Παιχνίδι !!!

Eίχα πρόσκληση από την Πεταλούδα να σας πω ποιό wallpaper χρησιμοποιώ...!!

Τα wallpaper της οθόνης μου αλλάζουν κατά καιρούς και πάνε ανάλογα με την

διάθεσή μου.

Αυτό τον καιρό έχω δυό.

Η μια δική μου

και η άλλη της e-φίλης μου Ονειρομαγειρέματα ,που μου την είχε στείλει επειδή πολύ μου άρεσε....ε kαι επειδή έχω λόξα με την βροχή ,ε και εγώ την έβαλα wallpαper!

Εγώ πάλι θα καλέσω την κουμπαρομπεμπέκα να μας πει , γιατί μου χρωστάει ήδη ένα παιχνίδι, και σφυρίζει αδιάφορα γενικά..

Ανέκδοτο για ξανθιές.

Πάνω που πήγα να υπερηφανευτώ για το κοπλιμέντο του Νεουρκέζου ,ήρθε η χτεσινή μου ταλαιπωρία να μου επιβεβαιώσει ότι τελικά τα ανέκδοτα για τις ξανθιές έχουν βάση ....και μάλιστα μεγάλη.

Ακούστε τι έπαθα η χριστιανή...
Χτες μετά από το καθιερωμένο πρόγραμμα δουλειά -διάβασμα-Αγγλικά -δουλειές του μικρού ,εδέησα να πέσω στο κρεβατάκι μου κατά τις 12,00 το βράδυ.Ο ύπνος χάιδεψε τα βλέφαρά μου γύρω στις 2,00 γιατί βάλθηκα να δω και τον Λώρενς ..(που πάλι δεν τον τελείωσα)...
Καθώς λοιπόν κοιμόμουν ..τον ύπνο μου τον γλυκό....στο βάθος ,αλλά στο πολύ βάθος ακούω το τηλέφωνο .Πρέπει να χτύπησε και 10 φορές.Και ήταν 3 πάρά 10 το βράδυ.
Σηκώθηκα αλαφιασμένη ,εμπρός???
Από την άλλη γραμμή ένας θειός που έχω εκτός Αθηνών ....
Ελα παιδί μου,μην ανησυχήσεις ,είμαι καλά...αλλά σε παίρνω γιατί πριν από λίγο με πήρε μια φίλη τηλέφωνο (το από που ,όποιος θέλει ας μου στείλει μέιλ να του πω) η οποία ύστερα από έγκυρες πληροφορίες μου είπε ότι περιμένουν σεισμό στην Αθήνα μέσα στο επόμενο δίωρο.
Κανόνισε τι θα κάνεις ,πάρε το παιδί ,ξύπνα και την αδερφή σου με τα παιδιά και κατεβείτε στα αυτοκίνητα....
Μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, γιατί καθώς μένω σε περιοχή που στον προηγούμενο σεισμό ,έγινε χαμός...ακόμα και στο σπίτι μου τα είδα όλα...
Και τώρα λέω???? Τι γίνεται??? Ψυχραιμία ...σε δυο ώρες είπε ,έχεις καιρό...
Προσπάθησα να σκεφτώ λογικά...κοιτούσα το παιδί απέναντί μου που κοιμόταν ,έφερνα στην μνήμη μου το σεισμό του 99 που ήταν τότε 4 μηνών παιδάκι και μου ερχόταν το εγκεφαλικό...
Αρον άρον άρπαξα ένα σακβουαγιάζ , έβαλα μέσα τα απαραίτητα και πήγα και ξεσήκωσα και την αδερφή μου...Δυο παιδιά είναι εκεί κάτω..!!
Να μην σας τα πολυλογώ ,τα παιδιά στο σαλόνι με θέα το δρόμο να κοιμούνται στους καναπέδες ,η μάνα μου και η άδερφή μου στην είσοδο του σπιτιού και εγώ στο αυτοκίνητο..να περιμένω το ραντεβού με τον σεισμό...
Και το τραγικό δεν είναι αυτό, το τραγικό είναι πως με έπιασαν οι τύψεις και πήρα και την κολλητή μου και τους ξεσήκωσα κι αυτούς και τον καλό μου ...
Ημασταν όλοι λοιπόν στους πέντε δρόμους!!!
Και περιμέναμε και περιμέναμε και ο καταραμένος δεν ερχόταν...εκεί κατά τις 6,30 το πρωί αποφάσισα να μπω στο σπίτι..
Πήγα και το παιδί στο σχολείο και εμπιστευτικά μια κυρία με έπιασε και μου είπε πως τα σώματα ασφαλείας είναι σε επιφυλακή από χτες το πρωί μέχρι και σήμερα το βράδυ...
Μου ήρθε εκείνη την ώρα...να την πνίξω....
Τι λες κυρά μου ,από που κι ως που τα λες...
Τι διάολο τσίπα δεν έχετε.Και εσύ ρε μπάρμπα τί στην ευχή με κοψοχολιάζεις μέσα στην άγρια νύχτα ..? Αφού ξέρεις τι έχω περάσει με τον προηγουμενο εγκέλαδο..να πάθω και κανένα καρδιακό και να αφήσω και το παιδάκι μου ορφανό..

Μα πάνω από όλους ,βρίζω τον εαυτό μου....
Που πας κυρά μου....Μετά σου φταίνε τα ανέκδοτα για τις ξανθιές....
Αι σιχτήρ .....και είμαι ξάγρυπνη όλη την νύχτα .Στην τελική αν είναι να πάω από σεισμό...ας πάω!!!
Καλέ μην γελάτε....τα χρειάστηκα!!!



(Υγ Οφείλω να ζητήσω συγνώμη από τους ανθρώπους μου ,που τους αναστάτωσα με τις υστερίες μου)

Παιχνιδάκι το βιβλίο..!!!

Οσοι ξέρουν καλά την Ξανθιά ,γνωρίζουν ότι ένα από πάθη της ,είναι η χορτόπιτα!!
Που κολλάει τώρα αυτό με το παιχνίδι ? Υπομονή θα σας πω!!! Η χορτόπιτα λοιπόν, πως κάποιος έχει την σοκολάτα ρε παιδί μου ,εεε εγώ έχω την χορτόπιτα.Οχι όμως
οποιαδήποτε χορτόπιτα,αλλά μια συγκεκριμένη φτιαγμένη από τα χέρια μιας
αξιολάτρευτης γυναίκας και δη Βλάχας εκ Θεσσαλίας.Και με τους Βλάχους έχω κόλλημα μεγάλο επίσης!!
Το βιβλίο λοιπόν που τον τελευταίο καιρό με συνοδεύει από το σπίτι στην δουλειά κι από την δουλειά στο σπίτι...ονομάζεται :
Eδεσματολόγιον Θεσσαλίας και συγγραφέας αυτού ,η κυρία Εφη Γρηγοριάδου.
Μαγική δουλειά με συνταγές παραδοσιακές και αναφορές στα ήθη και στα έθιμα της Θεσσαλίας ...
Ακολουθώντας λοιπόν τους κανόνες του παιχνιδιού ....το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα στην σελίδα 123 και ωωωω τι σύμπτωση έχει την συνταγή της παραδοσιακής χορτόπιτας.
Για να μην σας βάζω λοιπόν την συνταγή ,θα γυρίσω στον πρόλογο του βιβλίου και θα σας γράψω την έκτη ,έβδομη και όγδοη αράδα..(από κάποιο σημείο του προλόγου)
....Εκεί όπου μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι για να πορευόμαστε και συνεννοούμαστε δεν χρειάζονται οι συμβάσεις και η υποκρισία .Τα σημάδια που εμείς βάζουμε στο χρόνο μας δεν έχουν αξία, γιατί αυτός ο χρόνος είναι προσωπικός για τον καθένα και ορίζεται από τις δικές του εμπειρίες.Οι καινούριες εμπειρίες είναι αυτές που μπορούν να επαναθεωρήσουν ,να σηματοδοτήσουν και να αλλάξουν το νόημα της ζωής μας.....
Τι αισιόδοξο κείμενο ....!!!

Τώρα πρέπει να πω και σε πέντε άλλους να πάρουν μέρος ...λοιπόν θα πω στον
Κωνσταντίνο στην πατάτα μου και στην ωραία μάγισσα.Αλλους δεν μπορώ να σκεφτώ..
Να ευχαριστήσω τον Νεουρκέζο για την πρόσκληση και να βάλω και τους όρους του παιχνιδιου..
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Στενή ,Σάββατο 3,30 το μεσημέρι!!

Λίγο αργότερα είχε μισό μέτρο χιόνι!!

Στενή!!!!!

Προς Στενή Ευβοίας!!

Και όπως σας υποσχέθηκα φωτογραφίες από την περιπέτεια στην Στενή..

Ξεκινήσαμε με βροχή...που την συναντήσαμε στην Εθνική..

Στην γέφυρα της Χαλκίδας ο καιρός
άλλαξε...μόνο σύννεφα και καθόλου βροχή..

Λίγο πιο κάτω ,είδαμε και την παλίρροια. (νομίζω)

Ανηφορίζοντας προς την Στενή ,άρχισε πάλι να βρέχει

Iδια διαδρομή 7

.....Πρωταγωνίστρια σε τούτη την πράξη η Ελένη ,που την κοιτούσε από την φωτογραφία σχεδόν με ένα χαμόγελο συνωμοτικό..Εμεινε ώρα με το βλέμμα μετέωρο πάνω της ,ο νους έτρεχε τώρα στα δικά του μονομάτια, είχε καβαλήσει το δικό σου σύννεφο και αρμένιζε σε μέρη και εποχές αγαπημένες και μισημένες μαζί...
....Με την Ελένη , δεν έγιναν ποτέ φίλες, δεν θα μπορούσαν άλλωστε , δεν ήταν μόνο που ήταν δυο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι , ήταν που ποτέ δεν της συγχώρεσε το γεγονός πως σαν τυφώνας μπήκε στην ζωή του και τα σάρωσε όλα και σαν τυφώνας έφυγε. Μπόρεσε όμως και κράτησε τις ισορροπίες, ανάμεσα σε αυτό το τρίο...Κατόρθωσε να κρατήσει τους ρόλους καθώς τους έπρεπε...Αυτή ήταν η κολλητή φίλη του Δημήτρη , ο Δημήτρης ήταν ο κολλητός της και η Ελένη ήταν ο έρωτάς του...Παρέα έκαναν ,όλοι μαζί .Πήγαιναν σινεμά, έπιναν κανένα καφέ ,χαζοχαρούμενα πράγματα ,ποτέ ουσιαστικά και δεμένα.Βρίσκονταν, απλώς για να βρίσκονταν..
....Η σχέση τους με τον Δημήτρη ,κρατούσε καλά ,ενώ η δική της συνεχιζόταν με τον Γιώργο..Βλέπεις η ζωή είχε άλλα σχέδια γι αυτούς και ήταν ανήμποροι να άλλαξουν αυτό που ερχόταν..:Οτι κι αν ήταν.
...Πάντα πίστευε ,ακόμη και τώρα ,πως η ζωή της ,την πήγε όπου εκείνη ήθελε . Μάταια προσπάθησε να αντισταθεί ,δεν ταίριαζε καθόλου στον χαρακτήρα της ,όλη αυτή η μοιρολατρεία ,μα είχε μεγαλώσει πια και στον εαυτό της τουλάχιστον μπορούσε να το παραδεχτεί. Οποια σχέδια κι αν κατέστρωνε ,όποιο δρόμο κι αν χάραζε ,η ζωή θα την τραβούσε στα δικά της λημέρια ,θα την έβαζε σε δρόμους και σε παιχνίδια ,που δεν τα γούσταρε και που θα έκανε τα πάντα για να τα αποφύγει και τελικά θα πετύχαινε πάντα το αντίθετο.
....Ενας τέτοιος δρόμος αντίδρασης ήταν και η σχέση της με τον Γιώργο, ήρεμος άνθρωπος ,καλός .Την κυνήγησε με αξιοπρέπεια και επιμονή ,ώσπου την κατάφερε .Σίγουρα δεν ήταν ο μεγάλος της έρωτας ,στην άρχη όμως ήταν ένα λιμάνι γι αυτήν ,μια σιγουριά πως κάπου ύπηρχε ένας άνθρωπος που την αγαπούσε και νοιαζόταν.
...Με τον καιρό τον αγάπησε κι αυτή ,για την απλότητά του ,την ηρεμία του ακόμα και για τον χύμα χαρακτήρα του ,που καθόλου δεν ταίριαζε στην δική της παρορμητική μεν ,ευγενική δε ιδιοσυγκρασία.Κι εκείνος ο Γιώργος ,άνθρωπος απλός ,αφέθηκε να τον παρασύρει η σιγουριά του γάμου τους και παιρνόντας την ως δεδομένη ,από την αρχή κιόλας του γάμου ,άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σύννεφα
...Η Κατερίνα δεν ήταν έτσι , ποτέ ,τίποτα δεν της χαρίστηκε στη ζωή κι έτσι έμαθε τίποτα να μην θεωρεί δεδομένο , την είχε μέσα της την ανησυχία , ζούσε με αυτήν ,το να ανησυχεί και να ψάχνεται ,την έκανε να αισθάνεται δυνατή και ζωντανή..Μαμούνι ήταν το παρατσούκλι της και ως μαμούνι δεν ησύχαζε ποτέ. Κάποτε ,κάποτε η αποδοχή της ηρεμίας του Γιώργου άρχιζε να την νευριάζει ,μέχρι που τελικά της έγινε ανυπόφορη.
...Το είπε ,το έδειξε ,το ούρλιαξε σχεδόν ...*το βαλτώσαμε* στον Γιώργο ,αυτός όμως ζούσε στον δικό του κόσμο ,έτσι...ο χωρισμός ήρθε σαν το απολύτως φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο . Μόνο γι αυτήν όμως ,για τον Γιώργο ήταν λες και του τραβηξε κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια του.Και χώρισαν.....
.....Θυμάται την έκφραση του Δημήτρη όταν του ανακοίνωσε το γεγονός.Ενα ξερό ...ήταν αναπόφευκτο ,κανένα κοινό δεν είχατε και τέλος.Καμιά συζήτηση περαιτέρω ,κανένα σχόλιο ..Λες και το να χωρίζει κάποιος ,από ένα γάμο ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο...Ετσι ήταν ο Δημήτρης όμως ,απόλυτα ορθολογιστής και ρεαλιστής.Ανθρωπος της άποψης πονάει κεφάλι ...κόβει κεφάλι.Η Κατερίνα όμως δεν ήταν έτσι, βαθιά συναισθηματική ,καθώς ήταν ,θεώρησε το διαζύγιο προσωπική ήττα και κλείστηκε πιο πολύ στον εαυτό της μετά από αυτό..
...¨Ενας ξερός ήχος ,καθώς ο αέρας έκανε το παραθυρόφυλλο να χτυπήσει ,διέκοψε τις σκέψεις .Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο..Τα δέντρα έξω κουνιόνταν δυνατά και το φεγγάρι έπαιζε δημιουργώντας σκιες , άλλοτε οικίες κι άλλοτε ξένες και τρομακτικές.Κοίταξε απέναντι προς το μπαλκόνι του σπιτιού της ,είδε την κουρτίνα της κρεβατοκάμαράς της να ανεμίζει και σκέφτηκε πως το σπίτι θα είχε γίνει πάγος ...με το παράθυρο ανοιχτό...Γύρισε να φύγει και καθώς περνούσε δίπλα από τον τοίχο ,ασυναίσθητα χάιδεψε την φωτογραφία του και έσκυψε και την φίλησε...

(υγ οι φωτογραφίες είναι όλες από το διαδίκτυο)

To σαββατοκύριακο της αγκαλιάς!

Ήταν ,παρόλα τα προβλήματα ,ένα καταπληκτικό Σαββατοκυριακοδεύτερο.

Είχε από όλα, είχε πολλά επιτραπέζια παιχνίδια, πολλές αγκαλιές γύρω από

το τζάκι,πολύ φαγητό.. μέχρι σκασμού , πολύ, πάρα πολύ χιόνι και κρύο και βέβαια πολύ περπάτημα.....

Και είχε και περιπέτεια ,γιατί βρεθήκαμε στην Στενή Ευβοίας και εκεί ήταν καταπληκτικά.Γιατί, όσο ωραίο κι αν είναι το χιόνι στην πόλη,δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με το χιόνι στα χωριά....!!!

Ηταν το σαββατοκύριακο της αγκαλιάς !! Μια αγκαλιά, που όλοι μας την

είχαμε ανάγκη, για να γεμίσουμε της μπαταρίες μας και να θυμηθούμε πόσο

αγαπάμε ο ένας τον άλλο....!!!

(Υγ φωτογραφίες θα σας έχω αύριο από την Στενή και από το σπίτι...)

Σας φιλώ με όση γλύκα με γέμισαν αυτές οι μέρες.

Καλή εβδομάδα

blog game Τα επτά κακά της μοίρας μου!!

Με κάλεσε ο Νεουρκέζος να πάρω μέρος στο παιχνιδάκι...
τα 7 κακά της μοίρας μου....Δυσκολεύομαι η αλήθεια είναι, γιατί
δεν ξέρω ποιό να πάρω και ποιό να αφήσω.Διοτι, όπως θα καταλάβατε,
αν ήταν μόνο επτά καλά θα ήταν...αλλά είναι πολύ περισσότερα!!

Για να δούμε λοιπόν

1. Είμαι παρορμητική , πολύ όμως!!!

2. Νευριάζω εύκολα.

3. Και απόλυτη είμαι!

4. Αυστηρή με τους ανθρώπους που αγαπώ.

5. Απαιτητική, όταν ξέρω ότι κάποιος μπορεί να κάνει κάτι ,θα τον πιέσω μέχρι να το καταφέρει.

6. Δεν κρατάω ποτέ πισινή (τι λέξη κι αυτή ...) στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους (γι αυτό με βρίζει κάθε μέρα η κολλητή μου η Χριστίνα)

7. Δεν συγχωρώ εύκολα.

Έχω κι άλλα ,αλλά μόνο επτά μου ζητήσατε....Εγώ πάλι δεν θα καλέσω κανένα...όποιος θέλει ας μας πει....Αν και περιέργεια έχω ....μεγάλη..για κάποιους...

ΟΡΓΗ!

Χτες βλέποντας το χαζοκούτι έπεσα πάνω στην εκπομπή του κυρίου Τρυανταφυλλόπουλου.
Το πρόσωπο με αφήνει παγερά αδιάφορη.Αν όμως ,όλα όσα είπε ήταν αληθινά..ε τότε είμαστε για κλάμματα.
Η εκπομπή μου ξύπνησε μνήμες δυσάρεστες.Μου θύμησε την εποχή, που κι εγώ ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους είχα συγκλονιστεί από την ιστορία του Παναγιωτάκη.
Ημουν βλέπετε τότε και νέα μητέρα και οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες.
Εξαιτίας αυτού , έκανα και ασφάλεια ζωής στο παιδί μου και μέχρι να πεθάνω θα την πληρώνω ,γιατί τόσο πολύ τρέμω με το γεγονός , ότι είμαστε ανήμποροι μπροστά στα συμφέροντά τους.
Η ιστορία του παιδιού με συγκλόνισε τόσο ,που όταν πολύ λίγες μέρες αργότερα ένα άλλο παιδάκι από τον Βόλο με την ίδια ακριβώς πάθηση έδινε τον δικό του αγώνα για να μαζέψει χρήματα για το Memorial ,κάπου 90,000,000 τότε κι αυτό επειδή το ΙΚΑ πάλι δεν τα έδινε,άσχετα αν στο τέλος το έκανε γιατί ο θάνατος του Παναγιώτη τους ανάγκασε , ασχολήθηκα αρκετά με τον Νικολάκη από το Βόλο, μαζεύοντας χρήματα από γνωστούς και φίλους και επικοινωνόντας με την γιαγιά του από καιρό σε καιρό...
Θα φτάσω όμως στο δια ταύτα...Ο Νίκος και πήγε στο εξωτερικό και για 3 χρόνια τουλάχιστον ζούσε και βασίλευε μέχρι που έχασα και έχασαν τα ίχνη μου...
Ημουν και είμαι πολύ χαρούμενη για εκείνο το γεγονός ,ο θάνατος όμως του Παναγιωτάκη τότε ,και εκείνη η τραγική εικόνα της κουβέρτας, μου έκλεψαν για πάντα κάτι από την ψυχή μου ,κάτι από την ελπίδα μου ,κάτι από την αγνότητά μου...Ανασκουμπώθηκα ...μαζεύτηκα και άρχισα αλλιώς να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα...
Από τότε ,δεν ψηφίζω πια...δεν έχω πολιτική άποψη ή δε Εθνική δεν υπάρχει πια στις συναλλαγές μου ,(ούτε το επίδομα του Οαεδ παίρνω ,αφού ζητούν λογαριασμό της Εθνικής.)
Κι ήταν τότε που μέσα μου άρχισε να δημιουργείτε η άποψη , ότι άλλο παιδί δεν θα έκανα ,άλλο δούλο για την Ελλάδα δεν θα έφερνα στον κόσμο ..Δεν ξέρω κάποιοι μπορεί να διαφωνούν...Θα μου πείτε ε και....Εγώ έτσι μπόρεσα να αντιδράσω ,αν αυτό είναι αντίδραση.
Χτες πάλι ....η πληγή άνοιξε, γιατί πληγή ήταν και δεν το γνώριζα, όταν άκουγα και έβλεπα όλα εκείνα τα αίσχη ,ανατρίχιασα και σιχάθηκα...Και αναρωτήθηκα...καλά ρε παιδί μου ,πόσο κοιμισμένοι είμαστε ,πόσο απαθείς ,πόσο βολεμένοι...
100,000,000 δραχμές ,δραχμή και ψυχή , που είμασταν τότε τόσοι άνθρωποι , να κατέβουμε στο πεζοδρόμιο και να τους πάρει ο διάολος την μάνα....
Ενα παιδί ,μας κοιτούσε στα μάτια και δεν είχαμε ούτε την αξιοπρέπεια να χαμηλώσουμε το βλέμμα...παρά καθόμασταν αποχαυνωμένοι και παρακολουθούσαμε τα τεκτενόμενα.
Ντράπηκα ...για τον εαυτό μου.
Για τον Παναγιωτάκη λοιπόν θα γράψω το επόμενο τραγούδι ,γιατί κάθε φορά που το ακούω τον φέρνω στην θύμησή μου και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ,όχι πια για τον χαμό του ...αλλά για την ντροπή μου ,που ως άνθρωπος δεν έκανα τίποτα για να αντιδράσω στην αδικία...και μαζί με αυτό να γράψω και μια συγνώμη...Ξέρω πια πως είναι αργά...
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν
δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα
ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου
εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Το..*για πάντα*..

Με αφορφή το θέμα του e-συνοδοιπόρου sealike2 παίρνω το θάρρος να πω ,γιατί πιστεύω στο για πάντα.

Καθρέπτης θαρρώ πως είναι η ζωή του καθενός μας...

Και στην πορεία της ,άλλοι τυχαίνει κι άλλοι επιτυγχάνουν,
αυτόν τον καθρέπτη να τον κρατήσουν μοναδικό και

ακέραιο ..γράφοντας πάνω του ..το δικό τους για πάντα.

Και αφού μιλά ο φίλος μου sealike2 για έρωτα ,τον δικό

τους μοναδικό έρωτα, ανέγγιχτο και διαχρονικό...

Ας πούμε για πάντα ερωτευμένοι με τον ίδιο άνθρωπο...

Αλλοι τον ίδιο καθρέπτη τυχαίνει ή επιτυγχάνουν να τον σπάσουν

σε χίλια μικρά κομμάτια .Καθένα από αυτά ,ίσως κι ένας έρωτας..

Το αποτέλεσμα όμως είναι ,πως και στους δυο....πάντα και για πάντα κάτι καθρεπτίζεται..

Ετσι γίνεται πιστεύω και στην ψυχή μας.Για πάντα κάτι κουβαλάμε μαζί μας από αυτό που νιώσαμε...Γιατί όταν τον νιώσαμε ήταν απλά αληθινό.....

Ποιός από εμάς έχει ξεχάσει τον παιδικό του έρωτα.Ποιός μπορεί να πει με

απόλυτη πίστη, ότι τους έρωτες του , τους ξέχασε και πως ποτέ δεν τους φέρνει στην μνήμη του.....

Κανείς....
Εγώ λοιπόν, σε αυτό το για πάντα πιστεύω....

Γιατί ...καθρέπτης είπαμε είναι η ζωή μας...και είτε ολόκληρος ,είτε

σε κομμάτια ,πάντα μέσα του κάτι θα καθρεπτίζεται....
Καλημέρα σας...

Ιδια διαδρομή (6)

......Ηταν 3 τα ξημερώματα ,όταν , από το νοερό της ταξίδι την έβγαλε απότομα ένα ρίγος που διαπέρασε το κορμί της.Η φωτιά στο τζάκι είχε πια σβήσει και μόνο τα κάρβουνα έμεναν να την κοιτάζουν σαν δυο μάτια τεράστια και κατακόκκινα...Σηκώθηκε και αναζήτησε για άλλη μια φορά το κινητό της....Τίποτα κανένα μύνημα...Μα τι διάολο μονολόγησε ,γιατί δεν έχει πάρει ακόμα τηλέφωνο...Ασυναίσθητα σχημάτισε τον αριθμό του ,αλλά αμέσως πάτησε το πλήκτρο με το κόκκινο σημάδι...Ακυρο είπε...αν θέλει θα πάρει αυτός.

....Κατευθύνθηκε προς την θέση της και διαπίστωσε πως τα ξύλα είχαν τελειώσει..Φτούυυυυ ,τώρα έπρεπε να κατέβει στο λεβητοστάσιο για να φέρει μερικά.Φόρεσε το παλτό της ,πήρε τα κλειδιά και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά..Εφτασε στην είσοδο και αντί για ξύλα ,αποφάσισε να περπατήσει λίγο...
......Το κρύο είχε μαλακώσει και ο αέρας που πάγωνε το πρόσωπό της ,την έκανε να νιώθει μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας....Εφτασε στη γωνία και έστριψε στο στενό, απέναντί της ορθωνόταν επιβλητικό το σπίτι του Δημήτρη..Το κοίταξε , σπίτι παλιό ,αρχοντικό της εποχής του ,πόσα και πόσα δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει στο πέρασμα του χρόνου .Αν μπορούσε να μιλήσει και τι δεν θα έλεγε.....Ασυναίσθητα κοίταξε τα παράθυρα, τα παραθυρόφυλλα ήταν ανοιχτά...Αναστέναξε ανακουφισμένη.Ηταν ένα βίτσιο που είχε από παιδί ,δεν της άρεσαν τα σπίτια με τα κλειστά παραθυρόφυλλα, την μελαγχολούσαν και την φόβιζαν.Κι εκείνος λες και το γνώριζε ποτέ δεν τα έκλεινε..Πάντα ανοιχτά..και τα δικά της επίσης.Ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει αυτή της τη μανία...ακόμα κι όταν έφευγε για διακοπές και της φώναζε η μάνα της να κλείσει τα παράθυρα ..εκείνη απαντούσε *Αστα ρε μάνα,θα ψυχοπλακώσουμε την γειτονιά χωρίς λόγο....*
.......Στάθηκε για κάμποση ώρα και χάζευε την πόρτα του σπιτιού ,στο τέλος με μια απόλυτα φυσική κίνηση , έβαλε το χέρι της στην τσέπη ,πήρε τα κλειδιά, άνοιξε την πόρτα και με απαλές κινήσεις γλίστρησε μέσα...Μπήκε στο σαλόνι και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρά του...Προχώρησε προς το κρεβάτι και ξάπλωσε φαρδιά πλατιά...Οι σκιές στο δωμάτιο δεν την ξένιζαν,τις είχε δει χιλιάδες φορές από τότε που ήταν παιδί ,ήξερε κάθε σπιθαμή αυτού του δωματίου...Ανοιξε το πορτατίφ δίπλα της και το βλέμμα της πλανήθηκε στο δωμάτιο αναζητώντας την μεριά με τις φωτογραφίες....Να τες μονολόγησε ....όλες εκεί ,αμέτρητες φωτογραφίες πάνω στον λευκό τοίχο ...Ολες οι στιγμές της ζωής του ,ήταν εκεί πάνω και ο τοίχος φάνταζε σαν σελίδες από ανοιχτό βιβλίο...
....Ηταν όλες εκεί ,το παιδί ,η Μαρία ,η Ελένη ,η μάνα του ...όλες .Μόνο την δική μου φωτογραφία δεν έχει....σκέφτηκε με παράπονο...Την ενοχλούσε αυτό ,αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει να το ξεστομίσει...Βέβαια ούτε στο δικό της σπίτι υπήρχε φωτογραφία του, αλλά τουλάχιστον η Κατερίνα είχε μια εξήγηση..δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες ..Τους ανθρώπους που αγαπούμε έλεγε τους κουβαλάμε πάντα στην ψυχή μας ,δεν είναι ανάγκη και να τους εκθέτουμε σαν εκθέματα μουσείου..Αλλά ο λόγος ήταν άλλος...δεν τις γούσταρε τις φωτογραφίες...της είχε μείνει απωθημένο από τον θάνατο του πατέρα της ,όταν η μάνα της στόλισε κάθε γωνιά του σπιτιού με φωτογραφίες του πατέρα της, και αυτό έκανε τον πόνο της δυσβάσταχτο γι αυτόν τον χαμό...Από τότε είχε συνδυάσει ,σχεδόν αρρωστημένα ,τις φωτογραφίες με τους πεθαμένους...Γι αυτό και δεν τις γούσταρε...
.....Την ενοχλούσε όμως , που εκείνος ,δεν είχε δική της φωτογραφία ,αφού την άπεχθειά της για τις φωτογραφίες ,ούτε την καταλάβαινε αλλά ούτε και την συμμεριζόταν...
Το βλέμμα της στάθηκε στην φωτογραφία της Ελένης.....και η αυλαία για την νέα πράξη του έργου που είχε ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα εκείνης της μέρας...άνοιξε...ξανά...

Τι κατάρα!!!

Ρε παιδί μου, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει όλα τα στραβά να έρχονται μαζεμένα!
Γιατί ας πούμε ,δεν βάζουν ένα χρονοδιάγραμμα...Σήμερα θα πάω εγώ για βεγγιέρα ,αύριο εσύ και μεθαύριο το άλλο και ούτω καθεξής..
Τι κατάρα είναι αυτή.....???
Ας πούμε δεν γίνεται να έρχεται την Δευτέρα το ένα στραβό...να μαζεύεσαι , να ανασκουμπώνεσαι , να το πολεμάς και όταν πια έχεις κατατροπώσει τον εχθρό , να έρχεται το άλλο....
Τι διάολο πρέπει να έρχονται όλα όταν οι αμυνές σου είναι περιορισμένες .Γιατί να μην μπορείς να τα επιλύεις ένα την φορά..αλλά να πρέπει να βολοδέρνεις από το ένα στο άλλο...
Μα έτσι δεν λύνονται...πασαλείβονται απλά...και αφήνουν σημάδια....
Μάλλον γιατί έτσι είναι η ζωή θα μου πείτε....
Μάλλον γιατί πρέπει να μένουν τα σημάδια...για να έχουμε μνήμες και αναμνήσεις.
Ας είναι .....για να σηκώνουμε τα μανίκια λοιπόν...γιατί έχουμε αγώνα από αύριο...
Φασίνα.......και πάλι όσα βλέπει η πεθερά θα καθαρίσουμε....γιατί τις παραμελήσαμε τις δουλειές και μαζεύτηκαν κάμποσες...

Οφφφφφφ!!!

Κάτι σαν παιχνίδι!!!

Το αποφάσισα στα ξαφνικά...θα αρχίσω τις αφιερώσεις σε γνωστούς και φίλους.

Θα αρχίσω την αφιέρωση με τον εαυτό μου.

Ενα τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω ,αγγίζει την ψυχή μου.

And so it is

Just like you said it would be

Life goes easy on me most of the time

And so it is

The shorter story no love, no glory

No hero in her skies

Ican't take my eyes off of you

I can't take my eyes off you

And so it is

Just like you said it should be

We'll both forget the breeze

Most of the time

And so it is

The colder water

The blower's daughter

The pupil in denial

I can't take my eyes off of you

I can't take my eyes off you

Did I say that I loathe you?

Did I say that I want to leave it all behind?...

I can't take my mind off of you

I can't take my mind off you...

I can't take my mind...My mind...my mind...'Til I find somebody new

Eνας καινούριος άνθρωπος!!!

Ενας καινούριος άνθρωπος ή μάλλον δυό ,μπήκαν στην ζωή μου από χτες το βράδυ.

Είναι μια γυναίκα για την οποία ελάχιστα γνωρίζω και ο 10χρονος γιος της.

Είναι η σύντροφος του Νίκου.

Την καλοσωρίζω λοιπόν ,με όλη μου την ψυχή,Αφού από εδώ και πέρα οι ζωές μας θα εξαρτώνται η μια από την άλλη.

Να της υποσχεθώ πως θα την βοηθήσω ,έστω κι από απόσταση , σε ότι με αφορά , η σχέση με το παιδί μου και τον πρώην άντρα μου να είναι ομαλή και αρμονική.

Τούτο το γραπτό έχει περισσότερο χαρακτήρα παράκλησης.

Να την παρακαλέσω θέλω , να αγκαλιάσει και να αγαπήσει το παιδί μου σαν να ήταν δικό της.

Να της ευχηθώ να γίνει ευτυχισμένη ,αφού κι αυτή ,όπως όλοι μας ,άλλωστε ψάχνει την ευτυχία. Και μέσα από την προσωπική της ευτυχία ,να κάνει ευτυχισμένους και ήρεμους και τους δικούς μου ανθρώπους.

Είμαι εδώ για να βοηθήσω.

Καλημέρα άγνωστε καινούργιε άνθρωπε..

Καλώς όρισες στο σπιτικό μου...κερνάμε γλυκάκι.

Ιδια διαδρομή (5)

.....Το νερό που έριχνε με βιασύνη στο πρόσωπό της ,ξυπνούσε κάθε ρυτίδα του .Βιαζόταν να πάει στην κουζίνα .Τον άκουγε να φτιάχνει καφέ,ένιωθε ξανά , μετά από καιρό ,την παρουσία του μέσα στο σπίτι κι αυτό την γέμιζε με λαχτάρα.Ηξερε καλά πως τίποτα δεν θα έλεγαν για τα περασμένα,καμία εξήγηση δεν θα δινόταν.Οι εξηγήσεις ήταν πράγματα που δεν χωρούσαν μεταξύ τους.Από τα παιδικά τους ,τότε που τσακώνονταν για μια μπάλα ή την μονόπολη ,όταν τα ξανάβρισκαν συνέχιζαν το παιχνίδι τους ,από εκεί που το είχαν αφήσει ..Εξηγήσεις και συγνώμες δεν δίνονταν ποτέ.Ας τους έλεγαν οι μανάδες τους, θα τα βρουν μόνοι τους .Αυτοί μόνο ξέρουν το πως...Ετσι και τώρα...καμία εξήγηση ,καμία συγνώμη.

....Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα και τον βρήκε να την περιμένει με το τάβλι ανοιχτό , δίνοντας της τα ζάρια....Εξάρες φώναξε...και τον είδε να συνοφρυώνεται ,μουρμουρίζοντας κάτω από τα δόντια ...*αμάν αυτή η κωλοφαρδία σου πια*..Είχαν φτάσει στο τελευταίο *φεύγα* ,όταν της ανακοίνωσε..

-Το Σαββάτο μην κανονίσεις τίποτα, θα βγούμε, θέλω να γνωρίσεις την Ελένη.

-Κι αν δεν θέλω?

-Θες .Και η κουβέντα έκλεισε εκεί.

.....Ολη την βδομάδα είχε τα νεύρα της, όλα της έφταιγαν , όσο δε πλησίαζε το Σάββατο η κατάσταση γινόταν όλο και πιο εκνευριστική.Αδημονούσε και νευρίαζε συνάμα για την έξοδο αυτή.Είχε μεγάλη περιέργια να γνωρίσει την γυναίκα για την οποία τους αρνήθηκε όλους η σχεδόν όλους.Από το πρωί του Σαββάτου ,ετοιμαζόταν σαν νύφη , μαλλιά ,νύχια όλα στην εντέλεια...Είχε από ώρα ετοιμαστεί και τον περίμενε, άκουσε την κόρνα και κατέβηκε...Μπήκε στο αυτοκίνητο ,τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της και του είπε...άντε τι κάθεσαι ..ξεκίνα.

-Είσαι πανέμορφη , είπε και έβαλε μπρος την μηχανή.Στην διαδρομή δεν αντάλλαξαν κουβέντα..Εφτασαν στην Κηφισιά και πάρκαραν ..Φτάσαμε της είπε..πάμε.

...Μπαίνοντας στο μαγαζί ,η καρδιά της κόντευε να σπάσει, είχε εκατο χιλιάδες φορές φανταστεί αυτή την γυναίκα και τώρα να που θα την έβλεπε μπροστά της.Και την είδε.....Εκείνη όρμηξε στην αγκαλιά του και τον φίλησε ,σχεδόν επιδεικτικά..Εκείνος την αγκάλιασε της ανταπέδωσε το φιλί και την τράβηξε προς το μέρος της....Να σου γνωρίσω την Ελένη ...της είπε. Ελένη αυτή είναι η Κατερίνα..,το Κατερινάκι μου.

-Εχω ακούσει πολλά για σένα.

-Χαίρω πολύ απάντησε η Κατερίνα . Εγώ πάλι ,δεν έχω ακούσει τίποτα.

Ηταν μια γνωριμία χλιαρή.Η γυναίκα ήταν πολύ όμορφη ,μελαχροινή με μαύρα ,ολοφώτεινα μάτια , αδύνατη ,ψηλή.Το δέρμα της απαλό και τα χρόνια της ...λίγα..το πολύ μέχρι 30..

Την κοιτούσε καθώς έλεγαν τα απαραίτητα και όσο κι αν την απόφευγε η σύγκριση ερχόταν και φώλιαζε στο μυαλό της....Ηταν το τελείως αντίθετο από αυτήν. Ο χαρακτήρας της ,παρορμητικός και χειμαρώδης, μιλούσε ,γελούσε και είχε την άνεση που της προσέφεραν τα 30 της χρόνια.Προσπάθησε να είναι αντικειμενική και δίκαιη στην κρίση της , το είχε αυτό η Κατερίνα ,όσο κι αν την πονούσε κάτι ,δεν μπορούσε παρά να είναι δίκαιη στην κρίση της.

Ανθρωπος ακέραιος.Της άρεσε η Ελένη ,είχε πάνω της ότι ζήλευε, ότι δεν είχε η ίδια..όμως κάτι δεν της πήγαινε καλά...Το ένστικτό της της άναβε κόκκινο λαμπάκι.Ετσι ήταν η Κατερίνα ....τα πάντα τα έλεγχε με το ένστικτο...Πρώτα θα άκουγε την φωνούλα μέσα της και μετά θα έβγαζε συμπέρασμα.Και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχε πέσει έξω ...Πάντα αλάνθαστο το ένστικτο...Ετσι και τώρα, κάτι δεν της πήγαινε καλά...Αλλά θα το ξεχνούσε..με τον καιρό . Όπως και το ξέχασε.

.....Η βραδιά είχε τελειώσει ,αφήνοντας την Ελένη στο σπίτι της.Στο δρόμο της επιστροφής, οι κουβέντες τους ήταν περί ανέμων και υδάτων..Μόνο λίγο πριν στρίψουν στο στενό τους και παρκάρουν , την ρώτησε.

-Λοιπόν σε ακούω.Τι δεν σου άρεσε? Πόσο καλά την γνώριζε όμως.

-Τίποτα ,όλα μια χαρά.

-Δεν θα μου πεις?

-Θα σου πω, αλλά όχι ακόμα ...Δώσε μου λίγο χρόνο.

Εγειρε στο καπώ του αυτοκινήτου και την τράβησε στην αγκαλιά του.Χρόνο ? Τι χρόνο ? Σιγά ,οικόπεδο θα αγοράσεις?

-Τι σε νοιάζει τι θα πω εγώ...Εσύ κάνε ,αυτό που θες να κάνεις.Λες και άκουσες ποτέ κανέναν..του ψυθίρισε.

-Με νοιάζει , με νοιάζεις εσύ.

Καλά ...θα σου πω ,αλλά θα περιμένεις ...Πάω τώρα γιατί αύριο θα σηκωθώ νωρίς.

-Καληνύχτα .

-Καληνύχτα αστέρι..και κοίτα μην ξανακλειδώσεις την μπαλκονόπορτα.

-Ημουν θυμωμένη....γειά..!!!!

Ιδια διαδρομή (4)

.....Κράτησε για λίγο στα χέρια της το κινητό,περισσότερο από βαριεμάρα ,παρά από αναμονή...εξάλλου ήταν σίγουρη πως δεν θα της απαντήσει.Ποτέ δεν έγραφε μυνήματα..δεν τα γούσταρε..μόνο μια κλήση έκανε καθώς έμπαινε στο χωριό ,για να την ενημερώσει ότι είχε φτάσει καλά.....και μετά σιωπή.Και αυτή δεν έμπαινε στον κόπο να του απαντήσει..δεν ήθελε να τον ενοχλεί, τα συγκεκριμένα σαββατοκύριακα στο χωριό ήταν δίκα του, ήταν η προίκα του.Γι αυτόν ήταν ,όπως με μανία υποστήριζε , η ανάσα του...αυτή τα χαρακτήριζε νεκρά

...Κάποτε είχε τολμήσει και να αστιευτεί,αλλά στην αίσθηση της αγριεμένης του όψης ,είχε μαζευτεί βιαστικά,σκεπτόμενη ..* Αστο , δεν το σώζεις τώρα*
...Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ,νευρίαζε πολύ που δεν της απαντούσε , με τον καιρό όμως το συνίθισε.Γύρισε στην θέση της δίπλα στο τζάκι, γέμισε το ποτήρι της με κρασί και άφησε το βλέμμα της να χαθεί πέρα από το παράθυρό , μέσα στο μαύρο του ουρανού και της νύχτας.......Από τα μάτια της περνούσαν εικόνες, που της προκαλούσαν μια αίσθηση δυσάρεστη ,τα ανοιγόκλεινε μήπως και φύγουν ,αλλά αυτές δεν τις έκαναν το χατήρι

.......Οι μέρες που ακολούθησαν μετά από εκείνο το βράδυ ,ήταν βασανιστικές,Είχε επιλέξει να απομακρυνθεί, υποστηρίζοντας πως δεν θα εμπλεκόταν σε ότι θα γινόταν εκείνες τις μέρες. Εξάλλου δεν άντεχε να λέει ψέμματα και στην Μαρία.Η αλήθεια όμως ήταν άλλη...δεν άντεχε να τον νιώθει να βασανίζεται ,για κάποια άλλη!!Οι εξελίξεις βέβαια ήταν γοργές,ήταν αλλωστε του χαρακτήρα του να δίνει σαφείς και ξεκάθαρες λύσεις,έστω κι αν αργούσε για λίγο.

...Ο πανικός που επικράτησε ήταν .απερίγραπτος, γονείς χαμένοι να προσπαθούν να τον μεταπείσουν, φίλοι ,συγγενείς...όλοι πάνω του , Μαρία ,το παιδί και εκείνος ένα ερείπιο,ένας άνθρωπος που έψαχνε την λύτρωση

...Η ίδια δεν αναμείχτηκε καθόλου κι όταν η Μαρία την κατηγόρησε πως το ήξερε ,κατέβασε το κεφάλι και έφυγε ,δίχως να πει λέξη

...Εκείνο τον καιρό ,τον απέφευγε ,όπως ο διάολος το λιβάνι.Περίμενε να φύγει πρώτος για την δουλειά,και μετά έφευγε αυτή, μην τυχόν και τον συναντήσει. Τα απογεύματα κλεινόταν στο σπίτι . Μέχρι και το αυτοκίνητο πάρκαρε στο άλλο στενό...Τον παρακολουθούσε όμως...από μακρυά.Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες,εκείνος ήταν καταβεβλημένος, αδύνατος ,σκυθρωπός.

...Την όψη του ,την είδε λίγο ανακουφισμένη όταν η Μαρία φόρτωσε και τα τελευταία πράγματα από το σπίτι και έφυγε.Μετά τον έχασε,περίμενε να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση...

Τον περίμενε κάθε βράδυ με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή...*Που θα πας ,σκεφτόταν , θα έρθεις...κάποια στιγμή θα φανείς..* και ο καιρός περνούσε

......Η ζωή της είχε πάρει τους κανονικούς της ρυθμούς. Η δουλειά ,το σπίτι ,οι βόλτες και ἐνα καινούργιο φλερτ ,που έμελε να γίνει και ο μελλοντικός της σύζηγος...την είχαν συνεπάρει για λίγο από το θέμα *Δημήτρης*.

Ωσπου ένα πρωί,.την ξύπνησε ένα ελαφρύ αεράκι που έμπαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο.Ανασηκώθηκε τεμπέλικα και κοίταξε προς την μπαλκονόπορτα,ήταν σίγουρη πως την είχε κλείσει το προηγούμενο βράδυ.όταν ,τον ένιωσε για άλλη μια φορά και πριν της μιλήσει ,βρισκόταν στην πόρτα της κουζίνας και τον χάζευε

.......Συνεχίζεις ακόμα να μην βάζεις ζαχαρη στον καφέ,την ρώτησε χωρίς να γυρίσει ή άλλαξε κάτι???

.....Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ ,του απάντησε φεύγοντας για το μπάνιο...Και καθώς εκείνος γέμιζε τα φλυτζάνια του καφέ,αναρωτήθηκε πόση ώρα άραγε να βρισκόταν στο σπίτι....

Η ικανοποίηση της δεν περιγραφόταν,χοροπηδούσε μέσα στο μπάνιο και ούρλιαζε από χαρά χωρίς να ακούγεται .....Ηρθες ...τελικά δεν άντεξες ...ήρθες.....

(υγ..Συγχωρήστε με αν σας κουράζω...αλλά...όσο γράφω τόσο περισσότερο μου έρχονται εικόνες...θα το τελειώσω όμως...Λίγη υπομονή...και εύχομαι να σας ανταμοίψω

Ποίηση....

Αποδεχόμενη την πρόσκληση της μάνας μάγισσας σας γράφω ένα από τα λίγα τα ποιητικά που μου αρέσουν...

Ελύτης λοιπόν....ο μέγας και βέβαια *Το δελφινοκόριτσο* ,από τα *Ρω του έρωτα*

Εκεί στης Ύδρας τ' ανοιχτά και των Σπετσών
να σου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο

Μωρέ τού λέω πούν' το μεσοφόρι σου
έτσι γυμνούλι πας να βρεις τ' αγόρι σου

Άιντε μωρό μου, ανέβα και κινήσαμε
πέντε φορές τους ουρανούς γυρίσαμε

Αγόρι εγώ δεν έχω, μου αποκρίνεται
Βγήκα μια τσάρκα για να δω τι γίνεται

Δίνει βουτιά στα κύματα και χάνεται
ξανανεβαίνει κι απ' τη βάρκα πιάνεται.

Θεέ μου, συγχώρεσέ με, σκύβω για να δω
κι ένα φιλί μου δίνει, το παλιόπαιδο.

Σα λεμονιά τα στήθη του μυρίζουνε
κι όλα τα μπλε στα μάτια του γυαλίζουνε

Είναι από τα καλύτερα μου...ακριβώς γιατί είναι ασιόδοξο.. και μου φέρνει στο μυαλό χρώματα και μυρωδιές....
Δεν θα καλέσω κανέναν....όποιος θέλει ας κοπιάσει.

υγ η φωτο είναι από το νετ

Iδια διαδρομή (3)

....Τις σκέψεις της διέκοψε βίαια ο ήχος της βροχής, πλησίασε το παράθυρο και για κάμποση ώρα έμεινε να χαζεύει την νεροποντή..στο βάθος του ουρανού οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό.. Τι όμορφα χρώματα ...σκέφτηκε ,συγκεντρώθηκε στον ήχο της βροχής ,προσπαθώντας να απομονώσει τους ήχους της πόλης, που πάντα την ενοχλούσαν , αφόρητα.

-Αχ ...αναστέναξε..τι κρίμα...έπρεπε να είχα πάει μαζί του...Αλήθεια τι ώρα να είναι άραγε...?Γύρισε ,κοίταξε το ρολόι...ήταν πια 11,45..έπρεπε από ώρα να είχε φτάσει...Πλησίασε στο τραπέζι ,πήρε το κινητό της...Κανένα μύνημα...Δεν την πήρε....Παραξενεύτηκε και νευρίασε λίγο .Αφησε το κινητό με μια κίνηση απότομη στο τραπέζι ,μονολογώντας...-μην πάρεις...!!! Ουφ πια....Πλησίασε στο τζάκι με το δεύτερο μπουκάλι κρασί,ανακάτεψε τα κούτσουρα και έμεινε εκεί ξαπλωμένη δίπλα στη φωτιά....Δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό τώρα...τώρα ήθελε να συνεχίσει το ταξίδι της....

Η βροχή που ξέπλενε τους δρόμους,της έφερε στο νου ,μια άλλη βροχερή νύχτα..Στο μυαλό της σχηματίστηκε η εικόνα μιας γυναίκας...της Μαρίας...Η Μαρία ,ήταν η πρώην γυναίκα του Δημήτρη..Ηρεμος άνθρωπος ,αγαπητός σε όλους. Με τον Δημήτρη γνωρίστηκαν στην Αγγλία και μετά από αρκετά χρόνια παντρεύτηκαν...μια βροχερή νύχτα...Την θυμάται εκείνη την μέρα.είχε την τρέλλα και την χαρά,που έχουν όλες οι μέρες των γάμων και ενώ όλα έδειχναν πως το βράδυ τα ήταν γλυκό και ήρεμο...Είχε ξεσπάσει μια καταιγίδα...!!!!σαν την αποψινή.

Ο Δημήτρης ήταν πανέμορφος γαμπρός, ψηλός , μελαχροινός ..πραγματικά πολύ όμορφος.Τον θαύμαζε με όλη την δύναμη της ψυχής της και καμάρωνε που θα στεκόταν πλάι του ,ως κουμπάρα...Τον ακολουθούσε όλη την μέρα με τον βλέμμα της ,όπου κι πήγαινε , ότι κι αν έκανε..Τότε δεν ήξερε γιατί ...αργότερα ....όμως κατάλαβε.

Είχε κάτι στο βλέμμα του, στην όψη του , που δεν μπορούσε τότε να εξηγήσει,θα το εξηγούσε λίγα χρόνια αργότερα...Τότε εκείνη την αίσθηση ,την απόδωσε ,στο άγχος της μέρας...Λίγα χρόνια αργότερα ,θα διαπίστωνε ,πως ο Δημήτρης της απλά ...δεν ήταν ευτυχίσμενος...εκείνη τη νύχτα...

Με τη Μαρία ,έζησαν μαζί τρία χρόνια ,έκαναν κι ένα κοριτσάκι την Αννα ...όλα έδειχναν ήρεμα και κατασταλλαγμένα στην ζωή του..¨Ολα καλώς καμωμένα , όπως συνίθιζε να λέει..Τίποτα δεν προμύνηε το κακό που θα ερχόταν..Μέχρι που ,ένα απόγευμα ,ο κόσμος της γκρεμίστηκε με μιας , ο θαυμασμός της έγινε απέχθεια (προς στιγμή),τον είδε μπροστά της ,σε μια βόλτα στην Πλάκα ,αγκαλιά με άλλη γυναίκα..Πέρασε δίπλα της ,της έριξε ένα έντονο βλέμμα...του στυλ...Φύγε ,προχώρα, θα τα πούμε αργότερα και προσπέρασε σαν να μην έτρεχε τίποτα...Ωρες αργότερα ,θα σκαρφάλωνε από το μπαλκόνι της και θα γλυστρούσε στην κρεβατοκάμαρά της ,όπως τότε που ήταν παιδιά. Τότε που όταν ήθελαν να μην τους πάρουν χαμπάρι..σκαρφάλωνε στο μπαλκόνι της και έμπαινε στο σπίτι κρυφά...

-Δεν τον άκουσε ,τον ένιωσε και γύρισε προς το μέρος του...Το βλέμμα του έβγαζε φωτιές..Δεν την άφησε να αρθρώσει λέξη...Της ανακοίνωσε απλά ,τι σκόπευε να κάνει...

- Την αγάπω ,της είπε ...και θα χωρίσω..Μην προσπαθήσεις να μου πεις τίποτα...Δεν αλλάζω γνώμη..

Και δεν προσπάθησε , δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την είχε πονέσει περισσότερο η προδοσία στην οικογένειά του ,ή η προδοσία στην φιλία τους....??Ολα την πονούσαν, μα περισσότερο την πονούσε ...η λατρεία που έβλεπε στην όψη του ,καθώς μιλούσε γι αυτήν την γυναίκα...Δεν τον αναγνώριζε....το πάθος του γι αυτήν ήταν διάχυτο..όλο του το είναι το φώναζε...Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ,αγρίευαν και γλύκαιναν από την μια στιγμή στην άλλη , όταν ανέφερε το όνομά της..

Τότε ,εκείνη την νύχτα...ήταν η πρώτη κι τελευταία φορά που τον μίσησε με όλη της , την ψυχή...

Νευριασμένη με την ίδια της την σκέψη ,ακόμα της προκαλούσε ένταση αυτή η ανάμνηση, σηκώθηκε κι έψαξε το κινητό της.

Το πήρε και σχημάτισε ένα μύνημα...*Μέχρι πότε θα ζεις με φαντάσματα?*....

(υγ συνεχίζεται)

Ιδια διαδρομή (2)

...Ἐνας αναστεναγός ανακούφισης ακούστηκε από μέσα της ,καθώς έμπαινε στο σαλόνι.

-Και τώρα οι δυό μας , σκέφτηκε και προσπάθησε να ξεχάσει την γκρίνια του Δημήτρη.Το σπίτι ήταν παγωμένο από τον χιονιά και σκέφτηκε πως ,καλύτερα να άναβε το τζάκι.

Εξάλλου το είχε προγραμματίσει, θα σάπιζε αυτό το σαββατοκύριακο στον καναπέ.Φωτιά ,κρασί ,ντελίβερι ,dvd και ύπνος, δεν θα κουνούσε ρούπι...Εβαλε τα ξύλα ,βλαστήμησε λίγο γιατί παιδεύτηκε να ανάψει φωτιά ,(ποτέ δεν ήταν καλή σε αυτό) και όταν οι φλόγες άρχισαν να ξεπηδούν ανάμεσα από τα κούτσουρα, έμεινε άγαλμα να τις χαζεύει...Λίγα πράγματα την μαγνήτιζαν τόσο πολύ......ένα από αυτά ήταν και η φωτιά.

Εκεί ανάμεσα στις φλόγες και την ζεστασιά που χάιδευε το προσωπό της , ξεπήδησε η μορφή του , ασυναίσθητα κοίταξε το ρολόι του φούρνου.....18,45 .-Τώρα θα έχει βγει στην εθνική μονολόγησε και ήταν ασυνείδητη η φωνή ,γιατί αμέσως σηκώθηκε χωρίς καν να έχει ακούσει τι είπε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.

Πεινούσε σαν λύκος , αλλά το ανέβαλε για αργότερα.Τώρα θα έκανε μπάνιο...,γέμισε την μπανιέρα με καυτό νερό ,πέταξε τα ρούχα της και χώθηκε μέσα .Και το νερό το λάτρευε κι όταν μπορούσε ,χάριζε στον ευατό της αυτήν την πολυτέλεια..ένα αργό και απολαυστικό μπάνιο...Σαν τα μικρά παιδιά ,έπαιζε με το νερό, ακόμα και βουτιές έκανε μέσα στη μπανιέρα...Πρέπει να χάζεψε ,πολύ ώρα ,γιατί το νερό άρχισε να παγώνει και έξω είχε ήδη βραδυάσει...Βγήκε και τυλίχτηκε με την πετσέτα ,καθαρίζοντας τον καθρέπτη για να δει την αντανάκλασή της ,είδε πάλι την μορφή του...Ανασήκωσε σχεδόν αδιάφορα τους ώμους και βγήκε από το μπάνιο....Η φωτιά στο τζάκι κόντευε να σβήσει, έβαλε ξύλα στην φωτιά , γέμισε το ποτήρι με το αγαπημένο της κρασί, κόκκινο Αγιωργίτικο.Σε λίγο θα άρχιζε και η αγαπημένη της σειρά...Χάζεψε λίγο τα dvd που είχε για αργότερα και έκανε ζάπινγκ...

Οταν γύρισε να κοιτάξει την ώρα ...το ρολόι έδειχνε 20,50...αμέσως στο μυαλό της ζωγραφίστηκε μια πόλη...η Λαμία...τούτη την ώρα πρέπει να περνούσε έξω από το Κάστρο...

Νάτος πάλι ....ο Δημήτρης , ασυναίσθητα έφερε στο μυαλό της την διαδρομή και για κάμποσα λεπτά ...ταξίδεψε μαζί του....Αχ βρε Δημήτρη ,σκέφτηκε, τόσα χρόνια την ίδια διαδρομή κάθε δεύτερη Παρασκευή το ίδιο δρομολόγιο...δεν κουράστηκες ?

Ο Δημήτρης, ήταν ο ήρωας της , από τότε που ήταν παιδί,τον θαύμαζε ,τον αγαπούσε και ως παιδί τον είχε ερωτευθεί κιόλας..Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, λίγα χρόνια μόνο μεγαλύτερος της , μοναχοπαίδι με καλή ανατροφή ,καλός μαθητής , καλός άνθρωπος,ήσυχος ,ευγενικός.Σαν παιδί ,ύπηρξε το καμάρι της οικογένειας και των φίλων..Παράδειγμα προς μίμηση που λένε.Τον θυμάται τότε ..στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ,που την έπαιρνε στους ώμους, για να την περάσει απέναντι ,όταν πλυμμήριζε ο δρόμος του σχολείου,που πλάκωνε όποιον την πείραζε,που την βοηθούσε στα μαθηματικά ,γιατί ήταν σκράπας. Τον θυμάται και αργότερα που την πήγε στο πρώτο της ραντεβού....Στις 9,30 θα είσαι πίσω ...της είχε πει με ύφος πολλών καρδιναλίων.

Θυμήθηκε και τον πόνο που αισθάνθηκε όταν έφυγε για σπουδές στην Αγγλία...-Ελα ρε χαζό ,πως κάνεις έτσι 3 χρόνια είναι , να δεις θα περάσουν...εμείς δεν θα χαθούμε....

Και δεν χάθηκαν , κοντά σαράντα χρόνια τώρα...είναι συνοδοιπόροι στην ίδια διαδρομή...και μοιάζουν πολύ....Ακόμα και οι ζωές τους στα μεγάλα και τα δύσκολα μοιάζουν...

Ωραία αναδρομή ,σκέφτηκε ,καθώς το μπουκάλι κόντευε να αδειάσει. Τι σε έπιασε μέσα στην νύχτα και τα θυμάσαι όλα αυτά...¨Ηθελε όμως να το κανει αυτό το νοερό ταξίδι ,απόψε...γι αυτό και συνέχισε.....

(Υγ συνεχίζεται...)