Πρωταγωνιστές!

Για άλλο θέμα θα έγραφα σήμερα , γι άλλο θα γράψω . Δεν βαριέσαι .
Τον τελευταίο καιρό , λόγω φόρτου εργασίας , πολύ διάβασμα με τον μικρό ,αργώ να τελειώσω και όπως είναι φυσικό ,τηλεόραση γιοκ...(να κι ένα καλό).
Χτες βράδυ λοιπόν, εκεί κατά τις 11,30 , ξάπλωσα στον καναπέ μου και άνοιξα το ρημαδοκούτι.Εκανα το σχετικό ζάπινγκ , ένα ,δυο ,τρία κλικ...και ωπ ,έπεσα πάνω στους πρωταγωνιστές, δεν θυμάμαι τον δημοσιογράφο. Μου έκανε εντύπωση όμως ο πρόλογος του και σταμάτησα να τον παρακολουθήσω...Είπε ...άλλο θέμα είχαμε κι άλλο μας προέκυψε ,ο άρχοντας του Κολωνακίου μπορεί να περιμένει.
Μου άναψε λοιπόν την περιέργεια και έκατσα να το δω.
Το θέμα του ήταν οι πρόσφυγες και συγκεκριμένα μια οικογένεια από το Αφγανιστάν η το Ιράκ ,δεν θυμάμαι καλά. Είχαν έρθει το πρωί από την Τουρκία και θα έμεναν στην Πλατεία Αττικής για όλο το βράδυ, αφού ,ούτε που να κοιμηθούν είχαν ,αλλά ούτε κι είχαν φάει τίποτα όλη την ημέρα. Ο δημοσιογράφος προσφέρθηκε να τους πάει σε ένα ξενοδοχείο να κοιμηθούν και να φάνε....η ιστοριά διακόπηκε εκεί ..για να συνεχιστεί σε άλλη μέρα , για τους γνωστούς εμπορικούς λόγους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μου έκανε εντύπωση , ούτε ότι στην Πλατεία Αττικής είναι μαζεμένες όλες οι φυλές του κόσμου , ούτε ότι τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο με τον δημοσιογράφο , ούτε και οι άλλοι οι Ελληνες που φωνάζουν για το γιατί και το πως ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι στην χώρα μας και για το πως θα ζήσουν και για το αν είναι καλοδεχούμενοι...
Με συγκλόνισε ,το ύφος αυτής της γυναίκας, το κατεβασμένο κεφάλι , ο φόβος της ,που δεν εκφραζόταν με λόγια ,αφού πολύ λίγα έλεγε, αλλά που ήταν έκδηλος σε όλες της ,τις κινήσεις.
Παρακολουθούσα τα παιδιά να χαζεύουν την κάμερα ,αμέριμνα και ούτε τα ενοιαζε αν σε λίγο θα έπιανε βροχή . Ο πατέρας και η μάνα όμως ....ήταν τραγικοί.
Παρατηρούσα αυτούς τους ανθρώπους και ειδικά αυτήν την μάνα , κοιτούσα στον διπλανό καναπέ και έβλεπα το αγγελούδι μου να κοιμάται αποκαμωμένο και ήρεμο , μέσα στην ζεστασιά του , κολλούσε το βλέμμα μου πάνω του και ξανά κοιτούσα εκείνα τα παιδιά και μετά πάλι την μάνα και τον πατέρα....
Και όπως χάζευα την φωτιά στο τζάκι , μέσα από τις φλόγες της ξεπηδούσαν εικόνες.....τρομαχτικές.....
Τι θα έκανα εγώ στην θέση αυτών των ανθρώπων , πως θα προστάτευα το παιδί μου...?
Τρόμαξα...όχι στην σκέψη που έκανα....αλλά στη δύναμη αυτής της σκέψης....
Θα σκότωνα....είναι τόσο απλό.