.....Πρωταγωνίστρια σε τούτη την πράξη η Ελένη ,που την κοιτούσε από την φωτογραφία σχεδόν με ένα χαμόγελο συνωμοτικό..Εμεινε ώρα με το βλέμμα μετέωρο πάνω της ,ο νους έτρεχε τώρα στα δικά του μονομάτια, είχε καβαλήσει το δικό σου σύννεφο και αρμένιζε σε μέρη και εποχές αγαπημένες και μισημένες μαζί...
....Με την Ελένη , δεν έγιναν ποτέ φίλες, δεν θα μπορούσαν άλλωστε , δεν ήταν μόνο που ήταν δυο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι , ήταν που ποτέ δεν της συγχώρεσε το γεγονός πως σαν τυφώνας μπήκε στην ζωή του και τα σάρωσε όλα και σαν τυφώνας έφυγε. Μπόρεσε όμως και κράτησε τις ισορροπίες, ανάμεσα σε αυτό το τρίο...Κατόρθωσε να κρατήσει τους ρόλους καθώς τους έπρεπε...Αυτή ήταν η κολλητή φίλη του Δημήτρη , ο Δημήτρης ήταν ο κολλητός της και η Ελένη ήταν ο έρωτάς του...Παρέα έκαναν ,όλοι μαζί .Πήγαιναν σινεμά, έπιναν κανένα καφέ ,χαζοχαρούμενα πράγματα ,ποτέ ουσιαστικά και δεμένα.Βρίσκονταν, απλώς για να βρίσκονταν..
....Η σχέση τους με τον Δημήτρη ,κρατούσε καλά ,ενώ η δική της συνεχιζόταν με τον Γιώργο..Βλέπεις η ζωή είχε άλλα σχέδια γι αυτούς και ήταν ανήμποροι να άλλαξουν αυτό που ερχόταν..:Οτι κι αν ήταν.
...Πάντα πίστευε ,ακόμη και τώρα ,πως η ζωή της ,την πήγε όπου εκείνη ήθελε . Μάταια προσπάθησε να αντισταθεί ,δεν ταίριαζε καθόλου στον χαρακτήρα της ,όλη αυτή η μοιρολατρεία ,μα είχε μεγαλώσει πια και στον εαυτό της τουλάχιστον μπορούσε να το παραδεχτεί. Οποια σχέδια κι αν κατέστρωνε ,όποιο δρόμο κι αν χάραζε ,η ζωή θα την τραβούσε στα δικά της λημέρια ,θα την έβαζε σε δρόμους και σε παιχνίδια ,που δεν τα γούσταρε και που θα έκανε τα πάντα για να τα αποφύγει και τελικά θα πετύχαινε πάντα το αντίθετο.
....Ενας τέτοιος δρόμος αντίδρασης ήταν και η σχέση της με τον Γιώργο, ήρεμος άνθρωπος ,καλός .Την κυνήγησε με αξιοπρέπεια και επιμονή ,ώσπου την κατάφερε .Σίγουρα δεν ήταν ο μεγάλος της έρωτας ,στην άρχη όμως ήταν ένα λιμάνι γι αυτήν ,μια σιγουριά πως κάπου ύπηρχε ένας άνθρωπος που την αγαπούσε και νοιαζόταν.
...Με τον καιρό τον αγάπησε κι αυτή ,για την απλότητά του ,την ηρεμία του ακόμα και για τον χύμα χαρακτήρα του ,που καθόλου δεν ταίριαζε στην δική της παρορμητική μεν ,ευγενική δε ιδιοσυγκρασία.Κι εκείνος ο Γιώργος ,άνθρωπος απλός ,αφέθηκε να τον παρασύρει η σιγουριά του γάμου τους και παιρνόντας την ως δεδομένη ,από την αρχή κιόλας του γάμου ,άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σύννεφα
...Η Κατερίνα δεν ήταν έτσι , ποτέ ,τίποτα δεν της χαρίστηκε στη ζωή κι έτσι έμαθε τίποτα να μην θεωρεί δεδομένο , την είχε μέσα της την ανησυχία , ζούσε με αυτήν ,το να ανησυχεί και να ψάχνεται ,την έκανε να αισθάνεται δυνατή και ζωντανή..Μαμούνι ήταν το παρατσούκλι της και ως μαμούνι δεν ησύχαζε ποτέ. Κάποτε ,κάποτε η αποδοχή της ηρεμίας του Γιώργου άρχιζε να την νευριάζει ,μέχρι που τελικά της έγινε ανυπόφορη.
...Το είπε ,το έδειξε ,το ούρλιαξε σχεδόν ...*το βαλτώσαμε* στον Γιώργο ,αυτός όμως ζούσε στον δικό του κόσμο ,έτσι...ο χωρισμός ήρθε σαν το απολύτως φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο . Μόνο γι αυτήν όμως ,για τον Γιώργο ήταν λες και του τραβηξε κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια του.Και χώρισαν.....
.....Θυμάται την έκφραση του Δημήτρη όταν του ανακοίνωσε το γεγονός.Ενα ξερό ...ήταν αναπόφευκτο ,κανένα κοινό δεν είχατε και τέλος.Καμιά συζήτηση περαιτέρω ,κανένα σχόλιο ..Λες και το να χωρίζει κάποιος ,από ένα γάμο ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο...Ετσι ήταν ο Δημήτρης όμως ,απόλυτα ορθολογιστής και ρεαλιστής.Ανθρωπος της άποψης πονάει κεφάλι ...κόβει κεφάλι.Η Κατερίνα όμως δεν ήταν έτσι, βαθιά συναισθηματική ,καθώς ήταν ,θεώρησε το διαζύγιο προσωπική ήττα και κλείστηκε πιο πολύ στον εαυτό της μετά από αυτό..
...¨Ενας ξερός ήχος ,καθώς ο αέρας έκανε το παραθυρόφυλλο να χτυπήσει ,διέκοψε τις σκέψεις .Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο..Τα δέντρα έξω κουνιόνταν δυνατά και το φεγγάρι έπαιζε δημιουργώντας σκιες , άλλοτε οικίες κι άλλοτε ξένες και τρομακτικές.Κοίταξε απέναντι προς το μπαλκόνι του σπιτιού της ,είδε την κουρτίνα της κρεβατοκάμαράς της να ανεμίζει και σκέφτηκε πως το σπίτι θα είχε γίνει πάγος ...με το παράθυρο ανοιχτό...Γύρισε να φύγει και καθώς περνούσε δίπλα από τον τοίχο ,ασυναίσθητα χάιδεψε την φωτογραφία του και έσκυψε και την φίλησε...
(υγ οι φωτογραφίες είναι όλες από το διαδίκτυο)
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 20
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Αρχίζει και έχει ενδιαφέρον το θέμα... Γιά να δούμε!
Όσο πάει και καλύτερο γίνεται,
μάρέσει :)
Ασυναίσθητα αλλά με πλήρη συνείδηση.
Έχει γραφτεί το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή της Κατερίνας;
Kωνσταντίνε....!!! για να δούμε και εγώ είμαι περίεργη.
Μαγγισούλα...ευχαριστώ
Νότα μου...και ναι και όχι....κομμάτια αποσπασματικά έχω στο νου μόνο...που ανάλογα με την διάθεση παίρνουν μορφή...
Νατα! Ετσι οπως η ζωη πηγαινε την Κατερινα, ετσι και οι χαρακτηρες μιας ιστοριας αποκτουν δικη τους θεληση και σε πανε...ετσι δεν ειναι;
Eτσι ακριβώς πεταλούδα μου...είναι φορές που για αλλού τους τραβώ και αλλού αυτοί πηγαίνουν..χιχιχιχι
Περιμένουμε την εξέλιξη... Έχεις κάνει ατμόσφαιρα στο κείμενο και έβαλες κλίμα και στοιχεία της φύσης. Την χειμωνιάτικη εποχή οι αισθήσεις δυνανώνουν και ζεσταίνονται.
Δημοσίευση σχολίου