Ιδια διαδρομή (8)

Εκλεισε απαλά την πόρτα πίσω της . Βρέθηκε στον δρόμο. Κοίταξε προς το σπίτι και κίνησε
κατά εκεί . Το μετάνιωσε όμως και σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα. Χαμογέλασε καθώς περπατούσε .Αναρωτήθηκε, τι θα σκεφτόταν κανείς ,αν την έβλεπε να περπατάει μέσα στα άγρια μεσάνυχτα.Το σπίτι της ,ήταν ακόμα σε γειτονιά, από αυτές που σπάνια πια βλέπεις στην Αθήνα.Δεν είχε πολυκατοικίες, μόνο σπίτια διοροφα και αυλές.Και οι γείτονες ήταν οι ίδιοι από τα παιδικά της χρόνια, οι φίλοι που έπαιζε μαζί τους , στους δρόμους της γειτονιάς και οι γονείς τους.Αρα ήταν πολύ εύκολο να την αναγνωρίσουν και να την ρωτήσουν ακόμα ακόμα , αν την έβλεπαν ,τί της συνέβαινε.Ευτυχώς ήταν πολύ αργά..για να είναι κάποιος ξύπνιος.Περπάτησε μέχρι το τέλος του δρόμου, σκεπτόμενη πως τούτη η νύχτα ,ήταν πολύ παράξενη ,αλλιώς πως είχε αρχίσει αυτή η ανασκόπηση της ζωής της? Από το πουθενά?

Πάντα το έκανε αυτό η Κατερίνα, ό,τι λογικά δεν μπορούσε να το εξηγήσει ,το μετέθετε σε κάποια ανώτερη ,άλλη δύναμη। Μάλλον αυτή ήταν η άμυνά της.
Περπάτησε αρκετά , ο αέρας πάγωνε το πρόσωπό της και οι ψιχάλες της βροχής ,αραίες έπεφταν πάνω της.Δεν την ένοιαζε . Εφτασε στο πάρκο κάτω από το σπίτι. Ανέβηκε στην πλάτη από το παγκάκι και άναψε τσιγάρο. Η μυρωδιά του καπνού μπερδεύτηκε με την μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα και ξύπνησε μέσα της μνήμες από μια άλλη εποχή...

Της θύμησε έντονα το σπίτι στο χωριό..Το λάτρευε το χωριό του. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της εκεί ....ένιωσε πως βρήκε πατρίδα...Σαν από χρόνια να έψαχνε λιμάνι και εκείνο το χωριό γέμισε την ψυχή της. Ενα μικρό ,ορεινό χωριό στην ραχοκοκαλιά της Πίνδου.

Μέσα στο πράσινο, κατάφυτο, ολοφώτιστο...Τα πρωινά ξυπνούσε με το χάραμα ,για να απολαύσει την ησυχία της φύσης . Καθόταν στο μπαλκόνι κι αφουγκραζόταν το χωριό που ξυπνούσε, πίνωντας τον ελληνικό της καφέ...Λίγο αργότερα ,έβγαινε και η γιαγιά και της έφερνε το λουκουμάκι της...* Φάε κόρη μου, φαρμάκι τον πίνεις τον καφέ...φάε να γλυκαθείς.*

Κάθε φορά που βρισκόταν στο χωριό...ήταν σαν το σφουγγάρι ,μάζευε εικόνες ,μυρωδιές να της πάρει μαζί της , στην κόλαση (πόλη) για να έχει να πορεύεται.

Ενας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της ..καθώς τον σκέφτηκε στην ζεστή αγκαλιά του χωριού....Ζήλευε που δεν είχε πάει μαζί του, αλλά ήταν οι δουλειές και ο εγωισμός της που την κράτησαν πίσω.Βλέπεις δεν της το είχε προτείνει ,όχι πως το χρειαζόταν, δική της ήταν η απόφαση ..Το σπίτι και το χωριό ήταν πάντα ανοιχτό γι αυτήν και το ήξερε..Εκείνος δεν θα της έκανε ποτέ ειδική πρόσκληση ,αυτό όμως ,την δαιμόνιζε. Ηθελε να την προσκαλέσει, το περίμενε .Κάποιες φορές έπαιρνε την απόφαση κι πήγαινε μαζί του ,κάποιες άλλες του το κράταγε μανιάτικο και καθόταν εδώ...¨Οπως τώρα...και βέβαια ...το σκυλομετάνιωνε...

(Υγ οι φωτογραφίες είναι από το νετ. Το χωριό είναι πραγματικό και είναι ο παράδεισός μου)