Θέρμα!

Το καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά. Σε λίγο τελειώνουν και τα σχολειά.Εβλεπα προχτές στην τηλεόραση ,πως οι γονείς προβληματίζονται που θα αφήσουν τα παιδιά τους ,τώρα που τελειώνουν τα σχολεία...Ωραίο πάρκιν το σχολείο δηλαδή, εκεί μας κατάντησαν.
Αυθόρμητα μου ήρθε η σύγκριση στο μυαλό. Σύγκρινα τα δικά μου παιδικά καλοκαίρια και τα καλοκαίρια του γιού μου.
Θυμήθηκα πως περνούσα εγώ και πως περνά το παιδί μου. Μου ήρθαν στο μυαλό ώρες γλυκές και λατρεμένες. Τότε που με λαχτάρα περίσση, περιμέναμε να τελειώσει το σχολείο ,γιατί την επομένη θα φεύγαμε .Αλλος για το χωριό ,στον παππού και στην γιαγιά ,άλλος για την κατασκήνωση ...όπου μπορούσε ο καθένας.Η αν δεν μπορούσαμε κανονίζαμε κάθε μέρα με το πούλμαν τα μπάνια στο Μαραθώνα με την μαμά .Βλέπεις τότε είχαμε το πλεονέκτημα η μαμά μας να μην εργάζεται .....(άλλη ιστορία αυτή μεγάλη και πονέμενη ,η εργαζόμενη μάνα).
Αυτά σκεφτόμουν και χαζολογούσα ,ώσπου το Σαββάτο το απόγευμα , ο κύριος Μαμαλάκης ήρθε να μου θυμίσει δυο από τα αξέχαστα παιδικά μου καλοκαίρια στο νησί της Ικαριάς..και να μου φέρει δάκρυα στα μάτια....και αρώματα από μια άλλη λατρεμένη εποχή.
Το 81 λοιπόν, τελειώνοντας την πρώτη γυμνασίου ,βρέθηκα στο νησί της Ικαρίας ,κοντά στην νονά μου ,μια πανέμορφη και υπέροχη Ικαρίωτισσα..και συγκεκριμένα στα Θέρμα.
Ενα ψαροχώρι στης Ικαριάς , που τότε μόνο με ψαροκάικο πήγαινες...
Θυμήθηκα τα πάντα ,κοιτούσα πόσο είχε αλλάξει από τότε και συγκινήθηκα.Τι να λησμονήσω και τι να θυμηθώ από εκείνα τα καλοκαίρια.
Την θάλασσα και τις βουτιές από τον μώλο, το ψάρεμα τα απογεύματα με την πετονιά και το ψωμοτύρι, το πρώτο σκίρτημα του έρωτα στο πρόσωπο ένος κατάξανθου αγοριού. Τι από όλα....Σαν κινηματογραφική ταινία περνούσαν από τα μάτια μου ,τα πρωινά με την τυρόπιτα από τον έναν και μοναδικό φούρνο του χωριού , το τρέξιμο προς την παραλία και τον μώλο ,που λύσσάγαμε μέχρι αργά το μεσημέρι στις βουτιές,το φαγητό το μεσημέρι κάτω από τις βουκαμβίλιες στην αυλή του σπίτιού και τα απογεύματα πάλι στο μώλο για μπάνιο μέχρι που έδυε ο ήλιος και γέμιζε ο τόπος από μελιά χρώματα ...
Κι ύστερα το βράδυ οι φωτιές στην παραλία ,ένα τσούρμο πιτσιρικαρία και να παίζει κρυφτό ,κυνηγητό ,μήλα....
Κάθε Σαββάτο είχαμε και σινεμά ,εκεί πρωτοείδα το Grease...τι ταινία και αυτή..Στην ντισκοτέκ του Αγιου (Κυρηκου) πρωτοχόρεψα το Μαρία Μανταλένα!! Εκεί πρωτοταράχτηκα με ταινία ,όταν κρυφά από τους γονείς ,είδα το Κουρδιστό πορτοκάλι....Ακόμα θυμάμαι τον τρόμο...
Και μέσα σε όλα αυτά , είχε και βοήθεια στο σουβλατζίδικο του νονού ...που καλύτερο σουβλάκι καλαμάκι δεν ξαναέφαγα από τότε...Τώρα που τα χωράγαμε όλα...δεν ξέρω..


Ετσι αποχαυνωμένη με βρήκε ο μικρός...και μόνο όταν με σκούντησε και με ρώτησε *Μαμά γιατί κλαις? Είσαι στεναχωρημένη ??* ,συνήλθα και του απάντησα ...*Μερικές φορές παιδάκι μου ,οι άνθρωποι κλαίνε κι από χαρά ή από νοσταλγία...*

Τι υπέροχο συναίσθημα αυτό που φέρνουν μαζί τους οι αναμνήσεις από ευτυχισμένα παιδικά καλοκαίρια!!

Υγ (οι φωτο είναι από το νετ)