκωθώ νωρίς.

-Καληνύχτα .

-Καληνύχτα αστέρι..και κοίτα μην ξανακλειδώσεις την μπαλκονόπορτα.

-Ημουν θυμωμένη....γειά..!!!!

Ιδια διαδρομή (4)

.....Κράτησε για λίγο στα χέρια της το κινητό,περισσότερο από βαριεμάρα ,παρά από αναμονή...εξάλλου ήταν σίγουρη πως δεν θα της απαντήσει.Ποτέ δεν έγραφε μυνήματα..δεν τα γούσταρε..μόνο μια κλήση έκανε καθώς έμπαινε στο χωριό ,για να την ενημερώσει ότι είχε φτάσει καλά.....και μετά σιωπή.Και αυτή δεν έμπαινε στον κόπο να του απαντήσει..δεν ήθελε να τον ενοχλεί, τα συγκεκριμένα σαββατοκύριακα στο χωριό ήταν δίκα του, ήταν η προίκα του.Γι αυτόν ήταν ,όπως με μανία υποστήριζε , η ανάσα του...αυτή τα χαρακτήριζε νεκρά

...Κάποτε είχε τολμήσει και να αστιευτεί,αλλά στην αίσθηση της αγριεμένης του όψης ,είχε μαζευτεί βιαστικά,σκεπτόμενη ..* Αστο , δεν το σώζεις τώρα*
...Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ,νευρίαζε πολύ που δεν της απαντούσε , με τον καιρό όμως το συνίθισε.Γύρισε στην θέση της δίπλα στο τζάκι, γέμισε το ποτήρι της με κρασί και άφησε το βλέμμα της να χαθεί πέρα από το παράθυρό , μέσα στο μαύρο του ουρανού και της νύχτας.......Από τα μάτια της περνούσαν εικόνες, που της προκαλούσαν μια αίσθηση δυσάρεστη ,τα ανοιγόκλεινε μήπως και φύγουν ,αλλά αυτές δεν τις έκαναν το χατήρι

.......Οι μέρες που ακολούθησαν μετά από εκείνο το βράδυ ,ήταν βασανιστικές,Είχε επιλέξει να απομακρυνθεί, υποστηρίζοντας πως δεν θα εμπλεκόταν σε ότι θα γινόταν εκείνες τις μέρες. Εξάλλου δεν άντεχε να λέει ψέμματα και στην Μαρία.Η αλήθεια όμως ήταν άλλη...δεν άντεχε να τον νιώθει να βασανίζεται ,για κάποια άλλη!!Οι εξελίξεις βέβαια ήταν γοργές,ήταν αλλωστε του χαρακτήρα του να δίνει σαφείς και ξεκάθαρες λύσεις,έστω κι αν αργούσε για λίγο.

...Ο πανικός που επικράτησε ήταν .απερίγραπτος, γονείς χαμένοι να προσπαθούν να τον μεταπείσουν, φίλοι ,συγγενείς...όλοι πάνω του , Μαρία ,το παιδί και εκείνος ένα ερείπιο,ένας άνθρωπος που έψαχνε την λύτρωση

...Η ίδια δεν αναμείχτηκε καθόλου κι όταν η Μαρία την κατηγόρησε πως το ήξερε ,κατέβασε το κεφάλι και έφυγε ,δίχως να πει λέξη

...Εκείνο τον καιρό ,τον απέφευγε ,όπως ο διάολος το λιβάνι.Περίμενε να φύγει πρώτος για την δουλειά,και μετά έφευγε αυτή, μην τυχόν και τον συναντήσει. Τα απογεύματα κλεινόταν στο σπίτι . Μέχρι και το αυτοκίνητο πάρκαρε στο άλλο στενό...Τον παρακολουθούσε όμως...από μακρυά.Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες,εκείνος ήταν καταβεβλημένος, αδύνατος ,σκυθρωπός.

...Την όψη του ,την είδε λίγο ανακουφισμένη όταν η Μαρία φόρτωσε και τα τελευταία πράγματα από το σπίτι και έφυγε.Μετά τον έχασε,περίμενε να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση...

Τον περίμενε κάθε βράδυ με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή...*Που θα πας ,σκεφτόταν , θα έρθεις...κάποια στιγμή θα φανείς..* και ο καιρός περνούσε

......Η ζωή της είχε πάρει τους κανονικούς της ρυθμούς. Η δουλειά ,το σπίτι ,οι βόλτες και ἐνα καινούργιο φλερτ ,που έμελε να γίνει και ο μελλοντικός της σύζηγος...την είχαν συνεπάρει για λίγο από το θέμα *Δημήτρης*.

Ωσπου ένα πρωί,.την ξύπνησε ένα ελαφρύ αεράκι που έμπαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο.Ανασηκώθηκε τεμπέλικα και κοίταξε προς την μπαλκονόπορτα,ήταν σίγουρη πως την είχε κλείσει το προηγούμενο βράδυ.όταν ,τον ένιωσε για άλλη μια φορά και πριν της μιλήσει ,βρισκόταν στην πόρτα της κουζίνας και τον χάζευε

.......Συνεχίζεις ακόμα να μην βάζεις ζαχαρη στον καφέ,την ρώτησε χωρίς να γυρίσει ή άλλαξε κάτι???

.....Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ ,του απάντησε φεύγοντας για το μπάνιο...Και καθώς εκείνος γέμιζε τα φλυτζάνια του καφέ,αναρωτήθηκε πόση ώρα άραγε να βρισκόταν στο σπίτι....

Η ικανοποίηση της δεν περιγραφόταν,χοροπηδούσε μέσα στο μπάνιο και ούρλιαζε από χαρά χωρίς να ακούγεται .....Ηρθες ...τελικά δεν άντεξες ...ήρθες.....

(υγ..Συγχωρήστε με αν σας κουράζω...αλλά...όσο γράφω τόσο περισσότερο μου έρχονται εικόνες...θα το τελειώσω όμως...Λίγη υπομονή...και εύχομαι να σας ανταμοίψω

Ποίηση....

Αποδεχόμενη την πρόσκληση της μάνας μάγισσας σας γράφω ένα από τα λίγα τα ποιητικά που μου αρέσουν...

Ελύτης λοιπόν....ο μέγας και βέβαια *Το δελφινοκόριτσο* ,από τα *Ρω του έρωτα*

Εκεί στης Ύδρας τ' ανοιχτά και των Σπετσών
να σου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο

Μωρέ τού λέω πούν' το μεσοφόρι σου
έτσι γυμνούλι πας να βρεις τ' αγόρι σου

Άιντε μωρό μου, ανέβα και κινήσαμε
πέντε φορές τους ουρανούς γυρίσαμε

Αγόρι εγώ δεν έχω, μου αποκρίνεται
Βγήκα μια τσάρκα για να δω τι γίνεται

Δίνει βουτιά στα κύματα και χάνεται
ξανανεβαίνει κι απ' τη βάρκα πιάνεται.

Θεέ μου, συγχώρεσέ με, σκύβω για να δω
κι ένα φιλί μου δίνει, το παλιόπαιδο.

Σα λεμονιά τα στήθη του μυρίζουνε
κι όλα τα μπλε στα μάτια του γυαλίζουνε

Είναι από τα καλύτερα μου...ακριβώς γιατί είναι ασιόδοξο.. και μου φέρνει στο μυαλό χρώματα και μυρωδιές....
Δεν θα καλέσω κανέναν....όποιος θέλει ας κοπιάσει.

υγ η φωτο είναι από το νετ

Iδια διαδρομή (3)

....Τις σκέψεις της διέκοψε βίαια ο ήχος της βροχής, πλησίασε το παράθυρο και για κάμποση ώρα έμεινε να χαζεύει την νεροποντή..στο βάθος του ουρανού οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό.. Τι όμορφα χρώματα ...σκέφτηκε ,συγκεντρώθηκε στον ήχο της βροχής ,προσπαθώντας να απομονώσει τους ήχους της πόλης, που πάντα την ενοχλούσαν , αφόρητα.

-Αχ ...αναστέναξε..τι κρίμα...έπρεπε να είχα πάει μαζί του...Αλήθεια τι ώρα να είναι άραγε...?Γύρισε ,κοίταξε το ρολόι...ήταν πια 11,45..έπρεπε από ώρα να είχε φτάσει...Πλησίασε στο τραπέζι ,πήρε το κινητό της...Κανένα μύνημα...Δεν την πήρε....Παραξενεύτηκε και νευρίασε λίγο .Αφησε το κινητό με μια κίνηση απότομη στο τραπέζι ,μονολογώντας...-μην πάρεις...!!! Ουφ πια....Πλησίασε στο τζάκι με το δεύτερο μπουκάλι κρασί,ανακάτεψε τα κούτσουρα και έμεινε εκεί ξαπλωμένη δίπλα στη φωτιά....Δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό τώρα...τώρα ήθελε να συνεχίσει το ταξίδι της....

Η βροχή που ξέπλενε τους δρόμους,της έφερε στο νου ,μια άλλη βροχερή νύχτα..Στο μυαλό της σχηματίστηκε η εικόνα μιας γυναίκας...της Μαρίας...Η Μαρία ,ήταν η πρώην γυναίκα του Δημήτρη..Ηρεμος άνθρωπος ,αγαπητός σε όλους. Με τον Δημήτρη γνωρίστηκαν στην Αγγλία και μετά από αρκετά χρόνια παντρεύτηκαν...μια βροχερή νύχτα...Την θυμάται εκείνη την μέρα.είχε την τρέλλα και την χαρά,που έχουν όλες οι μέρες των γάμων και ενώ όλα έδειχναν πως το βράδυ τα ήταν γλυκό και ήρεμο...Είχε ξεσπάσει μια καταιγίδα...!!!!σαν την αποψινή.

Ο Δημήτρης ήταν πανέμορφος γαμπρός, ψηλός , μελαχροινός ..πραγματικά πολύ όμορφος.Τον θαύμαζε με όλη την δύναμη της ψυχής της και καμάρωνε που θα στεκόταν πλάι του ,ως κουμπάρα...Τον ακολουθούσε όλη την μέρα με τον βλέμμα της ,όπου κι πήγαινε , ότι κι αν έκανε..Τότε δεν ήξερε γιατί ...αργότερα ....όμως κατάλαβε.

Είχε κάτι στο βλέμμα του, στην όψη του , που δεν μπορούσε τότε να εξηγήσει,θα το εξηγούσε λίγα χρόνια αργότερα...Τότε εκείνη την αίσθηση ,την απόδωσε ,στο άγχος της μέρας...Λίγα χρόνια αργότερα ,θα διαπίστωνε ,πως ο Δημήτρης της απλά ...δεν ήταν ευτυχίσμενος...εκείνη τη νύχτα...

Με τη Μαρία ,έζησαν μαζί τρία χρόνια ,έκαναν κι ένα κοριτσάκι την Αννα ...όλα έδειχναν ήρεμα και κατασταλλαγμένα στην ζωή του..¨Ολα καλώς καμωμένα , όπως συνίθιζε να λέει..Τίποτα δεν προμύνηε το κακό που θα ερχόταν..Μέχρι που ,ένα απόγευμα ,ο κόσμος της γκρεμίστηκε με μιας , ο θαυμασμός της έγινε απέχθεια (προς στιγμή),τον είδε μπροστά της ,σε μια βόλτα στην Πλάκα ,αγκαλιά με άλλη γυναίκα..Πέρασε δίπλα της ,της έριξε ένα έντονο βλέμμα...του στυλ...Φύγε ,προχώρα, θα τα πούμε αργότερα και προσπέρασε σαν να μην έτρεχε τίποτα...Ωρες αργότερα ,θα σκαρφάλωνε από το μπαλκόνι της και θα γλυστρούσε στην κρεβατοκάμαρά της ,όπως τότε που ήταν παιδιά. Τότε που όταν ήθελαν να μην τους πάρουν χαμπάρι..σκαρφάλωνε στο μπαλκόνι της και έμπαινε στο σπίτι κρυφά...

-Δεν τον άκουσε ,τον ένιωσε και γύρισε προς το μέρος του...Το βλέμμα του έβγαζε φωτιές..Δεν την άφησε να αρθρώσει λέξη...Της ανακοίνωσε απλά ,τι σκόπευε να κάνει...

- Την αγάπω ,της είπε ...και θα χωρίσω..Μην προσπαθήσεις να μου πεις τίποτα...Δεν αλλάζω γνώμη..

Και δεν προσπάθησε , δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την είχε πονέσει περισσότερο η προδοσία στην οικογένειά του ,ή η προδοσία στην φιλία τους....??Ολα την πονούσαν, μα περισσότερο την πονούσε ...η λατρεία που έβλεπε στην όψη του ,καθώς μιλούσε γι αυτήν την γυναίκα...Δεν τον αναγνώριζε....το πάθος του γι αυτήν ήταν διάχυτο..όλο του το είναι το φώναζε...Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ,αγρίευαν και γλύκαιναν από την μια στιγμή στην άλλη , όταν ανέφερε το όνομά της..

Τότε ,εκείνη την νύχτα...ήταν η πρώτη κι τελευταία φορά που τον μίσησε με όλη της , την ψυχή...

Νευριασμένη με την ίδια της την σκέψη ,ακόμα της προκαλούσε ένταση αυτή η ανάμνηση, σηκώθηκε κι έψαξε το κινητό της.

Το πήρε και σχημάτισε ένα μύνημα...*Μέχρι πότε θα ζεις με φαντάσματα?*....

(υγ συνεχίζεται)

Ιδια διαδρομή (2)

...Ἐνας αναστεναγός ανακούφισης ακούστηκε από μέσα της ,καθώς έμπαινε στο σαλόνι.

-Και τώρα οι δυό μας , σκέφτηκε και προσπάθησε να ξεχάσει την γκρίνια του Δημήτρη.Το σπίτι ήταν παγωμένο από τον χιονιά και σκέφτηκε πως ,καλύτερα να άναβε το τζάκι.

Εξάλλου το είχε προγραμματίσει, θα σάπιζε αυτό το σαββατοκύριακο στον καναπέ.Φωτιά ,κρασί ,ντελίβερι ,dvd και ύπνος, δεν θα κουνούσε ρούπι...Εβαλε τα ξύλα ,βλαστήμησε λίγο γιατί παιδεύτηκε να ανάψει φωτιά ,(ποτέ δεν ήταν καλή σε αυτό) και όταν οι φλόγες άρχισαν να ξεπηδούν ανάμεσα από τα κούτσουρα, έμεινε άγαλμα να τις χαζεύει...Λίγα πράγματα την μαγνήτιζαν τόσο πολύ......ένα από αυτά ήταν και η φωτιά.

Εκεί ανάμεσα στις φλόγες και την ζεστασιά που χάιδευε το προσωπό της , ξεπήδησε η μορφή του , ασυναίσθητα κοίταξε το ρολόι του φούρνου.....18,45 .-Τώρα θα έχει βγει στην εθνική μονολόγησε και ήταν ασυνείδητη η φωνή ,γιατί αμέσως σηκώθηκε χωρίς καν να έχει ακούσει τι είπε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.

Πεινούσε σαν λύκος , αλλά το ανέβαλε για αργότερα.Τώρα θα έκανε μπάνιο...,γέμισε την μπανιέρα με καυτό νερό ,πέταξε τα ρούχα της και χώθηκε μέσα .Και το νερό το λάτρευε κι όταν μπορούσε ,χάριζε στον ευατό της αυτήν την πολυτέλεια..ένα αργό και απολαυστικό μπάνιο...Σαν τα μικρά παιδιά ,έπαιζε με το νερό, ακόμα και βουτιές έκανε μέσα στη μπανιέρα...Πρέπει να χάζεψε ,πολύ ώρα ,γιατί το νερό άρχισε να παγώνει και έξω είχε ήδη βραδυάσει...Βγήκε και τυλίχτηκε με την πετσέτα ,καθαρίζοντας τον καθρέπτη για να δει την αντανάκλασή της ,είδε πάλι την μορφή του...Ανασήκωσε σχεδόν αδιάφορα τους ώμους και βγήκε από το μπάνιο....Η φωτιά στο τζάκι κόντευε να σβήσει, έβαλε ξύλα στην φωτιά , γέμισε το ποτήρι με το αγαπημένο της κρασί, κόκκινο Αγιωργίτικο.Σε λίγο θα άρχιζε και η αγαπημένη της σειρά...Χάζεψε λίγο τα dvd που είχε για αργότερα και έκανε ζάπινγκ...

Οταν γύρισε να κοιτάξει την ώρα ...το ρολόι έδειχνε 20,50...αμέσως στο μυαλό της ζωγραφίστηκε μια πόλη...η Λαμία...τούτη την ώρα πρέπει να περνούσε έξω από το Κάστρο...

Νάτος πάλι ....ο Δημήτρης , ασυναίσθητα έφερε στο μυαλό της την διαδρομή και για κάμποσα λεπτά ...ταξίδεψε μαζί του....Αχ βρε Δημήτρη ,σκέφτηκε, τόσα χρόνια την ίδια διαδρομή κάθε δεύτερη Παρασκευή το ίδιο δρομολόγιο...δεν κουράστηκες ?

Ο Δημήτρης, ήταν ο ήρωας της , από τότε που ήταν παιδί,τον θαύμαζε ,τον αγαπούσε και ως παιδί τον είχε ερωτευθεί κιόλας..Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, λίγα χρόνια μόνο μεγαλύτερος της , μοναχοπαίδι με καλή ανατροφή ,καλός μαθητής , καλός άνθρωπος,ήσυχος ,ευγενικός.Σαν παιδί ,ύπηρξε το καμάρι της οικογένειας και των φίλων..Παράδειγμα προς μίμηση που λένε.Τον θυμάται τότε ..στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ,που την έπαιρνε στους ώμους, για να την περάσει απέναντι ,όταν πλυμμήριζε ο δρόμος του σχολείου,που πλάκωνε όποιον την πείραζε,που την βοηθούσε στα μαθηματικά ,γιατί ήταν σκράπας. Τον θυμάται και αργότερα που την πήγε στο πρώτο της ραντεβού....Στις 9,30 θα είσαι πίσω ...της είχε πει με ύφος πολλών καρδιναλίων.

Θυμήθηκε και τον πόνο που αισθάνθηκε όταν έφυγε για σπουδές στην Αγγλία...-Ελα ρε χαζό ,πως κάνεις έτσι 3 χρόνια είναι , να δεις θα περάσουν...εμείς δεν θα χαθούμε....

Και δεν χάθηκαν , κοντά σαράντα χρόνια τώρα...είναι συνοδοιπόροι στην ίδια διαδρομή...και μοιάζουν πολύ....Ακόμα και οι ζωές τους στα μεγάλα και τα δύσκολα μοιάζουν...

Ωραία αναδρομή ,σκέφτηκε ,καθώς το μπουκάλι κόντευε να αδειάσει. Τι σε έπιασε μέσα στην νύχτα και τα θυμάσαι όλα αυτά...¨Ηθελε όμως να το κανει αυτό το νοερό ταξίδι ,απόψε...γι αυτό και συνέχισε.....

(Υγ συνεχίζεται...)

Ιδια διαδρομή.

Ουφφφ......αναστέναξε ,κοιτώντας το ρολόι του τοίχου..4,30 ,τελειώσαμε και σήμερα.

Σηκώθηκε ,συμάζεψε βιαστικά το γραφείο της, έκλεισε τον υπολογιστή ...γύρισε πήρε το παλτό , το σκούφο που της είχε χαρίσει το αδερφάκι της ,έκανε ένα βιαστικό έλεγχο στην τσάντα της ,κινητό ,κλειδιά όλα εντάξει..είπε ένα βιαστικό ,καλό Σαββατοκύριακο κι ἐκλεισε την πόρτα πίσω της...

Ουφφφ ξανασκέφτηκε καθώς κατέβαινε δυο δυο τα σκαλιά...πάει η βδομάδα...τελειώσαμε.

Στην ιδέα ότι είχε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο ξεκούρασης μπροστά της...ένιωσε μια γλυκιά ανακούφιση....

Ο αέρας χτύπησε το πρόσωπό της καθώς έβγαινε στο δρόμο...Κρύο που έχει και σήμερα σκέφτηκε...και τυλίξε το κασκόλ,γερά γύρω από τον λαιμό .....φτάνοντας στο αυτοκίνητο.

Ανοιξε ,μπήκε ,έβαλε μπρος την μηχανή....και ξεκίνησε...

Η κίνηση σχετικά ...μεγάλη...κάθε Παρασκευή τα ίδια...δεν την ένοιαζε πια..είχε συνιθίσει..18 χρόνια την ίδια διαδρομή...τόσο οικεία που το αυτοκίνητο λες και το οδηγούσε αυτόματος πιλότος...

Γύρω στις πέντε ,έστριβε στο στενό του σπιτιού...Πάρκαρε και κλείνοντας το αμάξι , τον είδε....να κατεβαίνει πάλι βιαστικός..βρίζοντας κάτι πίσω από τα δόντια του...

-Ωχ ...νεύρα έχει πάλι....

Την είδε με την άκρη του ματιού του...και χωρίς να γυρίσει ...ρώτησε....

-Ήρθες??

-Όχι...τώρα στρίβω στην γωνία...προσπάθησε να χαλαρώσει λίγο την ατμόσφαιρα.

-Καλά....όρεξη έχεις πάλι..απάντησε εκείνος...

Δεν έδωσε σημασία...τον γνωρίζε πια....

-Φεύγεις ...ρώτησε και ήταν περισσότερο δυνατή σκέψη παρά ερώτηση.....

-Ναι....και έχω αργήσει....είπε εκείνος...βρίζοντας πάλι....

-Καλά....

Περπατούσε προς την εξώπορτα όταν τον άκουσε....

-Πες κι ένα γειά....

-Ωχ.....πια αυτή η γκρίνια σου...Μην ξεχάσεις να μου τηλεφωνήσεις όταν φτάσεις....

-Δεν βαρέθηκες ?

-Τι πράγμα ..?

-Να λες το ίδιο πράγμα ,κάθε φορά....

-Ασε μας ,ρε Δημήτρη μεσημεριάτικα.....

Τον άκουσε να βάζει μπροστά την μηχανή ...καθώς προσπαθούσε να ξεκλειδώσει..γύρισε ,όπως κάθε φορά και τον χάζευε μέχρι την ώρα που το αυτοκίνητο χάθηκε στην στροφή.....

-Καλό ταξίδι...ψέλλισε...

(Υγ συνεχίζεται...)

Πόσο ξένοι?

Χθες λοιπόν, ήμουν καλεσμένη σε γενέθλια , για την ακρίβεια όχι εγώ , το καμάρι μου.
Γενέθλια ,είχε ο πιτσιρικάς της γειτόνισσας. Ορεξη πολύ δεν είχα να πω την αλήθεια μου,
τον τελευταίο καιρό είμαι συνέχεια χωρίς όρεξη,αλλά έπρεπε να πάω.Ετοιμαστήκαμε ,εγώ το καμάρι μου ,η αδερφή μου και το καμάρι της και συνάμενοι κουνάμενοι φτάσαμε στον παιδότοπο.
Φιληθήκαμε ,αγκαλιαστήκαμε, δώσαμε τις ευχές μας στην μαμά και στρωθήκαμε για τον καφέ μας.
Πιο πέρα ,γινόταν ο πανικός της αρκούδας ,από πιτσιρικαρία που έτρεχε σαν παλαβή, (αυτά τα παιδιά είναι άξιο θαυμασμού πως κάνουν...λες και ζουν πραγματικά μέσα σε κλουβιά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας)
Να σημειώσω εδώ..ότι όλοι οι καλεσμένοι ήταν οι άνθρωποι της γειτονιάς, γυναίκες και άντρες που μαζί μεγαλώσαμε από παιδιά , ναι έχω αυτό το πλεονέκτημα μένω ακόμα σε γειτονιά.
Αφού λοιπόν στρωθήκαμε ,αρχίσαμε να λέμε ότι μπορείς να φανταστείς.Απο ποδόσφαιρο μέχρι κι ότι ο χασάπης της γειτονιάς μας δεν έχει καλό κρέας...και με αυτόν μαζί μεγαλωμένοι.
Θα μου πείτε γιατί τα λεώ τώρα όλα αυτά...να ρε παιδί μου χαλάστηκα λίγο, ενώ μεγαλώσαμε μαζί , παίξαμε ,τσακωθήκαμε ,συμπαρασταθήκαμε ο ένας στον άλλο, ήπιαμε στους γάμους και στα βαφτίσια ,κλάψαμε στις κηδείες.....να ,μια απόσταση την είχαμε ,ένα υποκριτικό ενδιαφέρον στα λεγόμενα του άλλου, το έβγαζε η μούρη μας ,άσχετα αν προσπαθούσαμε να το κρύψουμε...
Εφαγα κόλλημα ,μιλάμε !! Αναρωτιόμουν όλη την ώρα ,τι στην ευχή, ήταν αυτό που μας συνέβαινε ή συμβαίνει...κι άλλαξαμε τόσο...
Δηλαδή να έρθω να πιστέψω ότι όσο γερνάμε γινόμαστε και πιο μαλάκες????
Αντί να κάτσουμε να θυμηθούμε τα παιδικά μας , να γελάσουμε , να περάσουμε καλά ρε αδερφέ.....καθόμασταν και μιλάγαμε για το χαλασμένο κοτόπουλο του Στέργιου???
Ημαρτον σκέφτομαι από χτες....και λέω να το τολμήσω , να μην ξαναπαραβρεθώ σε συγκέντρωση που θα έχω την ελαφριά υποψία ,ότι μπορεί και να μου βγει μούφα...
Τι διάολο τόση αποχαύνωση πια....φέρνουν τα χρόνια που έρχονται...
Πόσο ξένοι μπορεί να γίνουν οι άνθρωποι ?
Τι σκατά μας ποτίζει τούτη η ρημαδοζωή και μεταλλασόμαστε τόσο πολύ ??

Δύσκολη μέρα!

Σήμερα δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Είναι που κάποιοι αγαπημένοι άνθρωποι ,
τούτη τη στιγμή ,κάπου δίνουν μια μάχη.
Δεν το θέλω ,μα να τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.
Είναι η αγωνία το ξέρω που θολώνει τα μάτια.
Αγωνία τώρα , που με όλη τη δύναμη της ψυχής μου
περιμένω να γίνει χαρά αργότερα, χαρά και ανακούφιση.

Δύσκολη μέρα.
Ακόμα δυσκολότερες οι ώρες ,τα λεπτά...
Μακάρι να πάνε όλα καλά.
Λυδιάκι σε αγαπώ πολύ....κουράγιο παιδί μου.

Τα κεφάλια μέσα!!!!

Ας μου εξηγήσει κάποιος πριν σαλτάρω από τον 4 όροφο...

τι νόημα έχει επανάληψη 34 σελίδων ιστορίας για αύριο ,

πρώτη μέρα μετά τις διακοπές και ενώ στην συγκεκριμένη

ύλη έχουν γραφτεί 4 επαναληπτικά διαγωνίσματα...

Ελεος πια....μιλάμε για τρίτης δημοτικού παιδιά...και όχι

πυρηνικούς φυσικούς της NASA...

Εχω τέτοια νεύρα...που σκοτώνω άνθρωπο!!!

Πως φτάσαμε ως εδώ!!!!

Ωρα τρεις και κάτι...ξύπνησες πάλι μες τα άγρια χαράματα...
-Αμάν βρε παιδί μου πια με αυτές τις αυπνίες σου!!!
-Σουτ!! Μην μιλάς σήμερα ήταν εσκεμμένο..Σήμερα ήθελα να ξυπνήσω.
-Μπα! Γιατί? Θα αναπολήσεις????
-Ναι .
-Δεν βαριέσαι....άλλη μια χρονιά στην πλάτη μας!!!
-Μα δεν είναι μια οποιαδήποτε χρονιά...είναι τα 40 μας χρόνια..Μπήκαμε πια στα 40!!!
-Ε και?Τι θες τώρα ?Τυμπανοκρουσίες και παράτες?
-Οχι , θέλω να θυμηθώ !
-Τι πράγμα?
-Τα 10 μου , τα 20 μου , τα 30 μου.....
-Γιατί ?Για να μελαγχολήσουμε??
-Εγώ δεν μελαγχολώ...
-Ναι , καλά μας τα είπαν κι άλλοι...
-Ξὐπνα.....γίναμε 40....Πήγαινε ,πήγαινε στον καθρέπτη και θα δεις...
-Βλέπω...!!
-Τι ,τις ρυτίδες που αρχίζουν να σκάβουν το πρόσωπο μας ???
-Τις γραμμές του χρόνου , σταμάτα πια την γκρίνια!!!
-Εγώ ,γκρινιάζω εγώ....Εγώ είμαι ρεαλίστρια ...εσύ μου φαίνεται ότι ονειροβατείς ακόμη.
-Μωρέ τι μας λες...
-Κοίταξε καλά....δες...γεμίσαμε με χαρακιές ....
-Γεμίσαμε με ,αναμνήσεις....Αναμνήσεις πόνου ,χαράς ,ευτυχίας και θλίψης..
-Και τι σου αρέσει αυτό??
-Το αγαπώ αυτό που βλέπω!
-Ούφ ,δεν βγάζω άκρη μαζί σου....Πάω να φύγω!!
-Κάτσε,κάτσε θα βάλω καφέ!!
-................................
-Θυμάσαι...τότε στα 10 που έσκισες το βλέφαρό σου στην απέναντι οικοδομή...
-Να το το σημάδι ,κοίτα ,κοίτα πως φαίνεται!!!
-Στα 20..θυμάσαι ,τον πόνο?
-Δεν θέλω , αλλά αυτός κι αν φαίνεται ,νάτος εκεί ανάμεσα στα φρύδια μας!!!
-Στα 30...την χαρά, την ευτυχία??
-Κι αυτές ,εκεί είναι γύρω από τα χείλη και τα μάτια μας.
-Και τώρα ,κοντά στα 40 , τον έρωτα τον βλέπεις....
-Χαχαχα αυτός κι αν φαίνεται!!!
-Καλά να δω , στα 50 τι θα λες!
-Τα ίδια θα λέω......
-Σου αρέσει μου φαίνεται να μαζοχίζεσαι....
-Οχι ,μου αρέσει να μην ξεχνώ!!
-Να μην ξεχνάς , τι ακριβώς?
-Πως φτάσαμε ως εδώ!!!

Ο Γιάννης !!!

Σήμερα γιορτάζει μεταξύ άλλων και το καμάρι μου....
Ενα τραγουδάκι θέλω μόνο να του αφιερώσω..με όλη μου την αγάπη.

Δύσκολο παιχνίδι η ζωή
θέλει δύο και ένα νικητή
μα εγώ στο ορκίζομαι
πως δε θα φοβηθώ

Προσπαθώ να μην παγιδευτώ
και τον ερωτά μου να αρνηθώ
εγώ στο ορκίζομαι
θα πω το σ' αγαπώ

Κι αν φύγεις μακριά
στη διαδρομή χαθείς
αν νιώσεις μοναξιά
να ψάξεις να με βρεις

Κι αν φύγεις μακριά
αν δεν ονειρευτείς
αν νιώσεις μοναξιά
να ψάξεις να με βρεις

Δύσκολο παιχνίδι η ζωή
κι αν στον χρόνο χάνεται η στιγμή
εγώ στο ορκίζομαι
πως δε θα φοβηθώ

Θα γιατρέψω ό,τι σε πονά
δυο φτερά θα βάλω στη καρδιά
εγώ στο ορκίζομαι
για σένα μόνο ζω

Χρόνια μας πολλά παιδί μου.

EYXEΣ!!!!

Επειδή το τρέξιμο αυτές τις μέρες είναι...αδιανόητο κι επειδή από την άλλη εβδομάδα την κοπανάω ....θέλω να δώσω σε όλους τις ευχές μου.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Εύχομαι ο καινούριος χρόνος να φέρει στον καθένα σας ,αυτό που πραγματικά έχει άναγκη !!

Αντε παιδιά και του χρόνου

Βαθμοί τριμήνου!!!

Αχ...είμαι μια πάρα πολύ περήφανη μάνα. Σήμερα πήραμε βαθμούς τριμήνου.Δεν είναι τόσο οι βαθμοί ,που ως άλλη κουκουβάγια σας παραθέτω σε φωτό...(αφήστε με νά το χαρώ πρώτη φορά είναι), όσο τα λόγια της δασκάλας ...

Τι περίμενες ?

Αριστα.... κι όταν λέμε άριστα ,εννοούμε 10 με τόνο. Αν υπήρχε και 40 θα του έβαζα και 40.

Είναι πολύ καλός ,είναι παιδί πανέξυπνο με κρίση και άποψη.Οι γνώσεις του γύρω από θέματα και πράγματα δεν είναι ανάλογες της ηλικίας του.Γενικά φαίνεται ότι είναι παιδί σωστά δουλεμένο.
Δεν ξέρω αν είναι παιδί που είναι σωστά δουλέμενο , ξέρω όμως ότι είναι αγωνιστής. Ξέρω ότι προσπάθησε και προσπαθεί , μπορεί να μην το κάνει πάντα με διάθεση και θέληση.Γιατί περισσότερο με το παιχνίδι θέλουμε να ασχολούμαστε ,ως 8 χρόνα παιδιά ...Αλλά ξέρω ότι όλο αυτό τον καιρό έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και οι κόποι του ,ανταμοίφθηκαν και μαζί και η δική μου ελπίδα.

Γνωρίζω καλά ότι οι βαθμοί δεν είναι τίποτα...Μα μια αναφορά εκτενή στην προσπάθεια και στον χαρακτήρα του παιδιού μου ,του την χρωστούσα!

Συγχαρητήρια αγόρι μου, ευχαριστώ για την χαρά που μας έδωσες ...Κι εγώ και ο μπαμπάς σου είμαστε πολύ περήφανοι για σένα και συγνώμη για όσες φορές σε πίεσα ,παραπάνω από όσο άντεχες ίσως.

Σου εύχομαι πάντα να πραγματοποιείς τα όνειρα σου , πάντα να αγαπάς και να παθιάζεσαι με ότι κι αν καταπιάνεσαι.

Και να θυμάσαι , πως όσο με χρειάζεσαι θα είμαι στο πλευρό σου , να σε βοηθώ και να σου συμπαραστέκομαι.

Να είσαι καλά αγόρι μου γερός και δυνατός .

Καλή σου πρόοδο!!

Μπράβο αγόρι μου, μπράβο που δεν αποτέλεσες ποτέ τον κανόνα ,αλλά πάντα την εξαίρεση!!

(υγ... Για τα παιδιά των μονογονείκών οικογενειών πιστέψτε με πως όλο το παραπάνω αποτελεί μια νίκη.Αποτελεί μια απόδειξη ότι αυτά τα παιδιά , όταν κι εφόσον είναι για τους χωρισμένους γονείς τους το κέντρο του κόσμου τους , μπορούν να καταφέρουν πολλά.Είναι η αγάπη και η ώριμη αντιμετώπιση που χτίζει τελικά.Και μπορεί οι σύντροφοι να χωρίζουν ,αλλά οι οικογένειες μπορούν και μένουν (αν το επιδιώξουν) δεμένες και δυνατές...)

Παραμονές Χριστουγέννων κάποια χρόνια...(πολλά ) πριν!!!

Χτες με έφαγε το καμάρι μου...άντε καλέ μαμάαααα εμείς πότε θα στολίσουμε το δέντρο..????

Η αλήθεια είναι ,ότι εδώ και κάποια χρόνια δεν μου κάνει αίσθηση να στολίζω δέντρα και τα συναφή..αλλά αρχηγού παρόντος...πάσα αρχή....παυσάτω ! Η κάπως έτσι ....

Ανέβηκα λοιπόν στο αναθεματισμένο πατάρι...πήρα βαθιές ανάσες ...γιατί είμαι και υψοφοβική και κατάφερα μετά πολλών βασάνων και αχ βαχ ,να το κατεβάσω..

Το πήραμε το πηγαμε στην θέση που θα το στολίζαμε και αρχίσαμε να το φτιάχνουμε . Βάλε και αυτό το κλαδί ,βάλε και το άλλο . Εβαζα και τελειώμο δεν είχε , 1,80 δέντρο ,που να τελειώσει..Ασε που μετά, για να το στολίσω έβαλα και την σκάλα,γιατί αν δεν σας το έχω πει είμαι και πολύ ψηλή γυναίκα..

Με αυτά και αυτά, κάποια στιγμή το καταφέραμε . Μετα πολύ κόπου έβαλα και το αστέρι . Ασυναίσθητα έκανα και την ευχή μου ..*Θεἐ μου έχε τους όλους καλά....!!!

Πάει και τ αστέρι...και ήρθε η ώρα για τα λαμπιόνια...βάλαμε μια γύρα ,βάλαμε και δεύτερη ,βάλαμε και τρίτη...

Κλείσαμε φώτα και ετοιμαστήκαμε να πατήσουμε τον διακόπτη...Πατήσαμε τον διακόπτη ,αλλά τζίφος ...τίποτα ούτε φως ,ούτε φωτάκι...

Φτου Ξανθιά ,σκέφτηκα από μέσα μου ,πρώτα τα δοκιμάζουν και μετά τα βάζουν στο δέντρο.Και εκεί που ήμουν έτοιμη να εκραγώ...ακούω το καμάρι μου...*Μαμά μην στεναχωριέσαι ,θα βάλουμε από κάτω κεράκια και θα είναι και πιο όμορφο....* και με μιας ξέσπασα στα γέλια..

Τι γελάς καλέ ? ρώτησε ο μικρός...

Εγώ είχα πέσει κάτω και χτυπιόμουν, με ακούει από το δίπλα διαμέρισμα η μάνα μου ,μ παίνει μέσα...Τι έπαθες παιδί μου...??

Ακου μάνα τι μου είπε ο εγγονός σου , να βάλουμε κάτω από το δέντρο κεράκια για να έχει φως...Η μάνα μου κούνησε το κεφάλι και είπε ....Μπα δεν είναι σωστή η παροιμία που λέει *Νύφη που θα γεννηθεί της πεθεράς θα μοιάσει* ,κανονικά έπρεπε να λέει *Γιος που θα γεννηθεί της μάνας του θα μοιάσει* κι άρχισε κι αυτή να γελάει.

Εντωμεταξύ τα νεύρα του παιδιού κρόσσια ,τι γελάτε και τι γελάτε ,κι είχε αρχίσει να νευριάζει.

Τον πήρα αγκαλιά και του διηγήθηκα ,μια ιστορία, πως πολλά χρόνια πριν , ένα άλλο παιδάκι είχε ακριβώς την ίδια ιδέα ,μόνο που εκείνο ήταν πιο τολμηρό και τα έβαλε τα κεράκια κάτω από το δέντρο , με αποτέλεσμα να φουτουλιάσει το δεντράκι και η κουρτίνα και το χαλί του σαλονιού και να τρέχουν οι περίοικοι να σβήσουν την φωτιά με τα λάστιχα...

Ελά ρε μαμά ....ρώτησε εμβρόντητος ο μικρός?!! Και ποιό ήταν αυτό το παιδάκι ???

Η μάνα σου , η αλλοπαρμένη ...πετάχτηκε κι είπε η γιαγιά κλείνοντας την πόρτα.

Ο δε μικρός ,άρχισε κι αυτός να γελάει.....κι ώς άλλος παπαγάλος μιμήθηκε την έκφραση που κατά καιρούς χρησιμοποιώ....Ρε τι σου είναι αυτά τα γονίδια!!!!

Καλημέρα!

Ευχαριστώ ..

Η αλήθεια είναι ότι μια κρισάρα την πέρασα ....κι ακόμη την περνάω.
Αλλά....τα πάντα εν σοφία εποίησε...
Για μια ακόμη φορά...διαπίστωσα ,ότι στις κρίσεις τα καταφέρνω μια χαρά..

Ρε τι βίτσιο είναι κι αυτό...εκεί που περνάς την κρισάρα και θες να χαθείς, εκεί να διαπιστώνεις ότι τα βγάζεις πέρα καλύτερα κι από όταν είσαι ήρεμος .
Ααα... θα πάω να το κοιτάξω αυτό....!!!
Εγωιστής άνθρωπος παιδί μου...θα το παλέψει μέχρι να πέσει τα ανάσκελα......

Καλημέρα...σιγά, σιγά όλα καλύτερα!

Τώρα θα επιθυμούσα να ήμουν εδώ

...........

Είναι οι λεπτομέρειες ...τελικά που μας πονούν περισσότερο!!!!

Χρόνια πολλά!!

Το πως πάει έτσι , δίπλα δίπλα η ζωή με τον θάνατο ποτέ δεν το κατάλαβα!!!
Σήμερα λόγω μιας κακής στιγμής ,ήθελα να γράψω κάτι για να αποχαιρετήσω έναν φίλο που μας άφησε χτες ,στα νερά του Αιγαίου!!!
Ηθελα όμως να ευχηθώ και στον πατέρα του παιδιού μου ,που γιορτάζει...Χαρά και λύπη μαζί....Τι να πεις ...αυτή είναι η ζωή....


Χρόνια πολλά λοιπόν ,Νικόλα , εύχομαι να είσαι πάντα γερός και δυνατός , να δεις τα όνειρα σου να πραγματοποιούνται και να δεις το παιδί μας όπως επιθυμείς...

Πολύχρονος , υγιής και του χρόνου διπλός....(όσοι ξέρουν θα γελάνε τώρα)

Δεκέμβριος - Ιανουάριος

Αυτοί οι δυο μήνες είναι οι αγαπημένοι μου , από παιδί πάντα τους περίμενα με λαχτάρα και προσμονή . Θες επειδή έχω γεννηθεί στην καρδιά του χειμώνα , θες επειδή τελειώνει κάτι παλιό και αρχίζει κάτι νέο....Θες επειδή είναι Χριστούγεννα .Δεν ξέρω...Ημουν πάντα παιδί του χειμώνα...

Ο Δεκέμβρης και ο Γενάρης είναι πάντα οι πιο δημιουργικοί μου μήνες...
Ολες μου οι αισθήσεις λειτουργούν στο έπακρο τους σημείο, όσφρηση ,αφή ,όραση και η ψυχή μου πάντα αυτούς τους μήνες , κάνει σχέδια ,ταξιδεύει ,βάζει στόχους και στοιχήματα για την νέα εποχή που έρχεται..
Πως εσείς περιμένετε το καλοκαίρι....εεε έτσι εγώ περιμένω τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη.

Και όλο αυτό το τοπίο έρχεται να το συμπληρώσει το γεγονός ,ότι σαν δια μαγείας , όλοι μου οι αγαπημένοι άνθρωποι , οι άντρες μου ,ο μεγάλος και ο μικρός , η μαμά μου , ο μπαμπάς μου , εγώ, η καλύτερη μου φίλη , η κόρη της ,το κοριτσάκι μου και τα μπουμπουκάκια μου (τα παιδιά της αδερφής μου) .όλοι γιορτάζουν ή έχουν γενέθλια μέσα σ αυτούς τους δυο μήνες..

Είναι να μην τους λατρεύεις μετά......???

Πεθερές!!

Από καιρό ήθελα να το κάνω....σήμερα λοιπόν θα την αφιερώσω την μέρα...στις μαμάδες των καλών μας.
Και τι δεν ακούμε πια γι αυτές τις πεθερές, λογιών -λογιών γυναίκες...Πέρα από το κοντές-ψηλές , χοντρές -λεπτές , άσχημες- όμορφες , η εξωτερική τους εμφάνιση δηλαδή , μας απασχόλεισαι κατά καιρούς και η παιδεία τους, η μόρφωσή τους , ο χαρακτήρας τους ,η ψυχοσύνθεσή τους εν ολίγοις και ως γιατροί μικροβιολόγοι , τις βάλαμε στο μικροσκόπιο ,σαν ιούς , αρχίσαμε την εξέταση ως άλλοι ειδήμονες..και τους αλλάξαμε τον αδόξαστο.Για κάθε δε, *ανωμαλία* που βρίσκαμε (για εμάς ανωμαλία) . βάζαμε και μια ταμπέλα.Διάφορες ταμπέλες έχουν κατα καιρούς στολίσει αυτό το συγκεκριμένο είδος ανθρώπων...όπως...

Η κακιά πεθερά...κοινότυπο είδος και εξαιρετικά διαδεδομένο.Ξύπνησε δηλαδή ένα πρωί και είπε: Ρε αντί να φτιάξω καμιά πίτα ,δεν καταστρώνω σχέδιο εξόντωσης της νύφης μου??? Και άρχισε την οργάνωση του σχεδίου...
Η τσιγκούνα πεθερά ...αυτή ξέρετε που τα κάνει μασούρι ..για να τα πάρει μαζί της...Λες και η ιδιότητά της ως μάνα του καλού μας , της προσδίδει αυτόματα και την ιδιότητα του χρηματοδότη χορηγού μας.
Η ανοικοκύρευτη πεθερά..πωπω ...μα καλά κανείς δεν της έχει μάθει την τάξη και την καθαριότητα...και ξεχνάμε επιμελλώς πως η συγκεκριμένη γυναίκα είχε να νοικοκυρέψει ,έναν ( τον καλό μας), δυό (τον δικό της καλό),τρεις (μια κόρη ή και έναν άλλο κανακάρη) , τέσσερα μια μάνα η μια πεθερά...αδιαμαρτύρητα και αγόγγυστα...και πως μετά από τόσα χρόνια φροντίδας , ρε παιδί μου , μπορεί να κουράστηκε...
Η τάδε πεθερά ,η δείνα πεθερά...είναι πολλές κι αν τις πιάσω όλες...θα ξημερωθούμε , μάλιστα κατά κάποιες καθωσπρέπει νύφες , εξαπλώνονται γρήγορα και είναι κι ανθεκτικές σε οποιοδηπωτε είδους δηλητήριο η μέθοδο εξόντωσης...Βλέπε νύφη αράχνη...
Εγώ όμως ,δεν θέλω να μιλήσω γι αυτές.,για τις άλλες θέλω να πω.,για αυτές που εκεί που τις βάζεις εκεί κάθονται,που κρέμονται από τα μάτια σου και το στόμα σου , γιατί θέλουν το καμάρι τους να είναι ευτυχισμένο, γι αυτές που σχεδόν πάντα ,κάνουν τα στραβά μάτια στις δικές μας παραξενιές....Αλλά ξέχασα εμείς είμαστε τέλειες.....
Αυτές οι άλλες....είναι πολλές , τόσες πολλές ρε παιδί μου ,που κάποιες φορές σε κάνουν να θέλεις να βρεις,μια τρύπα να κρυφτείς.,γιατί τόση καλοσύνη δεν την αντέχεις ,και δεν έχεις και ποιόν να κατηγορήσεις για τα κακώς κείμενα της σχέσης σου , του γάμου σου ,του δεσμού σου...
Πόσες φορές, δεν έχουμε πει όλες μας, εκείνο το περιβόητο..Εμ ,δεν φταίει αυτός..η μάνα του φταίει που τον έκανε τέτοιον...Αυτόν τον τέτοιο όμως.,εμείς τον έχουμε ερωτευθεί και τον έχουμε επιλέξει για σύντροφο,αλλά....η μάνα του φταίει για όλα...
Τώρα πως γίνεται το παραπάνω ,δεν ξέρω, πως γίνεται να ερωτεύεσαι αυτόν ,που η μάνα του τον έκανε σαν τα μούτρα της και εσύ τον ερωτεύτηκες (συνιθίζεται να τους ερωτευόμαστε για αυτό που είναι, έτσι τουλάχιστον λέμε όλες μας), εγώ δεν το καταλαβαίνω...
Στην ζωή μου, είχα την τύχη να έχω πάντα μια πολύ καλή σχέση με τις * πεθερές* , εγώ ανήκα σε μια άλλη κατηγορία νυφών...(σε αυτές που ενω τα πάνε καλά με τις πεθερές ,τα χαλάνε με τους γιους τους) ναι μην γελάτε ,υπάρχει και αυτό το είδος νύφης....Οι γυναίκες που συνάντησα ως πεθερές , με αντιμετώπισαν με αγάπη , γιατί πάντα η λογική μου μου έλεγε, ότι δεν μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο ,αν δεν αγαπάς ότι αυτός κουβαλάει μαζί του.Δεν γίνεται ,πως να το κάνουμε .....αυτό ειναι το φυσικό...
Τελοσπάντων ,για όλες τις άλλες τις πεθερές λοιπόν , εγώ έχω ένα ευχαριστώ....που υπάρχουν ,που είναι δίπλα μας , που μας αγαπούν με τα στραβά και τα ανάποδά μας,που μας υποστηρίζουν.Και δοθείσης της ευκαιρίας , επειδή χρωστάω κάτι στην πρώην πεθερά μου , να της ζητήσω ένα ταπεινό συγνώμη...για όσες φορές βαρούσα το σαμάρι ,ενώ μου έφταιγε ο γάιδαρος...(ξέρει αυτή) και ένα ευχαριστώ που την συνάντησα. Να είσαι καλά Κυρία Μ....γερή και δυνατή πάντα ..Σου χρωστάω.....!!!

Υγ ( το παραπάνω είναι αφιερωμένο σε μια άλλη αγαπημένη πεθερά...την Κυρία Ρ...έναν αγωνιστή της ζωής ....στην Μάνα του αγαπημένου μου ανθρώπου...)

update Mαστογραφίας!!

Ολα καλά με την μαστογραφία.... τώρα θα κοιμάμαι σαν το μωρό της φωτογραφίας.

Αντε και του χρόνου πάλι.

Είσαι ελληνάρας και φαίνεσαι!!!!

Από πέρυσι το πάλευα και τελικά φέτος τα κατάφερα να πάω θέατρο!! Πήρα παρέα την αδερφούλα μου και πηγαμε να δούμε την πρεμιέρα του *Μπαμπά ...μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή*.
Ηταν η πρεμιέρα όπως είπα και ένας ψιλοπανικός γινόταν , στηθήκαμε λοιπόν στην ουρά ,πήραμε το εισητήριο μας και αφού χαζέψαμε τις κυρίες με τις οξυζενέ κουρούπες και τα χρυσαφικά μπήκαμε στην αίθουσα.Γινόταν το έλα να δεις και να θαυμάσεις ... Οι άνθρωποι του θεάτρου ,επειδή ακριβώς ήταν η πρεμιέρα ,σε κάθε κάθισμα είχαν αφήσει από ένα σακουλάκι με διάφορα δώρα γνωστής εταιρίας καλλυντικών.Επεσαν πάνω στην σακούλα σαν τα ζώα...τις έπαιρναν τρεις -τρεις , δεν τους αρκούσε το δώρο της θέσης τους ,έπαιρναν και το δώρο της διπλανής και της πίσω και της μπροστά...Μιλάμε για ...το κόμπλεξ..Στην έξοδο πέτυχα μια κυράτσα που τις είχε βάλει την μια μέσα στην άλλη τις σακούλες...Εμείς βέβαια δεν πήραμε ,αφού είχαν πέσει οι ακρίδες... Αλλά λέω ρε παιδί μου ...τόση πείνα πια...για μια παλιοσακούλα....και σε μια εκδήλωση που έρχεσαι για να θαυμάσεις τον καλλιτέχνη....?
Να σπρώχνονται .....και να γίνεται ...της φουτάνας το κάγκελο..Οταν πια βρήκαμε θέση και καθίσαμε....η αδερφή μου ,πράγμα παράξενο για την ίδια , περισσότερο από εμένα θα το περίμενα ,τα πήρε τόσο πολύ....που ρώτησε την διπλανή κυράτσα που κρατούσε 5 σακουλάκια ....Που τα βρήκατε ? Βέβαια απάντηση δεν πήρεεεε.....γιατί η άλλη έκανε πως δεν την άκουσε.
Τελοσπάντων....παρακολουθήσαμε το έργο...κατά την δική μου άποψη ,ήταν ωραίο αλλά στο τέλος λίγο κουραστικό ....Ο Τσαρούχας πολύ καλός ,καθώς επίσης και η Βογιατζάκη ...καταπληκτική.
Πάντως είναι κρίμα ρε παιδί μου , να πηγαίνεις να δεις ένα θεατρικό έργο και από όλη την βραδιά να σου μένει η* γυφτιά * (ας με συγχωρήσουν οι γύφτοι) ,του διπλανού σου ή της διπλανής σου.
Αλλά είπαμε είμαστε Ελληνάρες και δεν παυούμε στιγμή να το δείχνουμε!

To αποφάσισα.....και ζήτω!!!!

Η προτροπή μιας καλής φίλης ,με βαρύ ιστορικό κληρονομικότητας στον καρκίνο , με έκανε να αποφασίσω να την κάνω επιτέλους την ρημαδομαστογραφία.Για την φίλη τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα.Το είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό αλλά περίμενα τα 40.
Είπα λοιπόν να μην περιμένω ,αφού πια...οι γυναίκες πρέπει να εξετάζονται από τα 35 εως τα 40 μια φορά και μετά κάθε χρόνο.

Διάβασα και στο νετ, ότι λόγω της έγκαιρης πρόγνωσης , το ποσοστό θνησιμότητας των γυναικών από τον καρκίνο του μαστού ,έπεσε στο 3 %. Ε λοιπόν ουδεμία καθυστέρηση πια..

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι έχω λίγο φοβηθεί , γιατί η κληρονομικότητα καλώς κρατεί και στην δική μου οικογένεια.Αλλά λέω πως μάλλον πρέπει να μαγειρέψω πριν πεινάσω.

Πάντως το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, από την στιγμή που το αποφάσισα ,ένα τράβηγμα κάτω από την μασχάλη το αισθάνομαι. Ενα ψηλάφισμα κάθε μέρα ,το κάνω.Χτες με έπιασα να ψηλαφίζω το στήθος μου ,πάνω από την μπλούζα , την ώρα που περίμενα να σχολάσει ο μικρός από τα αγγλικά του , μέσα στο σκοτάδι.

Οκ όμως , την άλλη Παρασκευή θα έχουμε και τα αποτελέσματα.

Εγώ το αποφάσισα και ως γνήσια Αιγόκερως ,το προγραμμάτισα και για άμεσα!

Εσείς Κυρίες μου?

Πρωταγωνιστές!

Για άλλο θέμα θα έγραφα σήμερα , γι άλλο θα γράψω . Δεν βαριέσαι .
Τον τελευταίο καιρό , λόγω φόρτου εργασίας , πολύ διάβασμα με τον μικρό ,αργώ να τελειώσω και όπως είναι φυσικό ,τηλεόραση γιοκ...(να κι ένα καλό).
Χτες βράδυ λοιπόν, εκεί κατά τις 11,30 , ξάπλωσα στον καναπέ μου και άνοιξα το ρημαδοκούτι.Εκανα το σχετικό ζάπινγκ , ένα ,δυο ,τρία κλικ...και ωπ ,έπεσα πάνω στους πρωταγωνιστές, δεν θυμάμαι τον δημοσιογράφο. Μου έκανε εντύπωση όμως ο πρόλογος του και σταμάτησα να τον παρακολουθήσω...Είπε ...άλλο θέμα είχαμε κι άλλο μας προέκυψε ,ο άρχοντας του Κολωνακίου μπορεί να περιμένει.
Μου άναψε λοιπόν την περιέργεια και έκατσα να το δω.
Το θέμα του ήταν οι πρόσφυγες και συγκεκριμένα μια οικογένεια από το Αφγανιστάν η το Ιράκ ,δεν θυμάμαι καλά. Είχαν έρθει το πρωί από την Τουρκία και θα έμεναν στην Πλατεία Αττικής για όλο το βράδυ, αφού ,ούτε που να κοιμηθούν είχαν ,αλλά ούτε κι είχαν φάει τίποτα όλη την ημέρα. Ο δημοσιογράφος προσφέρθηκε να τους πάει σε ένα ξενοδοχείο να κοιμηθούν και να φάνε....η ιστοριά διακόπηκε εκεί ..για να συνεχιστεί σε άλλη μέρα , για τους γνωστούς εμπορικούς λόγους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μου έκανε εντύπωση , ούτε ότι στην Πλατεία Αττικής είναι μαζεμένες όλες οι φυλές του κόσμου , ούτε ότι τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο με τον δημοσιογράφο , ούτε και οι άλλοι οι Ελληνες που φωνάζουν για το γιατί και το πως ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι στην χώρα μας και για το πως θα ζήσουν και για το αν είναι καλοδεχούμενοι...
Με συγκλόνισε ,το ύφος αυτής της γυναίκας, το κατεβασμένο κεφάλι , ο φόβος της ,που δεν εκφραζόταν με λόγια ,αφού πολύ λίγα έλεγε, αλλά που ήταν έκδηλος σε όλες της ,τις κινήσεις.
Παρακολουθούσα τα παιδιά να χαζεύουν την κάμερα ,αμέριμνα και ούτε τα ενοιαζε αν σε λίγο θα έπιανε βροχή . Ο πατέρας και η μάνα όμως ....ήταν τραγικοί.
Παρατηρούσα αυτούς τους ανθρώπους και ειδικά αυτήν την μάνα , κοιτούσα στον διπλανό καναπέ και έβλεπα το αγγελούδι μου να κοιμάται αποκαμωμένο και ήρεμο , μέσα στην ζεστασιά του , κολλούσε το βλέμμα μου πάνω του και ξανά κοιτούσα εκείνα τα παιδιά και μετά πάλι την μάνα και τον πατέρα....
Και όπως χάζευα την φωτιά στο τζάκι , μέσα από τις φλόγες της ξεπηδούσαν εικόνες.....τρομαχτικές.....
Τι θα έκανα εγώ στην θέση αυτών των ανθρώπων , πως θα προστάτευα το παιδί μου...?
Τρόμαξα...όχι στην σκέψη που έκανα....αλλά στη δύναμη αυτής της σκέψης....
Θα σκότωνα....είναι τόσο απλό.