Eνας καινούριος άνθρωπος!!!

Ενας καινούριος άνθρωπος ή μάλλον δυό ,μπήκαν στην ζωή μου από χτες το βράδυ.

Είναι μια γυναίκα για την οποία ελάχιστα γνωρίζω και ο 10χρονος γιος της.

Είναι η σύντροφος του Νίκου.

Την καλοσωρίζω λοιπόν ,με όλη μου την ψυχή,Αφού από εδώ και πέρα οι ζωές μας θα εξαρτώνται η μια από την άλλη.

Να της υποσχεθώ πως θα την βοηθήσω ,έστω κι από απόσταση , σε ότι με αφορά , η σχέση με το παιδί μου και τον πρώην άντρα μου να είναι ομαλή και αρμονική.

Τούτο το γραπτό έχει περισσότερο χαρακτήρα παράκλησης.

Να την παρακαλέσω θέλω , να αγκαλιάσει και να αγαπήσει το παιδί μου σαν να ήταν δικό της.

Να της ευχηθώ να γίνει ευτυχισμένη ,αφού κι αυτή ,όπως όλοι μας ,άλλωστε ψάχνει την ευτυχία. Και μέσα από την προσωπική της ευτυχία ,να κάνει ευτυχισμένους και ήρεμους και τους δικούς μου ανθρώπους.

Είμαι εδώ για να βοηθήσω.

Καλημέρα άγνωστε καινούργιε άνθρωπε..

Καλώς όρισες στο σπιτικό μου...κερνάμε γλυκάκι.

Ιδια διαδρομή (5)

.....Το νερό που έριχνε με βιασύνη στο πρόσωπό της ,ξυπνούσε κάθε ρυτίδα του .Βιαζόταν να πάει στην κουζίνα .Τον άκουγε να φτιάχνει καφέ,ένιωθε ξανά , μετά από καιρό ,την παρουσία του μέσα στο σπίτι κι αυτό την γέμιζε με λαχτάρα.Ηξερε καλά πως τίποτα δεν θα έλεγαν για τα περασμένα,καμία εξήγηση δεν θα δινόταν.Οι εξηγήσεις ήταν πράγματα που δεν χωρούσαν μεταξύ τους.Από τα παιδικά τους ,τότε που τσακώνονταν για μια μπάλα ή την μονόπολη ,όταν τα ξανάβρισκαν συνέχιζαν το παιχνίδι τους ,από εκεί που το είχαν αφήσει ..Εξηγήσεις και συγνώμες δεν δίνονταν ποτέ.Ας τους έλεγαν οι μανάδες τους, θα τα βρουν μόνοι τους .Αυτοί μόνο ξέρουν το πως...Ετσι και τώρα...καμία εξήγηση ,καμία συγνώμη.

....Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα και τον βρήκε να την περιμένει με το τάβλι ανοιχτό , δίνοντας της τα ζάρια....Εξάρες φώναξε...και τον είδε να συνοφρυώνεται ,μουρμουρίζοντας κάτω από τα δόντια ...*αμάν αυτή η κωλοφαρδία σου πια*..Είχαν φτάσει στο τελευταίο *φεύγα* ,όταν της ανακοίνωσε..

-Το Σαββάτο μην κανονίσεις τίποτα, θα βγούμε, θέλω να γνωρίσεις την Ελένη.

-Κι αν δεν θέλω?

-Θες .Και η κουβέντα έκλεισε εκεί.

.....Ολη την βδομάδα είχε τα νεύρα της, όλα της έφταιγαν , όσο δε πλησίαζε το Σάββατο η κατάσταση γινόταν όλο και πιο εκνευριστική.Αδημονούσε και νευρίαζε συνάμα για την έξοδο αυτή.Είχε μεγάλη περιέργια να γνωρίσει την γυναίκα για την οποία τους αρνήθηκε όλους η σχεδόν όλους.Από το πρωί του Σαββάτου ,ετοιμαζόταν σαν νύφη , μαλλιά ,νύχια όλα στην εντέλεια...Είχε από ώρα ετοιμαστεί και τον περίμενε, άκουσε την κόρνα και κατέβηκε...Μπήκε στο αυτοκίνητο ,τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της και του είπε...άντε τι κάθεσαι ..ξεκίνα.

-Είσαι πανέμορφη , είπε και έβαλε μπρος την μηχανή.Στην διαδρομή δεν αντάλλαξαν κουβέντα..Εφτασαν στην Κηφισιά και πάρκαραν ..Φτάσαμε της είπε..πάμε.

...Μπαίνοντας στο μαγαζί ,η καρδιά της κόντευε να σπάσει, είχε εκατο χιλιάδες φορές φανταστεί αυτή την γυναίκα και τώρα να που θα την έβλεπε μπροστά της.Και την είδε.....Εκείνη όρμηξε στην αγκαλιά του και τον φίλησε ,σχεδόν επιδεικτικά..Εκείνος την αγκάλιασε της ανταπέδωσε το φιλί και την τράβηξε προς το μέρος της....Να σου γνωρίσω την Ελένη ...της είπε. Ελένη αυτή είναι η Κατερίνα..,το Κατερινάκι μου.

-Εχω ακούσει πολλά για σένα.

-Χαίρω πολύ απάντησε η Κατερίνα . Εγώ πάλι ,δεν έχω ακούσει τίποτα.

Ηταν μια γνωριμία χλιαρή.Η γυναίκα ήταν πολύ όμορφη ,μελαχροινή με μαύρα ,ολοφώτεινα μάτια , αδύνατη ,ψηλή.Το δέρμα της απαλό και τα χρόνια της ...λίγα..το πολύ μέχρι 30..

Την κοιτούσε καθώς έλεγαν τα απαραίτητα και όσο κι αν την απόφευγε η σύγκριση ερχόταν και φώλιαζε στο μυαλό της....Ηταν το τελείως αντίθετο από αυτήν. Ο χαρακτήρας της ,παρορμητικός και χειμαρώδης, μιλούσε ,γελούσε και είχε την άνεση που της προσέφεραν τα 30 της χρόνια.Προσπάθησε να είναι αντικειμενική και δίκαιη στην κρίση της , το είχε αυτό η Κατερίνα ,όσο κι αν την πονούσε κάτι ,δεν μπορούσε παρά να είναι δίκαιη στην κρίση της.

Ανθρωπος ακέραιος.Της άρεσε η Ελένη ,είχε πάνω της ότι ζήλευε, ότι δεν είχε η ίδια..όμως κάτι δεν της πήγαινε καλά...Το ένστικτό της της άναβε κόκκινο λαμπάκι.Ετσι ήταν η Κατερίνα ....τα πάντα τα έλεγχε με το ένστικτο...Πρώτα θα άκουγε την φωνούλα μέσα της και μετά θα έβγαζε συμπέρασμα.Και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχε πέσει έξω ...Πάντα αλάνθαστο το ένστικτο...Ετσι και τώρα, κάτι δεν της πήγαινε καλά...Αλλά θα το ξεχνούσε..με τον καιρό . Όπως και το ξέχασε.

.....Η βραδιά είχε τελειώσει ,αφήνοντας την Ελένη στο σπίτι της.Στο δρόμο της επιστροφής, οι κουβέντες τους ήταν περί ανέμων και υδάτων..Μόνο λίγο πριν στρίψουν στο στενό τους και παρκάρουν , την ρώτησε.

-Λοιπόν σε ακούω.Τι δεν σου άρεσε? Πόσο καλά την γνώριζε όμως.

-Τίποτα ,όλα μια χαρά.

-Δεν θα μου πεις?

-Θα σου πω, αλλά όχι ακόμα ...Δώσε μου λίγο χρόνο.

Εγειρε στο καπώ του αυτοκινήτου και την τράβησε στην αγκαλιά του.Χρόνο ? Τι χρόνο ? Σιγά ,οικόπεδο θα αγοράσεις?

-Τι σε νοιάζει τι θα πω εγώ...Εσύ κάνε ,αυτό που θες να κάνεις.Λες και άκουσες ποτέ κανέναν..του ψυθίρισε.

-Με νοιάζει , με νοιάζεις εσύ.

Καλά ...θα σου πω ,αλλά θα περιμένεις ...Πάω τώρα γιατί αύριο θα σηκωθώ νωρίς.

-Καληνύχτα .

-Καληνύχτα αστέρι..και κοίτα μην ξανακλειδώσεις την μπαλκονόπορτα.

-Ημουν θυμωμένη....γειά..!!!!

Ιδια διαδρομή (4)

.....Κράτησε για λίγο στα χέρια της το κινητό,περισσότερο από βαριεμάρα ,παρά από αναμονή...εξάλλου ήταν σίγουρη πως δεν θα της απαντήσει.Ποτέ δεν έγραφε μυνήματα..δεν τα γούσταρε..μόνο μια κλήση έκανε καθώς έμπαινε στο χωριό ,για να την ενημερώσει ότι είχε φτάσει καλά.....και μετά σιωπή.Και αυτή δεν έμπαινε στον κόπο να του απαντήσει..δεν ήθελε να τον ενοχλεί, τα συγκεκριμένα σαββατοκύριακα στο χωριό ήταν δίκα του, ήταν η προίκα του.Γι αυτόν ήταν ,όπως με μανία υποστήριζε , η ανάσα του...αυτή τα χαρακτήριζε νεκρά

...Κάποτε είχε τολμήσει και να αστιευτεί,αλλά στην αίσθηση της αγριεμένης του όψης ,είχε μαζευτεί βιαστικά,σκεπτόμενη ..* Αστο , δεν το σώζεις τώρα*
...Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ,νευρίαζε πολύ που δεν της απαντούσε , με τον καιρό όμως το συνίθισε.Γύρισε στην θέση της δίπλα στο τζάκι, γέμισε το ποτήρι της με κρασί και άφησε το βλέμμα της να χαθεί πέρα από το παράθυρό , μέσα στο μαύρο του ουρανού και της νύχτας.......Από τα μάτια της περνούσαν εικόνες, που της προκαλούσαν μια αίσθηση δυσάρεστη ,τα ανοιγόκλεινε μήπως και φύγουν ,αλλά αυτές δεν τις έκαναν το χατήρι

.......Οι μέρες που ακολούθησαν μετά από εκείνο το βράδυ ,ήταν βασανιστικές,Είχε επιλέξει να απομακρυνθεί, υποστηρίζοντας πως δεν θα εμπλεκόταν σε ότι θα γινόταν εκείνες τις μέρες. Εξάλλου δεν άντεχε να λέει ψέμματα και στην Μαρία.Η αλήθεια όμως ήταν άλλη...δεν άντεχε να τον νιώθει να βασανίζεται ,για κάποια άλλη!!Οι εξελίξεις βέβαια ήταν γοργές,ήταν αλλωστε του χαρακτήρα του να δίνει σαφείς και ξεκάθαρες λύσεις,έστω κι αν αργούσε για λίγο.

...Ο πανικός που επικράτησε ήταν .απερίγραπτος, γονείς χαμένοι να προσπαθούν να τον μεταπείσουν, φίλοι ,συγγενείς...όλοι πάνω του , Μαρία ,το παιδί και εκείνος ένα ερείπιο,ένας άνθρωπος που έψαχνε την λύτρωση

...Η ίδια δεν αναμείχτηκε καθόλου κι όταν η Μαρία την κατηγόρησε πως το ήξερε ,κατέβασε το κεφάλι και έφυγε ,δίχως να πει λέξη

...Εκείνο τον καιρό ,τον απέφευγε ,όπως ο διάολος το λιβάνι.Περίμενε να φύγει πρώτος για την δουλειά,και μετά έφευγε αυτή, μην τυχόν και τον συναντήσει. Τα απογεύματα κλεινόταν στο σπίτι . Μέχρι και το αυτοκίνητο πάρκαρε στο άλλο στενό...Τον παρακολουθούσε όμως...από μακρυά.Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες,εκείνος ήταν καταβεβλημένος, αδύνατος ,σκυθρωπός.

...Την όψη του ,την είδε λίγο ανακουφισμένη όταν η Μαρία φόρτωσε και τα τελευταία πράγματα από το σπίτι και έφυγε.Μετά τον έχασε,περίμενε να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση...

Τον περίμενε κάθε βράδυ με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή...*Που θα πας ,σκεφτόταν , θα έρθεις...κάποια στιγμή θα φανείς..* και ο καιρός περνούσε

......Η ζωή της είχε πάρει τους κανονικούς της ρυθμούς. Η δουλειά ,το σπίτι ,οι βόλτες και ἐνα καινούργιο φλερτ ,που έμελε να γίνει και ο μελλοντικός της σύζηγος...την είχαν συνεπάρει για λίγο από το θέμα *Δημήτρης*.

Ωσπου ένα πρωί,.την ξύπνησε ένα ελαφρύ αεράκι που έμπαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο.Ανασηκώθηκε τεμπέλικα και κοίταξε προς την μπαλκονόπορτα,ήταν σίγουρη πως την είχε κλείσει το προηγούμενο βράδυ.όταν ,τον ένιωσε για άλλη μια φορά και πριν της μιλήσει ,βρισκόταν στην πόρτα της κουζίνας και τον χάζευε

.......Συνεχίζεις ακόμα να μην βάζεις ζαχαρη στον καφέ,την ρώτησε χωρίς να γυρίσει ή άλλαξε κάτι???

.....Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ ,του απάντησε φεύγοντας για το μπάνιο...Και καθώς εκείνος γέμιζε τα φλυτζάνια του καφέ,αναρωτήθηκε πόση ώρα άραγε να βρισκόταν στο σπίτι....

Η ικανοποίηση της δεν περιγραφόταν,χοροπηδούσε μέσα στο μπάνιο και ούρλιαζε από χαρά χωρίς να ακούγεται .....Ηρθες ...τελικά δεν άντεξες ...ήρθες.....

(υγ..Συγχωρήστε με αν σας κουράζω...αλλά...όσο γράφω τόσο περισσότερο μου έρχονται εικόνες...θα το τελειώσω όμως...Λίγη υπομονή...και εύχομαι να σας ανταμοίψω

Ποίηση....

Αποδεχόμενη την πρόσκληση της μάνας μάγισσας σας γράφω ένα από τα λίγα τα ποιητικά που μου αρέσουν...

Ελύτης λοιπόν....ο μέγας και βέβαια *Το δελφινοκόριτσο* ,από τα *Ρω του έρωτα*

Εκεί στης Ύδρας τ' ανοιχτά και των Σπετσών
να σου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο

Μωρέ τού λέω πούν' το μεσοφόρι σου
έτσι γυμνούλι πας να βρεις τ' αγόρι σου

Άιντε μωρό μου, ανέβα και κινήσαμε
πέντε φορές τους ουρανούς γυρίσαμε

Αγόρι εγώ δεν έχω, μου αποκρίνεται
Βγήκα μια τσάρκα για να δω τι γίνεται

Δίνει βουτιά στα κύματα και χάνεται
ξανανεβαίνει κι απ' τη βάρκα πιάνεται.

Θεέ μου, συγχώρεσέ με, σκύβω για να δω
κι ένα φιλί μου δίνει, το παλιόπαιδο.

Σα λεμονιά τα στήθη του μυρίζουνε
κι όλα τα μπλε στα μάτια του γυαλίζουνε

Είναι από τα καλύτερα μου...ακριβώς γιατί είναι ασιόδοξο.. και μου φέρνει στο μυαλό χρώματα και μυρωδιές....
Δεν θα καλέσω κανέναν....όποιος θέλει ας κοπιάσει.

υγ η φωτο είναι από το νετ

Iδια διαδρομή (3)

....Τις σκέψεις της διέκοψε βίαια ο ήχος της βροχής, πλησίασε το παράθυρο και για κάμποση ώρα έμεινε να χαζεύει την νεροποντή..στο βάθος του ουρανού οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό.. Τι όμορφα χρώματα ...σκέφτηκε ,συγκεντρώθηκε στον ήχο της βροχής ,προσπαθώντας να απομονώσει τους ήχους της πόλης, που πάντα την ενοχλούσαν , αφόρητα.

-Αχ ...αναστέναξε..τι κρίμα...έπρεπε να είχα πάει μαζί του...Αλήθεια τι ώρα να είναι άραγε...?Γύρισε ,κοίταξε το ρολόι...ήταν πια 11,45..έπρεπε από ώρα να είχε φτάσει...Πλησίασε στο τραπέζι ,πήρε το κινητό της...Κανένα μύνημα...Δεν την πήρε....Παραξενεύτηκε και νευρίασε λίγο .Αφησε το κινητό με μια κίνηση απότομη στο τραπέζι ,μονολογώντας...-μην πάρεις...!!! Ουφ πια....Πλησίασε στο τζάκι με το δεύτερο μπουκάλι κρασί,ανακάτεψε τα κούτσουρα και έμεινε εκεί ξαπλωμένη δίπλα στη φωτιά....Δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό τώρα...τώρα ήθελε να συνεχίσει το ταξίδι της....

Η βροχή που ξέπλενε τους δρόμους,της έφερε στο νου ,μια άλλη βροχερή νύχτα..Στο μυαλό της σχηματίστηκε η εικόνα μιας γυναίκας...της Μαρίας...Η Μαρία ,ήταν η πρώην γυναίκα του Δημήτρη..Ηρεμος άνθρωπος ,αγαπητός σε όλους. Με τον Δημήτρη γνωρίστηκαν στην Αγγλία και μετά από αρκετά χρόνια παντρεύτηκαν...μια βροχερή νύχτα...Την θυμάται εκείνη την μέρα.είχε την τρέλλα και την χαρά,που έχουν όλες οι μέρες των γάμων και ενώ όλα έδειχναν πως το βράδυ τα ήταν γλυκό και ήρεμο...Είχε ξεσπάσει μια καταιγίδα...!!!!σαν την αποψινή.

Ο Δημήτρης ήταν πανέμορφος γαμπρός, ψηλός , μελαχροινός ..πραγματικά πολύ όμορφος.Τον θαύμαζε με όλη την δύναμη της ψυχής της και καμάρωνε που θα στεκόταν πλάι του ,ως κουμπάρα...Τον ακολουθούσε όλη την μέρα με τον βλέμμα της ,όπου κι πήγαινε , ότι κι αν έκανε..Τότε δεν ήξερε γιατί ...αργότερα ....όμως κατάλαβε.

Είχε κάτι στο βλέμμα του, στην όψη του , που δεν μπορούσε τότε να εξηγήσει,θα το εξηγούσε λίγα χρόνια αργότερα...Τότε εκείνη την αίσθηση ,την απόδωσε ,στο άγχος της μέρας...Λίγα χρόνια αργότερα ,θα διαπίστωνε ,πως ο Δημήτρης της απλά ...δεν ήταν ευτυχίσμενος...εκείνη τη νύχτα...

Με τη Μαρία ,έζησαν μαζί τρία χρόνια ,έκαναν κι ένα κοριτσάκι την Αννα ...όλα έδειχναν ήρεμα και κατασταλλαγμένα στην ζωή του..¨Ολα καλώς καμωμένα , όπως συνίθιζε να λέει..Τίποτα δεν προμύνηε το κακό που θα ερχόταν..Μέχρι που ,ένα απόγευμα ,ο κόσμος της γκρεμίστηκε με μιας , ο θαυμασμός της έγινε απέχθεια (προς στιγμή),τον είδε μπροστά της ,σε μια βόλτα στην Πλάκα ,αγκαλιά με άλλη γυναίκα..Πέρασε δίπλα της ,της έριξε ένα έντονο βλέμμα...του στυλ...Φύγε ,προχώρα, θα τα πούμε αργότερα και προσπέρασε σαν να μην έτρεχε τίποτα...Ωρες αργότερα ,θα σκαρφάλωνε από το μπαλκόνι της και θα γλυστρούσε στην κρεβατοκάμαρά της ,όπως τότε που ήταν παιδιά. Τότε που όταν ήθελαν να μην τους πάρουν χαμπάρι..σκαρφάλωνε στο μπαλκόνι της και έμπαινε στο σπίτι κρυφά...

-Δεν τον άκουσε ,τον ένιωσε και γύρισε προς το μέρος του...Το βλέμμα του έβγαζε φωτιές..Δεν την άφησε να αρθρώσει λέξη...Της ανακοίνωσε απλά ,τι σκόπευε να κάνει...

- Την αγάπω ,της είπε ...και θα χωρίσω..Μην προσπαθήσεις να μου πεις τίποτα...Δεν αλλάζω γνώμη..

Και δεν προσπάθησε , δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την είχε πονέσει περισσότερο η προδοσία στην οικογένειά του ,ή η προδοσία στην φιλία τους....??Ολα την πονούσαν, μα περισσότερο την πονούσε ...η λατρεία που έβλεπε στην όψη του ,καθώς μιλούσε γι αυτήν την γυναίκα...Δεν τον αναγνώριζε....το πάθος του γι αυτήν ήταν διάχυτο..όλο του το είναι το φώναζε...Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ,αγρίευαν και γλύκαιναν από την μια στιγμή στην άλλη , όταν ανέφερε το όνομά της..

Τότε ,εκείνη την νύχτα...ήταν η πρώτη κι τελευταία φορά που τον μίσησε με όλη της , την ψυχή...

Νευριασμένη με την ίδια της την σκέψη ,ακόμα της προκαλούσε ένταση αυτή η ανάμνηση, σηκώθηκε κι έψαξε το κινητό της.

Το πήρε και σχημάτισε ένα μύνημα...*Μέχρι πότε θα ζεις με φαντάσματα?*....

(υγ συνεχίζεται)

Ιδια διαδρομή (2)

...Ἐνας αναστεναγός ανακούφισης ακούστηκε από μέσα της ,καθώς έμπαινε στο σαλόνι.

-Και τώρα οι δυό μας , σκέφτηκε και προσπάθησε να ξεχάσει την γκρίνια του Δημήτρη.Το σπίτι ήταν παγωμένο από τον χιονιά και σκέφτηκε πως ,καλύτερα να άναβε το τζάκι.

Εξάλλου το είχε προγραμματίσει, θα σάπιζε αυτό το σαββατοκύριακο στον καναπέ.Φωτιά ,κρασί ,ντελίβερι ,dvd και ύπνος, δεν θα κουνούσε ρούπι...Εβαλε τα ξύλα ,βλαστήμησε λίγο γιατί παιδεύτηκε να ανάψει φωτιά ,(ποτέ δεν ήταν καλή σε αυτό) και όταν οι φλόγες άρχισαν να ξεπηδούν ανάμεσα από τα κούτσουρα, έμεινε άγαλμα να τις χαζεύει...Λίγα πράγματα την μαγνήτιζαν τόσο πολύ......ένα από αυτά ήταν και η φωτιά.

Εκεί ανάμεσα στις φλόγες και την ζεστασιά που χάιδευε το προσωπό της , ξεπήδησε η μορφή του , ασυναίσθητα κοίταξε το ρολόι του φούρνου.....18,45 .-Τώρα θα έχει βγει στην εθνική μονολόγησε και ήταν ασυνείδητη η φωνή ,γιατί αμέσως σηκώθηκε χωρίς καν να έχει ακούσει τι είπε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.

Πεινούσε σαν λύκος , αλλά το ανέβαλε για αργότερα.Τώρα θα έκανε μπάνιο...,γέμισε την μπανιέρα με καυτό νερό ,πέταξε τα ρούχα της και χώθηκε μέσα .Και το νερό το λάτρευε κι όταν μπορούσε ,χάριζε στον ευατό της αυτήν την πολυτέλεια..ένα αργό και απολαυστικό μπάνιο...Σαν τα μικρά παιδιά ,έπαιζε με το νερό, ακόμα και βουτιές έκανε μέσα στη μπανιέρα...Πρέπει να χάζεψε ,πολύ ώρα ,γιατί το νερό άρχισε να παγώνει και έξω είχε ήδη βραδυάσει...Βγήκε και τυλίχτηκε με την πετσέτα ,καθαρίζοντας τον καθρέπτη για να δει την αντανάκλασή της ,είδε πάλι την μορφή του...Ανασήκωσε σχεδόν αδιάφορα τους ώμους και βγήκε από το μπάνιο....Η φωτιά στο τζάκι κόντευε να σβήσει, έβαλε ξύλα στην φωτιά , γέμισε το ποτήρι με το αγαπημένο της κρασί, κόκκινο Αγιωργίτικο.Σε λίγο θα άρχιζε και η αγαπημένη της σειρά...Χάζεψε λίγο τα dvd που είχε για αργότερα και έκανε ζάπινγκ...

Οταν γύρισε να κοιτάξει την ώρα ...το ρολόι έδειχνε 20,50...αμέσως στο μυαλό της ζωγραφίστηκε μια πόλη...η Λαμία...τούτη την ώρα πρέπει να περνούσε έξω από το Κάστρο...

Νάτος πάλι ....ο Δημήτρης , ασυναίσθητα έφερε στο μυαλό της την διαδρομή και για κάμποσα λεπτά ...ταξίδεψε μαζί του....Αχ βρε Δημήτρη ,σκέφτηκε, τόσα χρόνια την ίδια διαδρομή κάθε δεύτερη Παρασκευή το ίδιο δρομολόγιο...δεν κουράστηκες ?

Ο Δημήτρης, ήταν ο ήρωας της , από τότε που ήταν παιδί,τον θαύμαζε ,τον αγαπούσε και ως παιδί τον είχε ερωτευθεί κιόλας..Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, λίγα χρόνια μόνο μεγαλύτερος της , μοναχοπαίδι με καλή ανατροφή ,καλός μαθητής , καλός άνθρωπος,ήσυχος ,ευγενικός.Σαν παιδί ,ύπηρξε το καμάρι της οικογένειας και των φίλων..Παράδειγμα προς μίμηση που λένε.Τον θυμάται τότε ..στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ,που την έπαιρνε στους ώμους, για να την περάσει απέναντι ,όταν πλυμμήριζε ο δρόμος του σχολείου,που πλάκωνε όποιον την πείραζε,που την βοηθούσε στα μαθηματικά ,γιατί ήταν σκράπας. Τον θυμάται και αργότερα που την πήγε στο πρώτο της ραντεβού....Στις 9,30 θα είσαι πίσω ...της είχε πει με ύφος πολλών καρδιναλίων.

Θυμήθηκε και τον πόνο που αισθάνθηκε όταν έφυγε για σπουδές στην Αγγλία...-Ελα ρε χαζό ,πως κάνεις έτσι 3 χρόνια είναι , να δεις θα περάσουν...εμείς δεν θα χαθούμε....

Και δεν χάθηκαν , κοντά σαράντα χρόνια τώρα...είναι συνοδοιπόροι στην ίδια διαδρομή...και μοιάζουν πολύ....Ακόμα και οι ζωές τους στα μεγάλα και τα δύσκολα μοιάζουν...

Ωραία αναδρομή ,σκέφτηκε ,καθώς το μπουκάλι κόντευε να αδειάσει. Τι σε έπιασε μέσα στην νύχτα και τα θυμάσαι όλα αυτά...¨Ηθελε όμως να το κανει αυτό το νοερό ταξίδι ,απόψε...γι αυτό και συνέχισε.....

(Υγ συνεχίζεται...)

Ιδια διαδρομή.

Ουφφφ......αναστέναξε ,κοιτώντας το ρολόι του τοίχου..4,30 ,τελειώσαμε και σήμερα.

Σηκώθηκε ,συμάζεψε βιαστικά το γραφείο της, έκλεισε τον υπολογιστή ...γύρισε πήρε το παλτό , το σκούφο που της είχε χαρίσει το αδερφάκι της ,έκανε ένα βιαστικό έλεγχο στην τσάντα της ,κινητό ,κλειδιά όλα εντάξει..είπε ένα βιαστικό ,καλό Σαββατοκύριακο κι ἐκλεισε την πόρτα πίσω της...

Ουφφφ ξανασκέφτηκε καθώς κατέβαινε δυο δυο τα σκαλιά...πάει η βδομάδα...τελειώσαμε.

Στην ιδέα ότι είχε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο ξεκούρασης μπροστά της...ένιωσε μια γλυκιά ανακούφιση....

Ο αέρας χτύπησε το πρόσωπό της καθώς έβγαινε στο δρόμο...Κρύο που έχει και σήμερα σκέφτηκε...και τυλίξε το κασκόλ,γερά γύρω από τον λαιμό .....φτάνοντας στο αυτοκίνητο.

Ανοιξε ,μπήκε ,έβαλε μπρος την μηχανή....και ξεκίνησε...

Η κίνηση σχετικά ...μεγάλη...κάθε Παρασκευή τα ίδια...δεν την ένοιαζε πια..είχε συνιθίσει..18 χρόνια την ίδια διαδρομή...τόσο οικεία που το αυτοκίνητο λες και το οδηγούσε αυτόματος πιλότος...

Γύρω στις πέντε ,έστριβε στο στενό του σπιτιού...Πάρκαρε και κλείνοντας το αμάξι , τον είδε....να κατεβαίνει πάλι βιαστικός..βρίζοντας κάτι πίσω από τα δόντια του...

-Ωχ ...νεύρα έχει πάλι....

Την είδε με την άκρη του ματιού του...και χωρίς να γυρίσει ...ρώτησε....

-Ήρθες??

-Όχι...τώρα στρίβω στην γωνία...προσπάθησε να χαλαρώσει λίγο την ατμόσφαιρα.

-Καλά....όρεξη έχεις πάλι..απάντησε εκείνος...

Δεν έδωσε σημασία...τον γνωρίζε πια....

-Φεύγεις ...ρώτησε και ήταν περισσότερο δυνατή σκέψη παρά ερώτηση.....

-Ναι....και έχω αργήσει....είπε εκείνος...βρίζοντας πάλι....

-Καλά....

Περπατούσε προς την εξώπορτα όταν τον άκουσε....

-Πες κι ένα γειά....

-Ωχ.....πια αυτή η γκρίνια σου...Μην ξεχάσεις να μου τηλεφωνήσεις όταν φτάσεις....

-Δεν βαρέθηκες ?

-Τι πράγμα ..?

-Να λες το ίδιο πράγμα ,κάθε φορά....

-Ασε μας ,ρε Δημήτρη μεσημεριάτικα.....

Τον άκουσε να βάζει μπροστά την μηχανή ...καθώς προσπαθούσε να ξεκλειδώσει..γύρισε ,όπως κάθε φορά και τον χάζευε μέχρι την ώρα που το αυτοκίνητο χάθηκε στην στροφή.....

-Καλό ταξίδι...ψέλλισε...

(Υγ συνεχίζεται...)

Πόσο ξένοι?

Χθες λοιπόν, ήμουν καλεσμένη σε γενέθλια , για την ακρίβεια όχι εγώ , το καμάρι μου.
Γενέθλια ,είχε ο πιτσιρικάς της γειτόνισσας. Ορεξη πολύ δεν είχα να πω την αλήθεια μου,
τον τελευταίο καιρό είμαι συνέχεια χωρίς όρεξη,αλλά έπρεπε να πάω.Ετοιμαστήκαμε ,εγώ το καμάρι μου ,η αδερφή μου και το καμάρι της και συνάμενοι κουνάμενοι φτάσαμε στον παιδότοπο.
Φιληθήκαμε ,αγκαλιαστήκαμε, δώσαμε τις ευχές μας στην μαμά και στρωθήκαμε για τον καφέ μας.
Πιο πέρα ,γινόταν ο πανικός της αρκούδας ,από πιτσιρικαρία που έτρεχε σαν παλαβή, (αυτά τα παιδιά είναι άξιο θαυμασμού πως κάνουν...λες και ζουν πραγματικά μέσα σε κλουβιά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας)
Να σημειώσω εδώ..ότι όλοι οι καλεσμένοι ήταν οι άνθρωποι της γειτονιάς, γυναίκες και άντρες που μαζί μεγαλώσαμε από παιδιά , ναι έχω αυτό το πλεονέκτημα μένω ακόμα σε γειτονιά.
Αφού λοιπόν στρωθήκαμε ,αρχίσαμε να λέμε ότι μπορείς να φανταστείς.Απο ποδόσφαιρο μέχρι κι ότι ο χασάπης της γειτονιάς μας δεν έχει καλό κρέας...και με αυτόν μαζί μεγαλωμένοι.
Θα μου πείτε γιατί τα λεώ τώρα όλα αυτά...να ρε παιδί μου χαλάστηκα λίγο, ενώ μεγαλώσαμε μαζί , παίξαμε ,τσακωθήκαμε ,συμπαρασταθήκαμε ο ένας στον άλλο, ήπιαμε στους γάμους και στα βαφτίσια ,κλάψαμε στις κηδείες.....να ,μια απόσταση την είχαμε ,ένα υποκριτικό ενδιαφέρον στα λεγόμενα του άλλου, το έβγαζε η μούρη μας ,άσχετα αν προσπαθούσαμε να το κρύψουμε...
Εφαγα κόλλημα ,μιλάμε !! Αναρωτιόμουν όλη την ώρα ,τι στην ευχή, ήταν αυτό που μας συνέβαινε ή συμβαίνει...κι άλλαξαμε τόσο...
Δηλαδή να έρθω να πιστέψω ότι όσο γερνάμε γινόμαστε και πιο μαλάκες????
Αντί να κάτσουμε να θυμηθούμε τα παιδικά μας , να γελάσουμε , να περάσουμε καλά ρε αδερφέ.....καθόμασταν και μιλάγαμε για το χαλασμένο κοτόπουλο του Στέργιου???
Ημαρτον σκέφτομαι από χτες....και λέω να το τολμήσω , να μην ξαναπαραβρεθώ σε συγκέντρωση που θα έχω την ελαφριά υποψία ,ότι μπορεί και να μου βγει μούφα...
Τι διάολο τόση αποχαύνωση πια....φέρνουν τα χρόνια που έρχονται...
Πόσο ξένοι μπορεί να γίνουν οι άνθρωποι ?
Τι σκατά μας ποτίζει τούτη η ρημαδοζωή και μεταλλασόμαστε τόσο πολύ ??

Δύσκολη μέρα!

Σήμερα δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Είναι που κάποιοι αγαπημένοι άνθρωποι ,
τούτη τη στιγμή ,κάπου δίνουν μια μάχη.
Δεν το θέλω ,μα να τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.
Είναι η αγωνία το ξέρω που θολώνει τα μάτια.
Αγωνία τώρα , που με όλη τη δύναμη της ψυχής μου
περιμένω να γίνει χαρά αργότερα, χαρά και ανακούφιση.

Δύσκολη μέρα.
Ακόμα δυσκολότερες οι ώρες ,τα λεπτά...
Μακάρι να πάνε όλα καλά.
Λυδιάκι σε αγαπώ πολύ....κουράγιο παιδί μου.

Τα κεφάλια μέσα!!!!

Ας μου εξηγήσει κάποιος πριν σαλτάρω από τον 4 όροφο...

τι νόημα έχει επανάληψη 34 σελίδων ιστορίας για αύριο ,

πρώτη μέρα μετά τις διακοπές και ενώ στην συγκεκριμένη

ύλη έχουν γραφτεί 4 επαναληπτικά διαγωνίσματα...

Ελεος πια....μιλάμε για τρίτης δημοτικού παιδιά...και όχι

πυρηνικούς φυσικούς της NASA...

Εχω τέτοια νεύρα...που σκοτώνω άνθρωπο!!!

Πως φτάσαμε ως εδώ!!!!

Ωρα τρεις και κάτι...ξύπνησες πάλι μες τα άγρια χαράματα...
-Αμάν βρε παιδί μου πια με αυτές τις αυπνίες σου!!!
-Σουτ!! Μην μιλάς σήμερα ήταν εσκεμμένο..Σήμερα ήθελα να ξυπνήσω.
-Μπα! Γιατί? Θα αναπολήσεις????
-Ναι .
-Δεν βαριέσαι....άλλη μια χρονιά στην πλάτη μας!!!
-Μα δεν είναι μια οποιαδήποτε χρονιά...είναι τα 40 μας χρόνια..Μπήκαμε πια στα 40!!!
-Ε και?Τι θες τώρα ?Τυμπανοκρουσίες και παράτες?
-Οχι , θέλω να θυμηθώ !
-Τι πράγμα?
-Τα 10 μου , τα 20 μου , τα 30 μου.....
-Γιατί ?Για να μελαγχολήσουμε??
-Εγώ δεν μελαγχολώ...
-Ναι , καλά μας τα είπαν κι άλλοι...
-Ξὐπνα.....γίναμε 40....Πήγαινε ,πήγαινε στον καθρέπτη και θα δεις...
-Βλέπω...!!
-Τι ,τις ρυτίδες που αρχίζουν να σκάβουν το πρόσωπο μας ???
-Τις γραμμές του χρόνου , σταμάτα πια την γκρίνια!!!
-Εγώ ,γκρινιάζω εγώ....Εγώ είμαι ρεαλίστρια ...εσύ μου φαίνεται ότι ονειροβατείς ακόμη.
-Μωρέ τι μας λες...
-Κοίταξε καλά....δες...γεμίσαμε με χαρακιές ....
-Γεμίσαμε με ,αναμνήσεις....Αναμνήσεις πόνου ,χαράς ,ευτυχίας και θλίψης..
-Και τι σου αρέσει αυτό??
-Το αγαπώ αυτό που βλέπω!
-Ούφ ,δεν βγάζω άκρη μαζί σου....Πάω να φύγω!!
-Κάτσε,κάτσε θα βάλω καφέ!!
-................................
-Θυμάσαι...τότε στα 10 που έσκισες το βλέφαρό σου στην απέναντι οικοδομή...
-Να το το σημάδι ,κοίτα ,κοίτα πως φαίνεται!!!
-Στα 20..θυμάσαι ,τον πόνο?
-Δεν θέλω , αλλά αυτός κι αν φαίνεται ,νάτος εκεί ανάμεσα στα φρύδια μας!!!
-Στα 30...την χαρά, την ευτυχία??
-Κι αυτές ,εκεί είναι γύρω από τα χείλη και τα μάτια μας.
-Και τώρα ,κοντά στα 40 , τον έρωτα τον βλέπεις....
-Χαχαχα αυτός κι αν φαίνεται!!!
-Καλά να δω , στα 50 τι θα λες!
-Τα ίδια θα λέω......
-Σου αρέσει μου φαίνεται να μαζοχίζεσαι....
-Οχι ,μου αρέσει να μην ξεχνώ!!
-Να μην ξεχνάς , τι ακριβώς?
-Πως φτάσαμε ως εδώ!!!

Ο Γιάννης !!!

Σήμερα γιορτάζει μεταξύ άλλων και το καμάρι μου....
Ενα τραγουδάκι θέλω μόνο να του αφιερώσω..με όλη μου την αγάπη.

Δύσκολο παιχνίδι η ζωή
θέλει δύο και ένα νικητή
μα εγώ στο ορκίζομαι
πως δε θα φοβηθώ

Προσπαθώ να μην παγιδευτώ
και τον ερωτά μου να αρνηθώ
εγώ στο ορκίζομαι
θα πω το σ' αγαπώ

Κι αν φύγεις μακριά
στη διαδρομή χαθείς
αν νιώσεις μοναξιά
να ψάξεις να με βρεις

Κι αν φύγεις μακριά
αν δεν ονειρευτείς
αν νιώσεις μοναξιά
να ψάξεις να με βρεις

Δύσκολο παιχνίδι η ζωή
κι αν στον χρόνο χάνεται η στιγμή
εγώ στο ορκίζομαι
πως δε θα φοβηθώ

Θα γιατρέψω ό,τι σε πονά
δυο φτερά θα βάλω στη καρδιά
εγώ στο ορκίζομαι
για σένα μόνο ζω

Χρόνια μας πολλά παιδί μου.