Δευτέρα, Ιουνίου 30

Εκατομμύρια = στραγάλια???


Τι διάβολο γίνεται...????
Ακούσα ,πως η τάδε σοσιαλιστική διεθνής ,που παίρνει μέρος στο Λαγονήσι (?????) με σκοπό να δουν λέει τι θα κάνουν με την ακρίβεια ,ζήτησε και πήρε από την νομαρχία Αθηνών 1,2 εκατομμύρια ευρώ ως χορηγεία ..???
Πως η ΕΡΤ έδωσε με απευθείας ανάθεση ,την κατασκευή σημάτων ,γραφικών και δεν ξέρω εγώ τί άλλο ,σε αγγλική εταιρία,η οποία ανάθεση στοίχισε 1 και κάτι ψιλά εκατομμύρια ευρώ...
Ο Κυριος Θόδωρος λέει πήρε-έδωσε 1 εκατομμύριο μάρκα στην Χαριλάου Τρικούπη.
Ο Κύριος Θέμος το χειμώνα ,κατέθεσε σε τράπεζα 5 εκατομμύρια.

Τι γίνεται ρε πούστη μου , στραγάλια είναι αυτά τα εκατομμύρια και αν ναι ,που διάολο τα πουλάνε να πάω να αγοράσω και εγώ ..Γιατί εμένα μου λείπουνε 99 ευρώ για να κάνω ένα κατοστάρικο????
Αμα είναι να δώσω αυτό το μονόευρω που έχω , να πάρω και εγώ κανένα εκατομμύριο...


Εσείς ακούσατε τίποτα???
Τώρα αν κάνω λάθος στα νούμερα διορθώστε με!!

(Πηγή για τις πληροφορίες , τα δυο πρώτα τα άκουσα στο αρβύρα του Κανάκη ,τα άλλα δυο τα γράφουν οι εφημερίδες)

Παρασκευή, Ιουνίου 27

Και είναι ακόμα ........Ιούνιος!!!!

Αντε να δω πως θα περάσουν τόσοι μήνες!!!



Σαν πολύ νωρίς άρχισαν τα διαόλια μου με την ζέστη!!!!
Ρε χειμώνας και πάλι χειμώνας λέμεεεεεεε ..Δεν αντέχεται τούτο εδώ το πράμα!!!

Πέμπτη, Ιουνίου 26

Koκκινη κάρτα!!!



Σε όλους τους μαλάκες που ΚΑΙΝΕ (βλέπε φωτιές)την ελπίδα των παιδιών μας.
Συνειδητά ή ασυνείδητα.
Και μέσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και την αφεντομουτσουνάρα μου ,πρώτη και καλύτερη .Γιατί ????
Γιατί απλά το επιτρέπω να συμβαίνει.

Παρτην την ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΟΥ ΚΥΡΑ ΜΟΥ για να βάλεις μυαλό.

Η καλή μας αγελάδα.......!!



Ο Μπαντέλης και οι αδελάδες έχουν μια σχέση πάθους. Ο Μπαντέλης είναι ο λατρεμένος ανιψιός μου.Οι αδελάδες είναι το αγαπημένο ζωάκι του Μπαντέλη.Ο Μπαντέλης είναι ένα αξιαγάπητο πλάσμα ,δύσκολο από την ημέρα που γεννήθηκε , με ιδιαιτερότητες όπως άλλωστε όλα τα παιδιά . Αλλά ...λατρεμένος, εκεί που κάθεσαι έρχεται σε παίρνει αγκαλιά και σου πατάει ένα φιλί λέγοντάς σου **Ντίνα μου ,σε αγαπάω ,Ντίνα μου *και σε λιώνει!
Ολα σχεδόν φυσιολογικά με τον Μπαντέλη αντράκο μου ,γιατί ο άντρας είναι ο γιος και ο Μπαντέλης είναι ο αντράκος.Κάνει ότι κάνουν τα παιδιά στην ηλικία του . Τρέχει ,φωνάζει , γκρινιάζει ....τα πάντα.
Το τελευταίο εξάμηνο όμως ,το αυτί και το μάτι της Θειάς του της υποψιασμένης..κάτι άκουσε και κάτι είδε...που της κίνησε την προσοχή.
Καταρχήν το κόλλημα με τις αδελάδες ....με αυτές κοιμόμαστε ,με αυτές τρώμε ,με αυτές παίζουμε ...με αυτές τα κάνουμε όλα.Φανταστείτε πως σε επίσκεψη που πήγαμε σε συγγενικό πρόσωπο ,βρέθηκε μπροστά του τσαγιερό -αδελάδα ...ε δεν φεύγαμε αν δεν την πέρναμε μαζί μας...Την πήραμε λοιπόν και περπατούσαμε 3 χλμ. , εγώ να κρατάω το χέρι του Μπαντέλη και ο Μπαντέλης την αδελάδα τσαγιερό..
Θα μου πείτε εεε όλα τα παιδιά κολάνε με κάτι ....Εγώ όμως είχα αρχίσει να ανησυχώ..
Μετά αρχίσαμε το δ αντί για γ ,το κ αντί για χ , το δ αντί για λ και το ποιό εμφανές ..το τραύλισμα. Μέσα σε όλα αυτά , μια μανία με την τάξη των πραγμάτων και με μια άρνηση να παίξει με το ίδιο πράγμα πάνω από 5 λεπτά..ήρθε και με έκανε από υποψιασμένη σε εντελώς ανήσυχη...Και άρχισα το ψάλσιμο στην αδερφή μου.
Βουβού , να πας το παιδί στο γιατρό.
Βουβού , το παιδί έχει πρόβλημα ,κάνε κάτι .
Βουβού από εδώ ,Βουβού από εκεί ...και η αδερφή μου ,όχι ότι είναι αδιάφορη ,αλλά και μόνο στην ιδέα ότι το παιδί μπορεί να έχει κάτι ήρθε και πάγωσε και όλο το ανέβαλε.
Μέχρι που δεν έπαιρνε άλλο και τελικά πήγαμε .
Χτες λοιπόν είχαμε και τα απότελέσματα της αξιολόγησης.
Ο Μπαντέλης μου , έμφανίζει ανωριμότητα στον λόγο, πρώιμο τραυλισμό και έλλειψη συγκέντρωσης .Ολα αυτά θα χρειαστούν δυο χρόνια λογοθεραπειών και εργοθεραπειών και βέβαια όλα θα διορθωθούν, εκτός μόνο από τον τραυλισμό που μπορεί να διορθωθεί ,αλλά κάτω από έντονο στρες μπορεί και να ξαναεπανέλθει..
Σημαντικό γεγονός που βοηθάει στην αποκατάσταση όλων αυτών κατά 90% ,είναι ότι πήγαμε πολύ νωρίς ,δηλαδή εγκαίρως.
Ολοι είμαστε λίγο μουδιασμένοι , η δε αδερφή μου σκασμένη ,ξέρετε είναι τώρα που αρχίζεις και ψάχνεσαι τι έχω κάνει λάθος...η γιαγιά αγχωμένη αλλά ψύχραιμη ,ο μπαμπάς στεναχωρημένος...και η θειά ...ψιλοτρελλή...
Αλλά του λέω του Μπαντέλλα μου ,μην φοβάσαι παιδί μου ,εδώ είμαστε όλοι , κοντά , να σου κρατάμε το χέρι και να σε βοηθήσουμε...
Εχεις την Ντίνα σου ,που δεν μαλώνει όπως λες, που θα τους μαλώσει όλους αν σε πειράξει κανένας και που σε λατρεύει.

Σιγά το πρόβλημα θα μου πείτε . Εντάξει δεν είναι και του θανατά και δίκιο θα έχετε!


(Υγ Προς Γονείς ,παπούδες , γιαγιάδες ,θείους και θείες ...ανοιχτά τα μάτια σας και τα αυτιά σας..στα παιδιά μας)

Και εγώ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΒΑΓΓΕΛΗ μου.

Παρασκευή, Ιουνίου 20

Νεύρα!!!

Είναι περίεργο πως μπορεί ένας άνθρωπος για χρόνια πολλά και αφού τον έχεις βγάλει (όσο είναι δυνατόν από την ζωή σου ) ,να μπορεί να σε εκνευρίζει τόσο....πολύ.
Τι να πω!!!
Δεν πειράζει ,ανθρωπέ μου ,που η απάντηση που μου έδωσες στην ερώτηση, αν θα πάρεις το παιδί και σήμερα ,επειδή το είδες χτες μόνο ,μετά από μια εβδομάδα ,ήταν: *δεν νομίζω*....
Ποτέ μην σώσεις να νομίσεις λοιπόν. Θα έρθει η ώρα όμως ,που ούτε εκείνος *θα νομίζει*, και τότε θα έχουμε χάσει και οι τρεις ...Από δική σου μαλακία πάλι.
Είναι καλοκαίρι ρεεεεεεεεεε ,το παιδί τώρα είναι πιο ελευθεροοοοοοοο ρεεεεεεε ,η σύντροφός σου ,οι φίλοι σου ,η καλοπεράσή σου μπορούν να περιμένουν ρεεεεεεεεεεε.

Εκείνος όμως δεν μπορεί ,γιατί μεγαλώνει και τα χρόνια του γεμίζουν απουσία ...και γράφει το κιτάπι στην ψυχή του....και αυτό που πιστεύεις πως θα την σκαπουλάρεις χωρίς καμιά απώλεια με κάνει τρελλή.....

Θα ήθελα να μπορούσα να σε πείσω , αλλά μαζί σου όλα είναι άκυρα!!!

Νεύρα πολλά νεύρα ....με μένα περισσότερο...

Τρίτη, Ιουνίου 17

Zήσε το όνειρο σου!!


Στριφογυρνούσατε γύρω, γύρω στην αυλή, σαν πολυάσχολο μελίσσι και οι φωνές σας , μας είχαν πάρει το κεφάλι. Σε χάζευα και σένα και τον κολλητό σου ,τον Σπύρο, ανέμελα να αγκαλιάζεστε ,να κυνηγιέστε.Και εκεί, λίγο πιο πέρα ,σε μια όμορφη αυλή, εγώ και η μαμά του Σπύρου ,να συζητάμε τα δικά μας..
Λίγο αργότερα ,με πλησίασες σχεδόν διστακτικά ,σχεδόν απαιτητικά..και μου το ανακοίνωσες¨:
*Mαμά ,ο Σπύρος από την Τρίτη θα πηγαίνει κάθε μέρα για μπάνιο με το πούλμαν και τους γυμναστές του κολυμβητηρίου.*
Κούνησα το κεφάλι συγκαταβατικά και σου απάντησα...*Α μπράβο *
Ξαναέφυγες για να γυρίσεις λίγο αργότερα με την ίδια απαίτηση ,παράκληση στα μάτια..
-*Μάμα ,ο Σπύρος ....* ,
-Ξέρω αγόρι μου ,το άκουσα...*
-*Μάμα ,θέλω κι εγώ να πάω...*
Σε κοίταξα με τα μάτια ορθάνοιχτα, μου έκανε εντύπωση το Θέλω σου, δεν ήταν σαν τα άλλα ,τα γκρινιάρικα θέλω, ήταν ένα ιδιαίτερο *θέλω*. Ηταν κάτι σαν ένα Θέλω επιμονής και απαίτησης ,που όχι για απάντηση δεν έπαιρνε...
-*Καλά παιδί μου ,θα το συζητήσουμε στο σπίτι* σου είπα ,περισσότερο για να αποφύγω την κουβέντα.

Το βράδυ σπίτι είχαμε βεβαίως την ίδια κουβέντα....Τελικά με έπεισες ...μετά από πολύ παρακάλι και συζήτηση....
Και φτάσαμε σήμερα το πρωί να σε ξεπροβοδίζω ,στην πρώτη σου ,απογαλακτισμένη βόλτα.Στο πρώτο βήμα ,εκτός της μητρικής αγκαλιάς και φροντίδας..
Μπλέχτηκες με το τσούρμο τα παιδιά και σε κοιτούσα ...*Μεγάλωσες * .Σε κοιτούσα και προσπαθούσα να θυμηθώ τις φορές που μια σταλιά βρέφος σε κοίμιζα στην αγκαλιά μου ,κόντρα σε θεωρίες ,πως οι αγκαλιές κακομαθαίνουν τα παιδιά..και μου φαινόταν πως ήταν χτες....*
Μα ναι ,μόλις χτες ήταν που σε έφερα βρέφος σε μια καλαθούνα ναααααα ,τεράστια για το βρεφικό σου κορμάκι, στο σπίτι από το νοσοκομείο. Χτες ήταν που αποκοιμιόμασταν αγκαλιά ,εσύ 2 μηνών μωρό και εγώ 30 χρονών μάνα ,πάνω στο στήθος μου ,μέχρι το ξημέρωμα..Και μας φωνάζανε όλοι . Θα το κακομάθεις το παιδί..
Πόσο έξω είχαν πέσει, γιατί γρήγορα έφυγες από εκείνη την αγκαλιά και περπάτησες και μίλησες μόλις 9 μηνών. Ευτυχώς που την είχαμε συνιθίσει την αγκαλιά και μέχρι τώρα ακόμα αγκαλιοζόμαστε πριν πάμε για ύπνο...Φαντάσου να τους είχα ακούσει.
Σε χάζευα και δεν το πίστευα ,μεγάλωσες και άρχιζεις σιγά σιγά , να κάνεις τα βήματά σου ,προς την ζωή σου , προς το δικό σου δρόμο. Σήμερα , αύριο με τους φίλους ,μεθαύριο με το ταίρι σου ,αργότερα με την οικογένειά σου...Ξέρω ,είναι νωρίς ακόμη ,είσαι μια σταλιά παιδί...Πόσο γρήγορα όμως αλλάζουν όλα, πόσο γρήγορα από βρέφος έγινες παιδί ,από παιδί θα γίνεις άντρας και θα κυνηγήσεις το δικό σου όνειρο.

Οι πόρτες του πούλμαν έκλεισαν, με κοιτούσες από το παράθυρο και με χαιρετούσες.
Να προσέχεις σου ψυθίρισα ,κούνησες το κεφάλι με μια συγκατάβαση μεγάλου ανθρώπου και είμαι σίγουρη πως σκεφτόσουν ....*Μην ανησυχείς ,μαμά ,θα προσέχω*

Το πούλμαν έστριψε στην γωνιά του δρόμου και με βρήκε να σε κοιτώ να απομακρύνεσαι ,με μια ελπίδα στην ψυχή και έναν αναστεναγμό στα χείλη....
*Στο καλό παιδί μου, *ΖΗΣΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ.*

Δευτέρα, Ιουνίου 9

Κόκκινη Κάρτα!!!




Τις τελευταίες μέρες ,εικόνες πάνε κι έρχονται μπροστά από τα μάτια μας. Θάνατοι και gay γάμοι.
Ο θάνατος του ηθοποιού με άφησε παγωμένη, όχι μόνο γιατί σκοτώθηκε ένας άνθρωπος που γούσταρα ,ως πρόσωπο που κάποτε με διασκέδασε ,αλλά και για αυτήν καθε αυτήν την πράξη του φόνου. Τα γιατί και τα πως ,δεν είναι στην δική μου δικαιοδοσία να τα αναλύσω...Εξάλλου, ο άνθρωπος πέθανε και τίποτα δεν θα τον γυρίσει πίσω, στην μάνα του και στους δικούς του ανθρώπους.
Από την άλλη ,ο ντόρος με τους γάμους των oμοφυλόφιλων...Με χάλασε όλη αυτή η υποκρισία .Υποκρισία και από τις δυο πλευρές .Ενας φαύλος κύκλος. Οι μεν πειραγμένοι από τους δε . Και οι δυο να ψάχνουν ,στα μάτια τα δικά μου τουλάχιστον, πως θα προκαλέσουν οι μεν τους δε και τούμπαλιν. Ούτε αυτό θα κάτσω να το αναλύσω ....
Σε μένα προσωπικά ,πήρε χρόνια πολλά και απώλειες πολλες επίσης, για να κατανοήσω ,ό,τι αυτό που είμαι ,αυτό που πιστεύω ,αυτό που μέσα μου λειτουργεί ως ψυχή ,θρησκεία ,πιστεύω ,ιδανικό είναι και αφορά μόνο την πάρτη μου. Κανένα λόγο δεν έχω και καμιά μα καμιά ανάγκη ,να το δηλώσω μέσα από πράξεις διαμαρτυρίες και δεν συμμαζεύεται..
Οταν όμως γίνεται ένα έγκλημα κατά μιας ανθρώπινης ζωής , προσωπικότητας ...ε τότε και ο πιο συντηρητικός νοήμων νους τρελλαίνεται.....
Αναφέρομαι σε κάτι που διάβασα πριν λίγο στο www.zougla.gr και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο....Δεν το είδα και δεν το άκουσα....δεν ξέρω αν αληθεύει,αλλά αν αληθεύει εεε τότε είμαστε για πολλές κλωτσιές...
Οποιος έτσι ασύστολα δηλώνει το τραγικό * Καλύτερα να δω τα παιδιά μου στην κάσα, παρά να πηδιούνται από πίσω στα τέσσερα* μόνο αναυδο μπορεί να σε αφήσει και παγωμένο...
Δεν τον ξέρω τον κύριο και ούτε που επιθυμώ να συνάψω σχέσεις μαζί του (όπως έλεγε κι ο Ζήκος στον Μπακαλόγατο)...Μόνο να ,που έχω μια απάντηση να του δώσω...Οχι ως θιγμένη πολίτης αυτού του κράτους και ως ελεύθερος άνθρωπος....αλλά ως μάνα ενός γιού 9 χρόνων ...
*Ψιτ....κύριος....ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΕΡΟ ,ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ δίπλα μου *και η μόνη και μεγαλύτερη μου υποχρέωση απέναντί του είναι να σεβαστώ τις επιθυμίες του και να το στηρίξω και μόνο όταν κινδυνεύει η ζωή του και η σωματική και ψυχική του ακεραιότητα ,να επέμβω με μόνο σκοπό ,την σωτηρία του*

Αυτά .....
Και τώρα σκέφτομαι...πόσο δίκιο είχε αυτός που είπε....*Αλοίμονο! Στα παιδιά που έχουν τέτοιους γονείς*

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ μάγκα μου....ΚΑΡΑΚΟΚΚΙΝΗ ΟΜΩΣ...

Δευτέρα, Ιουνίου 2

Θέρμα!

Το καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά. Σε λίγο τελειώνουν και τα σχολειά.Εβλεπα προχτές στην τηλεόραση ,πως οι γονείς προβληματίζονται που θα αφήσουν τα παιδιά τους ,τώρα που τελειώνουν τα σχολεία...Ωραίο πάρκιν το σχολείο δηλαδή, εκεί μας κατάντησαν.
Αυθόρμητα μου ήρθε η σύγκριση στο μυαλό. Σύγκρινα τα δικά μου παιδικά καλοκαίρια και τα καλοκαίρια του γιού μου.
Θυμήθηκα πως περνούσα εγώ και πως περνά το παιδί μου. Μου ήρθαν στο μυαλό ώρες γλυκές και λατρεμένες. Τότε που με λαχτάρα περίσση, περιμέναμε να τελειώσει το σχολείο ,γιατί την επομένη θα φεύγαμε .Αλλος για το χωριό ,στον παππού και στην γιαγιά ,άλλος για την κατασκήνωση ...όπου μπορούσε ο καθένας.Η αν δεν μπορούσαμε κανονίζαμε κάθε μέρα με το πούλμαν τα μπάνια στο Μαραθώνα με την μαμά .Βλέπεις τότε είχαμε το πλεονέκτημα η μαμά μας να μην εργάζεται .....(άλλη ιστορία αυτή μεγάλη και πονέμενη ,η εργαζόμενη μάνα).
Αυτά σκεφτόμουν και χαζολογούσα ,ώσπου το Σαββάτο το απόγευμα , ο κύριος Μαμαλάκης ήρθε να μου θυμίσει δυο από τα αξέχαστα παιδικά μου καλοκαίρια στο νησί της Ικαριάς..και να μου φέρει δάκρυα στα μάτια....και αρώματα από μια άλλη λατρεμένη εποχή.
Το 81 λοιπόν, τελειώνοντας την πρώτη γυμνασίου ,βρέθηκα στο νησί της Ικαρίας ,κοντά στην νονά μου ,μια πανέμορφη και υπέροχη Ικαρίωτισσα..και συγκεκριμένα στα Θέρμα.
Ενα ψαροχώρι στης Ικαριάς , που τότε μόνο με ψαροκάικο πήγαινες...
Θυμήθηκα τα πάντα ,κοιτούσα πόσο είχε αλλάξει από τότε και συγκινήθηκα.Τι να λησμονήσω και τι να θυμηθώ από εκείνα τα καλοκαίρια.
Την θάλασσα και τις βουτιές από τον μώλο, το ψάρεμα τα απογεύματα με την πετονιά και το ψωμοτύρι, το πρώτο σκίρτημα του έρωτα στο πρόσωπο ένος κατάξανθου αγοριού. Τι από όλα....Σαν κινηματογραφική ταινία περνούσαν από τα μάτια μου ,τα πρωινά με την τυρόπιτα από τον έναν και μοναδικό φούρνο του χωριού , το τρέξιμο προς την παραλία και τον μώλο ,που λύσσάγαμε μέχρι αργά το μεσημέρι στις βουτιές,το φαγητό το μεσημέρι κάτω από τις βουκαμβίλιες στην αυλή του σπίτιού και τα απογεύματα πάλι στο μώλο για μπάνιο μέχρι που έδυε ο ήλιος και γέμιζε ο τόπος από μελιά χρώματα ...
Κι ύστερα το βράδυ οι φωτιές στην παραλία ,ένα τσούρμο πιτσιρικαρία και να παίζει κρυφτό ,κυνηγητό ,μήλα....
Κάθε Σαββάτο είχαμε και σινεμά ,εκεί πρωτοείδα το Grease...τι ταινία και αυτή..Στην ντισκοτέκ του Αγιου (Κυρηκου) πρωτοχόρεψα το Μαρία Μανταλένα!! Εκεί πρωτοταράχτηκα με ταινία ,όταν κρυφά από τους γονείς ,είδα το Κουρδιστό πορτοκάλι....Ακόμα θυμάμαι τον τρόμο...
Και μέσα σε όλα αυτά , είχε και βοήθεια στο σουβλατζίδικο του νονού ...που καλύτερο σουβλάκι καλαμάκι δεν ξαναέφαγα από τότε...Τώρα που τα χωράγαμε όλα...δεν ξέρω..


Ετσι αποχαυνωμένη με βρήκε ο μικρός...και μόνο όταν με σκούντησε και με ρώτησε *Μαμά γιατί κλαις? Είσαι στεναχωρημένη ??* ,συνήλθα και του απάντησα ...*Μερικές φορές παιδάκι μου ,οι άνθρωποι κλαίνε κι από χαρά ή από νοσταλγία...*

Τι υπέροχο συναίσθημα αυτό που φέρνουν μαζί τους οι αναμνήσεις από ευτυχισμένα παιδικά καλοκαίρια!!

Υγ (οι φωτο είναι από το νετ)