Ιδια διαδρομή (6)

......Ηταν 3 τα ξημερώματα ,όταν , από το νοερό της ταξίδι την έβγαλε απότομα ένα ρίγος που διαπέρασε το κορμί της.Η φωτιά στο τζάκι είχε πια σβήσει και μόνο τα κάρβουνα έμεναν να την κοιτάζουν σαν δυο μάτια τεράστια και κατακόκκινα...Σηκώθηκε και αναζήτησε για άλλη μια φορά το κινητό της....Τίποτα κανένα μύνημα...Μα τι διάολο μονολόγησε ,γιατί δεν έχει πάρει ακόμα τηλέφωνο...Ασυναίσθητα σχημάτισε τον αριθμό του ,αλλά αμέσως πάτησε το πλήκτρο με το κόκκινο σημάδι...Ακυρο είπε...αν θέλει θα πάρει αυτός.

....Κατευθύνθηκε προς την θέση της και διαπίστωσε πως τα ξύλα είχαν τελειώσει..Φτούυυυυ ,τώρα έπρεπε να κατέβει στο λεβητοστάσιο για να φέρει μερικά.Φόρεσε το παλτό της ,πήρε τα κλειδιά και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά..Εφτασε στην είσοδο και αντί για ξύλα ,αποφάσισε να περπατήσει λίγο...
......Το κρύο είχε μαλακώσει και ο αέρας που πάγωνε το πρόσωπό της ,την έκανε να νιώθει μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας....Εφτασε στη γωνία και έστριψε στο στενό, απέναντί της ορθωνόταν επιβλητικό το σπίτι του Δημήτρη..Το κοίταξε , σπίτι παλιό ,αρχοντικό της εποχής του ,πόσα και πόσα δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει στο πέρασμα του χρόνου .Αν μπορούσε να μιλήσει και τι δεν θα έλεγε.....Ασυναίσθητα κοίταξε τα παράθυρα, τα παραθυρόφυλλα ήταν ανοιχτά...Αναστέναξε ανακουφισμένη.Ηταν ένα βίτσιο που είχε από παιδί ,δεν της άρεσαν τα σπίτια με τα κλειστά παραθυρόφυλλα, την μελαγχολούσαν και την φόβιζαν.Κι εκείνος λες και το γνώριζε ποτέ δεν τα έκλεινε..Πάντα ανοιχτά..και τα δικά της επίσης.Ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει αυτή της τη μανία...ακόμα κι όταν έφευγε για διακοπές και της φώναζε η μάνα της να κλείσει τα παράθυρα ..εκείνη απαντούσε *Αστα ρε μάνα,θα ψυχοπλακώσουμε την γειτονιά χωρίς λόγο....*
.......Στάθηκε για κάμποση ώρα και χάζευε την πόρτα του σπιτιού ,στο τέλος με μια απόλυτα φυσική κίνηση , έβαλε το χέρι της στην τσέπη ,πήρε τα κλειδιά, άνοιξε την πόρτα και με απαλές κινήσεις γλίστρησε μέσα...Μπήκε στο σαλόνι και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρά του...Προχώρησε προς το κρεβάτι και ξάπλωσε φαρδιά πλατιά...Οι σκιές στο δωμάτιο δεν την ξένιζαν,τις είχε δει χιλιάδες φορές από τότε που ήταν παιδί ,ήξερε κάθε σπιθαμή αυτού του δωματίου...Ανοιξε το πορτατίφ δίπλα της και το βλέμμα της πλανήθηκε στο δωμάτιο αναζητώντας την μεριά με τις φωτογραφίες....Να τες μονολόγησε ....όλες εκεί ,αμέτρητες φωτογραφίες πάνω στον λευκό τοίχο ...Ολες οι στιγμές της ζωής του ,ήταν εκεί πάνω και ο τοίχος φάνταζε σαν σελίδες από ανοιχτό βιβλίο...
....Ηταν όλες εκεί ,το παιδί ,η Μαρία ,η Ελένη ,η μάνα του ...όλες .Μόνο την δική μου φωτογραφία δεν έχει....σκέφτηκε με παράπονο...Την ενοχλούσε αυτό ,αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει να το ξεστομίσει...Βέβαια ούτε στο δικό της σπίτι υπήρχε φωτογραφία του, αλλά τουλάχιστον η Κατερίνα είχε μια εξήγηση..δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες ..Τους ανθρώπους που αγαπούμε έλεγε τους κουβαλάμε πάντα στην ψυχή μας ,δεν είναι ανάγκη και να τους εκθέτουμε σαν εκθέματα μουσείου..Αλλά ο λόγος ήταν άλλος...δεν τις γούσταρε τις φωτογραφίες...της είχε μείνει απωθημένο από τον θάνατο του πατέρα της ,όταν η μάνα της στόλισε κάθε γωνιά του σπιτιού με φωτογραφίες του πατέρα της, και αυτό έκανε τον πόνο της δυσβάσταχτο γι αυτόν τον χαμό...Από τότε είχε συνδυάσει ,σχεδόν αρρωστημένα ,τις φωτογραφίες με τους πεθαμένους...Γι αυτό και δεν τις γούσταρε...
.....Την ενοχλούσε όμως , που εκείνος ,δεν είχε δική της φωτογραφία ,αφού την άπεχθειά της για τις φωτογραφίες ,ούτε την καταλάβαινε αλλά ούτε και την συμμεριζόταν...
Το βλέμμα της στάθηκε στην φωτογραφία της Ελένης.....και η αυλαία για την νέα πράξη του έργου που είχε ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα εκείνης της μέρας...άνοιξε...ξανά...