Ιδια διαδρομή (9)

Αναθεμάτιζε τους τύπους και τον εγωισμό της. Ηταν πρακτικός άνθρωπος και σε άλλες περιπτώσεις δεν θα την ένοιαζε να τσαλακώσει τον εγωισμό της ,για να πετύχει αυτό που ήθελε.Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση..ήταν αλλιώς.Κάτι την κρατούσε, κάτι αόρατο έδενε τις αποφάσεις της και την παγίδευε στην μοναξιά της...Μοναξιά..??? Για εκείνην μοναξιά σήμαινε ,καθημερινότητα χωρίς τον Δημήτρη.
Δεν ήταν από τους ανθρώπους που την φοβόταν ,ίσα ίσα θα έλεγε πως την προτιμούσε πολλές φορές. Ανθρωπος κοινωνικότατος , έπιανε φιλίες από μικρή πολύ εύκολα, γνωστοί άπειροι, στην ουσία όμως ,άνθρωπος βαθιά μοναχικός και με πνεύμα άκρως αναλυτικό.Ποτέ δεν έπαιρνε τα πράγματα όπως απλά φαίνονταν ,πάντα τα ανέλυε και στο τέλος , τα συμπεράσματά της ήταν σχεδόν πάντα σωστά.
Τους άνθρωπους που γνώριζε πάντα τους κοίταγε από μέσα ,τους έψαχνε . Ποτέ δεν στεκόταν σε αυτό που οι άλλοι ήθελαν να δείχνουν , πάντα έψαχνε αυτό που πραγματικά ήταν. Και έτσι αναλύοντας τους ,τους κατατασε σε αυτούς και τους άλλους...,
Ετσι με τα χρόνια ,οι φιλίες της έγιναν δυσκολότερες και λιγότερες. Και στο τέλος ....φάνηκε
πως φίλους ,φίλους , πέρα από τον Δημήτρη ,δεν είχε κανέναν.Ηταν περήφανη γι αυτό.
Θεωρούσε τον εαυτό της τυχερό που είχε ευλογηθεί με μια τέτοια φιλία. Σπάνιο πράγμα τούτο το συναίσθημα ,να έχεις έναν για μοναδικό και να αισθάνεσαι και μοναδικός ο ίδιος.
Ηταν ευτυχισμένη μέσα σε αυτό το συναίσθημα της μοναδικότητας ,ακόμα κι αν αυτή δεν ήταν ορατή με την πρώτη ματιά,υπήρχε . Κι αυτή η μοναδικότητα της σχέσης τους ,ήταν που τους στήριξε στα μεγάλα και τα δύσκολα. Η αποδοχή των πράξεων του ενός από τον άλλο, ήταν απαραίτητο συστατικό για τις αποφάσεις της ζωής τους...Βέβαια κατά καιρούς ,ξεμάκραιναν από αυτό ,ίσως για να αποδείξουν ότι μπορούσαν ο ένας χωρίς την συγκατάβαση του άλλου, ίσως γιατί δεν ήθελαν να παραδεκτούν την έξαρτηση του ενός από τον άλλο..Κι η άληθεια είναι πως όσες φορές το προσπάθησαν και πήραν ο καθένας για τον εαυτό του ,αποφάσεις που ο άλλος δεν ενέκρινε ,το μετάνιωσαν κι οι δυο...κι το πλήρωσαν.Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Τις φορές όμως που ενέκριναν ο ένας τον άλλο ,τότε μεγαλουργούσαν κι οι δυο.....
Ποτέ δεν το κατάλαβε αυτό. Πως γινόταν και συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Είχε αρχίσει να χαράζει όταν αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι.Τα βλέφαρά της είχαν βαρύνει πια . *Καιρός για ύπνο σκέφτηκε* και άφησε το παγκάκι.
Περπαντώντας για το σπίτι , της φάνηκε πως είδε μια σκιά να την παρακολουθεί, κοντοστάθηκε λίγο ,γύρισε πίσω της ..αλλά τίποτα....Ο ήλιος είχε αρχίσει να φαίνεται και τα χρώματα της ανατολής ,δειλά δειλά ξεπρόβαλλαν πίσω από τον Υμηττό.Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να διαλύονται...Ομορφη μέρα θα έχουμε σκέφτηκε...Και η σκέψη πως ξημέρωνε Σαββάτο...την έκανε να χαρεί περισσότερο.
Ανοιξε την εξώπορτα ,πήρε λίγα ξύλα για τον τζάκι και ανέβηκε στο σπίτι. Ενας αέρας παγωνιάς την διαπέρασε και σκέφτηκε πως ερχόταν από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Προχώρησε προς το τζάκι ,άφησε τα ξύλα και άναψε την φωτιά.....