Zήσε το όνειρο σου!!

Στριφογυρνούσατε γύρω, γύρω στην αυλή, σαν πολυάσχολο μελίσσι και οι φωνές σας , μας είχαν πάρει το κεφάλι. Σε χάζευα και σένα και τον κολλητό σου ,τον Σπύρο, ανέμελα να αγκαλιάζεστε ,να κυνηγιέστε.Και εκεί, λίγο πιο πέρα ,σε μια όμορφη αυλή, εγώ και η μαμά του Σπύρου ,να συζητάμε τα δικά μας..
Λίγο αργότερα ,με πλησίασες σχεδόν διστακτικά ,σχεδόν απαιτητικά..και μου το ανακοίνωσες¨:
*Mαμά ,ο Σπύρος από την Τρίτη θα πηγαίνει κάθε μέρα για μπάνιο με το πούλμαν και τους γυμναστές του κολυμβητηρίου.*
Κούνησα το κεφάλι συγκαταβατικά και σου απάντησα...*Α μπράβο *
Ξαναέφυγες για να γυρίσεις λίγο αργότερα με την ίδια απαίτηση ,παράκληση στα μάτια..
-*Μάμα ,ο Σπύρος ....* ,
-Ξέρω αγόρι μου ,το άκουσα...*
-*Μάμα ,θέλω κι εγώ να πάω...*
Σε κοίταξα με τα μάτια ορθάνοιχτα, μου έκανε εντύπωση το Θέλω σου, δεν ήταν σαν τα άλλα ,τα γκρινιάρικα θέλω, ήταν ένα ιδιαίτερο *θέλω*. Ηταν κάτι σαν ένα Θέλω επιμονής και απαίτησης ,που όχι για απάντηση δεν έπαιρνε...
-*Καλά παιδί μου ,θα το συζητήσουμε στο σπίτι* σου είπα ,περισσότερο για να αποφύγω την κουβέντα.

Το βράδυ σπίτι είχαμε βεβαίως την ίδια κουβέντα....Τελικά με έπεισες ...μετά από πολύ παρακάλι και συζήτηση....
Και φτάσαμε σήμερα το πρωί να σε ξεπροβοδίζω ,στην πρώτη σου ,απογαλακτισμένη βόλτα.Στο πρώτο βήμα ,εκτός της μητρικής αγκαλιάς και φροντίδας..
Μπλέχτηκες με το τσούρμο τα παιδιά και σε κοιτούσα ...*Μεγάλωσες * .Σε κοιτούσα και προσπαθούσα να θυμηθώ τις φορές που μια σταλιά βρέφος σε κοίμιζα στην αγκαλιά μου ,κόντρα σε θεωρίες ,πως οι αγκαλιές κακομαθαίνουν τα παιδιά..και μου φαινόταν πως ήταν χτες....*
Μα ναι ,μόλις χτες ήταν που σε έφερα βρέφος σε μια καλαθούνα ναααααα ,τεράστια για το βρεφικό σου κορμάκι, στο σπίτι από το νοσοκομείο. Χτες ήταν που αποκοιμιόμασταν αγκαλιά ,εσύ 2 μηνών μωρό και εγώ 30 χρονών μάνα ,πάνω στο στήθος μου ,μέχρι το ξημέρωμα..Και μας φωνάζανε όλοι . Θα το κακομάθεις το παιδί..
Πόσο έξω είχαν πέσει, γιατί γρήγορα έφυγες από εκείνη την αγκαλιά και περπάτησες και μίλησες μόλις 9 μηνών. Ευτυχώς που την είχαμε συνιθίσει την αγκαλιά και μέχρι τώρα ακόμα αγκαλιοζόμαστε πριν πάμε για ύπνο...Φαντάσου να τους είχα ακούσει.
Σε χάζευα και δεν το πίστευα ,μεγάλωσες και άρχιζεις σιγά σιγά , να κάνεις τα βήματά σου ,προς την ζωή σου , προς το δικό σου δρόμο. Σήμερα , αύριο με τους φίλους ,μεθαύριο με το ταίρι σου ,αργότερα με την οικογένειά σου...Ξέρω ,είναι νωρίς ακόμη ,είσαι μια σταλιά παιδί...Πόσο γρήγορα όμως αλλάζουν όλα, πόσο γρήγορα από βρέφος έγινες παιδί ,από παιδί θα γίνεις άντρας και θα κυνηγήσεις το δικό σου όνειρο.

Οι πόρτες του πούλμαν έκλεισαν, με κοιτούσες από το παράθυρο και με χαιρετούσες.
Να προσέχεις σου ψυθίρισα ,κούνησες το κεφάλι με μια συγκατάβαση μεγάλου ανθρώπου και είμαι σίγουρη πως σκεφτόσουν ....*Μην ανησυχείς ,μαμά ,θα προσέχω*

Το πούλμαν έστριψε στην γωνιά του δρόμου και με βρήκε να σε κοιτώ να απομακρύνεσαι ,με μια ελπίδα στην ψυχή και έναν αναστεναγμό στα χείλη....
*Στο καλό παιδί μου, *ΖΗΣΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ.*