Αγγιγμα ψυχής

Πάντα μου άρεσε να μαγειρεύω, αν και μεταξύ μας δεν τα πολυκατάφερνα , εκτός από δύο τρία φαγητά – γλυκά , το κέικ μου για παράδειγμα , η κοτόσουπα μου και το μοσχαράκι μου το κοκκινιστό. Για όλα τ άλλα δεν θα κοκορευόμουν κιόλας.
Κατά την περιήγησή μου λοιπόν στο κόσμο του ίντερνετ ,μέσα σε διάφορα άλλα
Το πρώτο που ξεχώρισα και μπήκε κατευθείαν στα αγαπημένά μου ,ήταν το blog
Hungry for life. Oχι τόσο για τις ενδιαφέρουσες συνταγές και την βοήθεια που μου δόθηκε όταν την χρειάστηκα …αλλά περισσότερο για το ταξίδι και το τρατάρισμα που δέχτηκα . Κέρασμα ψυχής ,όπως εγώ το αποκαλώ..
Τι να πω γι αυτούς τους ανθρώπους.
Ο τρόπος που γράφουν….? Ταξίδι γαλήνιο και ήρεμο σε μέρη που το κυρίαρχο στοιχείο είναι η παρέα .
Να διαβάζεις και να βρίσκεσαι δίπλα τους, να ακούς τα κατσαρόλια και τα ντετζερέδια να κάνουν θόρυβο…Να λες…βάλε λίγο αλάτι ακόμα ,δεν έχει πιάσει .
Να τρέχεις , να γυρίσεις το ψητό να μην αρπάξει στο σοτάρισμα .Να διαβάζεις τις λέξεις γλυκό , ξινό ,πικρό και να νιώθεις στο στόμα τις γεύσεις.
Να μυρίζεις το κέικ σοκολάτας που ψήνεται., να αισθάνεσαι το τυρί να λιώνει στο στόμα…Να ανοίγεις φύλλο και να παίζεις με τα κορίτσια με τα αλεύρια..
Να διπλώνεις τα τυροπιτάκια ,να πλάθεις τα κεφτεδάκια και να αισθάνεσαι στα χέρια σου την ζύμη …
Κι ύστερα την άλλη ώρα , να βρίσκεσαι σε ένα τραπέζι στην βεράντα της Λαμπρινής , στο κήπο της Χουανίτα , στην κουζίνα της Ροξ, ή στο μπαλκόνι της Ονειρο…να ατενίζεις το τοπίο στην ομίχλη... και εκεί όλες μαζί να δοκιμάζετε αυτά που φτιάξατε , να πίνετε τα λικεράκια σας ,να γελάτε και να κουτσομπολεύετε…με θέματα τα πάντα…
Λίγοι άνθρωποι μπορούν να το καταφέρουν αυτό….λίγοι .
Άνθρωποι που η τέχνη τους …δεν σταματά στην μαγειρική τους .
Άνθρωποι που η κυριότερη τέχνη τους …είναι ν αγγίζουν την ψυχή σου.

Καλημέρα
Ευχαριστώ

Η Θεία η Σία

Είναι πραγματικά απροσδιόριστο ,το πώς , αλλάζει η ζωή σου από την μια στιγμή στην άλλη.
Σάββατο απογευματάκι μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα και εκεί που είσαι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στον καναπέ σου και πάνω που είναι να σε αγκαλιάσει ο μορφέας….ντριννννν χτυπά το τηλέφωνο.
Φτου ρε γαμώτο ,σκέφτεσαι ,αμφιταλαντεύεσαι όπως πάντα στο να το σηκώσεις η όχι και όπως πάντα το σηκώνεις.
Παρακαλώ…
Από την άλλη πλευρά ,,μια φωνή που μιλάει σχεδόν ακαταλαβίστικα και ασθμαίνει σαν το τρενάκι των Καλαβρύτων ,φέρνοντας σου στο μυαλό αυτήν την πανέμορφη διαδρομή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας , κάτι προσπαθεί να σου πει…
Σιγά απαντάς , ποιος είναι ? δεν καταλαβαίνω τίποτα?
Η φωνή από την άλλη μεριά , παίρνει μια βαθιά ανάσα…και αρχίζει από την αρχή…
Ντίνα τρέξε ,η θεία η Σίαααα, μάλλον έπαθε έμφραγμααααα, έχουμε καλέσει ασθενοφόρο…αλλά αργεί…και μετά παύσηηηηηη
Τι έγινε αναρωτιέσαι ,ποιος ήρθε….
Και σαν να σε χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα ,πετάγεσαι κι αρχίζεις να φοράς ότι βρεθεί μπροστά σου ..παίρνεις τα κλειδιά και τρέχεις…
Η απόσταση από το σπίτι σου μέχρι το σπίτι της θείας ….ένα τέταρτο με το αυτοκίνητο….και στα αυτιά σου ξεφωνίζει κάποιος …
ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩΩΩΩ
Σκάσε επιτέλους ,σκάσε…και προχώρα…
Να προλάβωωωω σου λέει τώρα λίγο πιο σιγά..
Μετά από αυτό το δεκαπεντάλεπτο ,που μοιάζει με μήνα …φτάνεις επιτέλους στην θεία…
Κόσμος έξω από το σπίτι μαζεμένος , δεν σε παραξενεύει όμως ..έτσι είναι πάντα έξω από το σπίτι της θείας.
Παραμερίζεις και μπαίνεις ,η ξαδέρφη η Μαρία κίτρινη σαν το πανί σε κοιτάει και τα μπήγει, όπως τα μπήγει το παιδί σου , όταν δεν τον αφήνεις να δει τηλεόραση.
Προχωράς στην κρεβατοκάμαρα και να σου η θεία , ξαπλωμένη με όψη πεθαμένου και μισολιπόθυμη.
Και τότε …παθαίνεις αυτό που λένε …πέρασε όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου ….
Γυρνάς πίσω ,τότε που ήσουν μωρό, 3 χρονών και εκεί στην μικρή κουζινούλα πήγες και έβαλες τον κώλο σου πάνω στην σόμπα υγραερίου ,πήρε φωτιά το βρακί σου και έτρεχε αλαφιασμένη η καημένη η θεία για να σου σβήσει τον απαυτό.
Τότε που σε γλίτωνε, από τα χέρια της γιαγιάς που σε κυνηγούσε γύρω -γύρω στον κήπο της αυλής με τα γεράνια και τις ορτανσίες ,για να μην τις φας, επειδή δεν έπινες το γάλα..
Τότε που τα απογεύματα ,μαζευόταν η γειτονιά στο πεζούλι της θείας και αρχίζανε τα πασατέμπα και το κουτσομπολιό.
Και στις Κυριακές …που κλείδωνε το καμαράκι ..για να κοιμηθείς λίγο παραπάνω γιατί η κακούργα η γιαγιά ,σε ξυπνούσε άγρια χαράματα για την εκκλησία.
Θυμάσαι ακόμα …τότε που κάθε μέρα ανέβαινε από το σπίτι της στο δικό σου για να κάνει την ένεση στον πατέρα σου.
Θυμάσαι πως εκείνος ,πριν πεθάνει , κάτι της εκμυστηρεύτηκε ,που ποτέ δεν έμαθες.
Θυμάσαι γάμους ,βαφτίσια ,γιορτές και εκδρομές….Θυμάσαι και το κόκκινο το φόρεμα…
Με αυτά και με αυτά …..βρίσκεσαι έξω από την εντατική…με έναν τύπο με άσπρη μπλούζα να σου λέει πως, η θεία η Σία έπαθε 3 εμφράγματα ,πως τα 2/3 της καρδιάς είναι κατεστραμμένα και πως πρέπει να είσαι προετοιμασμένη για τα πάντα…
Ποιά πάντα αναρωτιέσαι …για τι πράγμα να προετοιμαστώ…?
Για το μοιραίο ,απαντά…ο ασπροφορεμένος…
Τι λες ρε μεγάλε….η θεία μου ,είναι σκυλί Αγαρηνό….θα τα καταφέρει ..
Εξάλλου ….της χρωστάω κάτι …κι αν δεν της το δώσω …δεν πρόκειται να πάει πουθενά….

Υγ ..Ο Σεπτέμβρης δεν ήταν ποτέ ο μήνας μου.